Της Ελένης Ξένου
Δεν ξέρω πού ακριβώς μας χρησιμεύει η θλίψη του Προέδρου της Δημοκρατίας σχετικά με το κλείσιμο των Κυπριακών Αερογραμμών. Μια θλίψη την οποία ο κ. Αναστασιάδης φρόντισε να εκφράσει και στην αρχή και στον επίλογο της γραπτής του δήλωσης, υπογραμμίζοντας μάλιστα πως εκτός από θλίψη εκφράζει και «τη συμπάθειά του σε αυτούς που πληρώνουν τις συνέπειες των διαχρονικών λαθών όσων είχαν εμπλοκή στα δρώμενα της εταιρείας». Δεν ξέρω επίσης πού ακριβώς μας χρησιμεύει και η δήλωση του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας κ. Χριστόφια ότι αναλαμβάνει –λέει– τις ευθύνες που του αναλογούν, αφού αυτή η ανάληψη ευθύνης δεν αντιλαμβάνομαι να έχει κάποια πρακτικό αντίκτυπο. Όπως επίσης δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητα όλων αυτών των τηλεοπτικών συζητήσεων στις οποίες εκπρόσωποι των κομμάτων τσακώνονται μεταξύ τους για το ποια διακυβέρνηση φταίει περισσότερο σχετικά με το φαλίρισμα της εταιρείας και το άδοξο τέλος της.
Εκείνο, ωστόσο, που αντιλαμβάνομαι από τη θλιβερή στάση τόσο των κυβερνώντων όσων και των λοιπών κομμάτων είναι πως κανένας τους δεν αντιλαμβάνεται πως εδώ δεν πρόκειται για το κλείσιμο μιας οποιασδήποτε εταιρείας αλλά του εθνικού μας μεταφορέα πράγμα που εξυπακούεται πως όλοι αυτοί που τώρα αισθάνονται τόσο λυπημένοι και τόσο θλιμμένοι πρέπει να αισθάνονται πρωτίστως υπόλογοι όχι μόνο απέναντι στους πρώην εργαζομένους των Κυπριακών Αερογραμμών και νυν άνεργους, αλλά και σε όλους τους πολίτες αυτού του κράτους.
Γιατί αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει κάτι επί της ουσίας σε αυτή τη χώρα και όχι μόνο να αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων τότε οφείλουμε να μην αρκούμαστε σε θλίψεις και λύπες ούτε και σε κούφιες αναλήψεις ευθυνών. Όπως οφείλουμε να μη στρουθοκαμηλίζουμε πως για το κλείσιμο των Κ.Α ευθύνεται η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το ποιος ευθύνεται και το πώς έφτασε ο εθνικός μεταφορέας να αποτελεί σήμερα παρελθόν είναι ένα καίριο ερώτημα στο οποίο οφείλει τόσο η κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία όλα τους κατά καιρούς συμμετείχαν στα διοικητικά συμβούλια της εταιρείας, να απαντήσουν. Και όταν λέω να απαντήσουν δεν εννοώ να δημαγωγούν εις βάρος της νοημοσύνης μας προκειμένου να κανιβαλίσουν ψηφοθηρικά το μέγα αυτό σκάνδαλο, αλλά να απαιτήσουν όπως υπάρξει έρευνα η οποία να καταλήξει κάποια στιγμή στην κατάδειξη των υπαιτίων της πολύχρονης κακοδιαχείρισης των Κ.Α.
Από τη στιγμή που ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη γραπτή δήλωσή του παραδέχεται πως διαχρονικά λάθη έφεραν την εταιρεία σε αυτό το αδιέξοδο, τότε είναι αδιανόητο αυτή η παραδοχή να μη συνοδεύεται και από την πολιτική αποφασιστικότητα να ερευνηθούν αυτά τα διαχρονικά λάθη και να πληρώσουν οι υπαίτιοί τους. Διότι δεν πρόκειται απλώς για το αναπόφευκτο τέλος του εθνικού μας μεταφορέα αλλά για ένα ακόμα μέγα σκάνδαλο και ως τέτοιο πρέπει να καταχωρηθεί στη συνείδηση του κάθε πολίτη ούτως ώστε να μην επιτρέπουμε σε δηλώσεις περί θλίψεων να λειτουργούν εφησυχαστικά.
Πρόκειται για ένα σκάνδαλο το οποίο καταδεικνύει την ανικανότητα των εκάστοτε κυβερνώντων να διαχειριστούν τον εθνικό μας μεταφορέα με υπευθυνότητα και διορατικότητα ώστε να προλάβουν τη σημερινή καταστροφική κατάληξη. Το καθήκον ενός πολιτικού με ήθος και κυρίως με επίγνωση της πολιτικής του ευθύνης δεν είναι να εκφράζει συμπάθειες και θλίψεις αλλά να δηλώνει την αποφασιστικότητά του να πληρώσουν οι υπαίτιοι, όπως επίσης να αναλάβουν τις ευθύνες τους τα κόμματα έμπρακτα, κόβοντας ίσως ένα κομμάτι από τις χορηγίες που παίρνουν ώστε να υπάρξει μια καλύτερη πρόνοια για τους ανθρώπους που η δική τους ανευθυνότητα και ο δικός τους μικροκομματικός τρόπος σκέψης αφήνει καθημερινά στους δρόμους. Βέβαια θα μου πείτε, εδώ οδήγησαν ολόκληρη τη χώρα σε οικονομική καταστροφή και δεν ανάλαβαν τις ευθύνες τους… Γι’ αυτό ακριβώς επιμένω. Κάποιοι πρέπει να καθίσουν στο εδώλιο για το κλείσιμο του εθνικού μας μεταφορέα. Γιατί με λύπες και θλίψεις δεν αλλάζει απολύτως τίποτα.
