Της Μαρίνας Οικονομίδου
Γνώριζε ή δεν γνώριζε ο Πρόεδρος για τη σύγκρουση συμφερόντων είναι το ζήτημα που απασχολεί το τελευταίο διάστημα την επικαιρότητα.
Θεωρώ εξίσου αποκαρδιωτικό για το μέλλον του τόπου είτε ήταν εις γνώσιν του είτε όχι. Και αυτό γιατί αν δεν γνώριζε, κάνουμε λόγο για αβάστακτη ελαφρότητα και ερασιτεχνισμό ενώ αν γνώριζε μιλούμε για σιωπηρή συνενοχή μίας διαβρωμένης κατάστασης που ενυπάρχει και ενδεχόμενη κακή πρόθεση από πλευράς του.
Τους άριστους των αρίστων δεσμεύθηκε πως θα διορίσει στα ανώτατα αξιώματα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν αναλάμβανε την εξουσία. Άριστοι των αρίστων που με τις τεχνοκρατικές τους γνώσεις θα μπορούσαν να βγάλουν το κράτος από τη σήψη τη διαφθορά και την διαπλοκή και πάνω από όλα να βοηθήσουν στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Από τότε πολλές επιλογές του έτυχαν χλευασμού και αμφισβήτησης. Ο διορισμός της Γιωρκάτζη ξεπερνά όμως τη γραμμή της ανεπάρκειας και κινδυνεύει να αποβεί το ολέθριο πολιτικό του λάθος, αφού πλέον διακυβεύεται το δημόσιο συμφέρον.
Αν δεν γνώριζε όπως άλλωστε δηλώνει το Προεδρικό, ο Πρόεδρος όφειλε να ξέρει. Όφειλε να γνωρίζει ο ίδιος και όχι να βασιστεί στην διακριτική ευχέρεια και ευσυνειδησία της Χρυστάλλας Γιωρκάτζη να επισημάνει τη σύγκρουση συμφερόντων. Στις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες, το άτομο το οποίο διορίζεται σε μία νευραλγική θέση, έχει ήδη περάσει από έναν ενδελεχή έλεγχο (due diligence) τόσο για την τεχνοκρατική του επάρκεια αλλά και για ζητήματα της προσωπικής του ζωής που ενδεχομένως να προκαλέσουν προβλήματα – εάν βγουν στην επιφάνεια- σ’ αυτούς που το διόρισαν.
Αντί για due diligence, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προτίμησε να διορίσει ένα βασισμένος στην προαίσθηση και το γεγονός ότι το άτομο τύγχανε εκτίμησης από την κοινωνία και όλους τους πολιτικούς χώρους. Ένα άτομο του οποίου οι τεχνοκρατικές γνώσεις ουδέποτε εξετάστηκαν. Κανένας έλεγχος για την πείρα, για τις γνώσεις και τις ικανότητες να ηγηθεί ένα νευραλγικό και βεβαρημένο πόστο σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο.
Ήδη η αξιοπιστία της κυβέρνησης βρίσκεται ήδη σε πολύ χαμηλά βαρομετρικά. Και μένει το κατά πόσο θα αλλάξει νοοτροπία έστω και αργά ή αν θα βουλιάξει. Αν ο Πρόεδρος αντιμετωπίσει την κατάσταση με τόλμη και αποφασιστικότητα, τότε υπάρχει ελπίδα πως το πάθημα Γιωρκάτζη θα αποτελέσει μάθημα και το κράτος-έστω και αργά- θα μάθει να χειρίζεται ζητήματα με την ανάλογη σοβαρότητα. Αν ο Πρόεδρος χειριστεί το ζήτημα το ίδιο άγαρμπα όπως τον περασμένο Νοέμβριο και περιοριστεί σε ρητορικές και θεωρητικά νταηλίκια, πολύ φοβάμαι πως επιταχύνει την αποτυχία της διακυβέρνησής του. Τα περιθώρια στενεύουν και οι πολίτες δεν θα του συγχωρέσουν αν κληθούν να πληρώσουν οι ίδιοι τα σπασμένα της σιωπηρής του ενοχής, των λανθασμένων του επιλογών και των ερασιτεχνικών του χειρισμών.
