Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η πανωλεθρία των εκλογών στην Πάφο αλλά και η επεισοδιακή παραίτηση του Γιαννάκη Ομήρου από την προεδρία της ΕΔΕΚ επιβεβαιώνουν πως ο χώρος του κέντρου εισέρχεται σε μία περίοδο βαθιάς κρίσης. Θα μπορέσουν τα παραδοσιακά κόμματα του κέντρου να επανακτήσουν τον παλιό ρυθμιστικό τους ρόλο ή οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στον πολιτικό αφανισμό τους;
Σε μία πρώτη ανάγνωση κάποιος θα έλεγε πως η κρίση θεσμών και αξιών που ενυπάρχει τη δεδομένη στιγμή θα έπρεπε να ευνοούσε περισσότερο τον χώρο του κέντρου και να πλήττει ιδιαίτερα τους δύο πυλώνες: της αριστεράς και της δεξιάς. Αντίθετα, βλέπουμε πως το κυβερνών κόμμα, σε μία περίοδο πολιτικών λιτότητας και εφαρμογής μνημονιακών μέτρων ενισχύεται ενώ το κέντρο δέχεται καθημερινά ολοένα και περισσότερα κτυπήματα.
Οι λόγοι φαίνεται να ποικίλουν. Το κέντρο το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει τον ασφαλή τρίτο πόλο, προτιμά να παίζει ρόλο περιφερειακό. Εμμένει στην πολιτική της διαμαρτυρίας, για την οικονομία, το κυπριακό και αδυνατεί να παρουσιάσει λύσεις. Σε μία περίοδο που οι πολίτες απαιτούν αποτελέσματα, η αντιπολίτευση χάριν της αντιπολίτευσης φαίνεται να μην αποδίδει και προ πάντων να μην πείθει.
Η εμμονή που παρουσιάζουν στον παλαιοκομματισμό και η άρνηση στην αλλαγή και την ανταπόκριση με ευελιξία στις νέες προκλήσεις, προκαλεί περαιτέρω προσκόμματα στην επιβίωση τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ΕΔΕΚ. Το δεύτερο μεγαλύτερο σε ηλικία κόμμα, έχει αλλάξει μόνο μία φορά ηγεσία, ενώ έχει 20 χρόνια να διεκδικήσει ως κόμμα την προεδρία. Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι ότι οι σοσιαλιστές δεν κατάφεραν ποτέ να απογαλακτιστούν από τον ιδρυτικό τους ηγέτη Βάσο Λυσσαρίδη. Και σε αυτό φαίνεται να φέρει ευθύνη ο Γιαννάκης Ομήρου ο οποίος δεν κατόρθωσε να αποτάξει από πάνω του την σκιά και την παρέμβαση του Βάσου Λυσσαρίδη στο κόμμα, να δώσει το δικό του ηγετικό στίγμα και να οδηγήσει τους σοσιαλιστές στον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση.
Πέραν της ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ φαίνεται να αδυνατεί να αφουγκραστεί τις απαιτήσεις των πολιτών. Η ηγεσία του ΔΗΚΟ φαίνεται προσκολλημένη στη στείρα αντιπολίτευση και σε σύναψη συμμαχιών με στόχο τις εκλογές του 2018. Οι προσωπικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες του Νικόλα Παπαδόπουλου, δεν τον αφήνουν -όπως όλα δείχνουν- να αντιληφθεί πως οι συμμαχίες του παρελθόντος και ιδιαίτερα η αναβίωση της τριμερούς αποτελούν ανοικτή πληγή για το κόμμα. Στελέχη και μέλη φαίνεται να παρακολουθούν με καχυποψία τον τρόπο με τον οποίο μεταλλάσσεται ο Δηκοϊκός Πρόεδρος. Δεν διστάζουν δε να διαχωρίσουν τη θέση τους, να διαφωνήσουν μαζί του λαβώνοντας την ηγετική εικόνα που προσπαθεί να κτίσει.
Το πιο σοβαρό ωστόσο σύμπτωμα στην ασθένεια του Κέντρου δεν είναι άλλο από αυτό της συγκρουσιακής ενδοσκόπησης. Εσωτερική αιμορραγία που θα πρέπει να επουλώσουν αμέσως αν θέλουν να επιβιώσουν πολιτικά. Όσο αγνοούν τον διχασμό που ενυπάρχει, τόσο περισσότερο απομακρύνονται οι πολίτες από κοντά τους και τόσο πλήττεται η αξιοπιστία τους. Οι εσωτερικές αντιθέσεις που αφορούν καθαρά τον δικό τους μικρόκοσμο, αποδυναμώνουν συνεχώς την εικόνα τους. Άλλωστε αν μια οικογένεια δεν μπορεί να τακτοποιήσει τα του οίκου της, θα μπορέσει να πείσει για τις πολιτικές της στα μεγάλα ζητήματα του τόπου;
