Της Μαρίνας Οικονομίδου
Μία γυναίκα απολαμβάνει τον ήλιο και τη θάλασσα της Μεσογείου σε φουσκωτό στρώμα, ενώ την ίδια στιγμή στο βυθό της θάλασσας διακρίνεται ένα απέραντο νεκροταφείο. Η γυναίκα δεν είναι άλλη από την Ευρώπη. Συγκλονιστικό, θλιβερό αλλά πέρα για πέρα ρεαλιστικό το σκίτσο της ισπανικής εφημερίδας El Mundo που με τον τρόπο αυτό επιλέγει να επικρίνει την ανεπαρκή πολιτική της Ευρωπαίκής Ένωσης απέναντι στη μετανάστευση.
Ο θάνατος περίπου 800 ανθρώπων τα ξημερώματα της Κυριακής στη θάλασσα της Μεσογείου θεωρείται η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία των τελευταίων δεκαετιών στην περιοχή, επαναφέροντας επιτακτικά το ζήτημα μίας σωστής πολιτικής γύρω από τη μετανάστευση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης οι νεκροί σήμερα έχουν αυξηθεί τριάντα φορές σε σχέση με πέρσι.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ η ίδια κάθε φορά μετατρέποντας την Μεσόγειο σε υγρό νεκροταφείο. Απελπισμένοι άνθρωποι, καταβεβλημένοι από τις πολεμικές συγκρούσεις που εντείνονται συνεχώς τον τελευταίο καιρό σε κράτη της Μέσης Ανατολής, βλέπουν ως μόνη ελπίδα σωτηρίας γι’ αυτούς και τα παιδιά τους την ευρωπαϊκή ήπειρο. Πληρώνουν αδρά και ξεκινούν ένα ταξίδι θανάτου. Οι βάρκες πολυπληθείς και άθλιες. Άλλοι πνίγονται και οι πιο τυχεροί καταλήγουν σε κέντρα φιλοξενίας.
Η Ευρώπη των λαών δηλώνει κάθε φορά συγκλονισμένη για το έγκλημα που πραγματοποιείται στα νερά της Μεσογείου. Επαναλαμβάνει τη ρητορική των αξιών των αρχών της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και ύστερα κλείνει τα μάτια. Λίγο η γραφειοκρατία, λίγο η οικονομική δαπάνη που θα προκαλέσει η χάραξη μίας ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής, οδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να περιορίζεται σε κενά πλαίσια και ανούσιες διακηρύξεις.
Η Ευρώπη εθελοτυφλεί, η Ευρώπη αδρανεί παπαγαλίζει και ο καθένας από μας με τα όσα τραγικά συμβαίνουν. Αληθεύει ωστόσο; Το ζήτημα έχει μεγαλύτερες προεκτάσεις από την οικονομική δυσπραγία την οποία επικαλείται για την αδράνειά της η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Γιατί όσο και αν δηλώνουμε συγκλονισμένοι με τους μαζικούς πνιγμούς παιδιών εγκύων γυναικών και άλλων ανθρώπων που γυρεύουν μία καλύτερη ζωή στη γη της επαγγελίας, άλλο τόσο την επομένη αναθεματίζουμε τον «διαφορετικό», τον «ξένο» τον«αλλόθρησκο» που ζει ανάμεσά μας.
O φόβος η μισαλλοδοξία, οι επικίνδυνες γενικεύσεις ο ακραίος λόγος εντείνονται σε όλη την Ευρώπη. Γι αυτό όμως δεν έχουν αποκλειστικά την ευθύνη όσοι χαράζουν την πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ο καθένας από μας ξεχωριστά. Και μόνο αν ο καθένας μας αντιληφθεί το δικό του μερίδιο ευθύνης απέναντι στο ρατσισμό και τη ξενοφοβία, θα μπορέσουμε να ελπίσουμε πως οι ανείπωτες τραγωδίες της θάλασσας θα λάβουν ένα τέλος.
Ο θάνατος περίπου 800 ανθρώπων τα ξημερώματα της Κυριακής στη θάλασσα της Μεσογείου θεωρείται η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία των τελευταίων δεκαετιών στην περιοχή, επαναφέροντας επιτακτικά το ζήτημα μίας σωστής πολιτικής γύρω από τη μετανάστευση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης οι νεκροί σήμερα έχουν αυξηθεί τριάντα φορές σε σχέση με πέρσι.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ η ίδια κάθε φορά μετατρέποντας την Μεσόγειο σε υγρό νεκροταφείο. Απελπισμένοι άνθρωποι, καταβεβλημένοι από τις πολεμικές συγκρούσεις που εντείνονται συνεχώς τον τελευταίο καιρό σε κράτη της Μέσης Ανατολής, βλέπουν ως μόνη ελπίδα σωτηρίας γι’ αυτούς και τα παιδιά τους την ευρωπαϊκή ήπειρο. Πληρώνουν αδρά και ξεκινούν ένα ταξίδι θανάτου. Οι βάρκες πολυπληθείς και άθλιες. Άλλοι πνίγονται και οι πιο τυχεροί καταλήγουν σε κέντρα φιλοξενίας.
Η Ευρώπη των λαών δηλώνει κάθε φορά συγκλονισμένη για το έγκλημα που πραγματοποιείται στα νερά της Μεσογείου. Επαναλαμβάνει τη ρητορική των αξιών των αρχών της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και ύστερα κλείνει τα μάτια. Λίγο η γραφειοκρατία, λίγο η οικονομική δαπάνη που θα προκαλέσει η χάραξη μίας ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής, οδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να περιορίζεται σε κενά πλαίσια και ανούσιες διακηρύξεις.
Η Ευρώπη εθελοτυφλεί, η Ευρώπη αδρανεί παπαγαλίζει και ο καθένας από μας με τα όσα τραγικά συμβαίνουν. Αληθεύει ωστόσο; Το ζήτημα έχει μεγαλύτερες προεκτάσεις από την οικονομική δυσπραγία την οποία επικαλείται για την αδράνειά της η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Γιατί όσο και αν δηλώνουμε συγκλονισμένοι με τους μαζικούς πνιγμούς παιδιών εγκύων γυναικών και άλλων ανθρώπων που γυρεύουν μία καλύτερη ζωή στη γη της επαγγελίας, άλλο τόσο την επομένη αναθεματίζουμε τον «διαφορετικό», τον «ξένο» τον«αλλόθρησκο» που ζει ανάμεσά μας.
O φόβος η μισαλλοδοξία, οι επικίνδυνες γενικεύσεις ο ακραίος λόγος εντείνονται σε όλη την Ευρώπη. Γι αυτό όμως δεν έχουν αποκλειστικά την ευθύνη όσοι χαράζουν την πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ο καθένας από μας ξεχωριστά. Και μόνο αν ο καθένας μας αντιληφθεί το δικό του μερίδιο ευθύνης απέναντι στο ρατσισμό και τη ξενοφοβία, θα μπορέσουμε να ελπίσουμε πως οι ανείπωτες τραγωδίες της θάλασσας θα λάβουν ένα τέλος.
