Της Μαρίνας Οικονομίδου
Να μην οδηγούμαστε σε άκρατους πανηγυρισμούς. Να κρατούμε μικρό καλάθι. Να μην αιθεροβατούμε για την εκλογή Ακιντζί γιατί το κλειδί βρίσκεται στην Άγκυρα και αν η Άγκυρα δεν θέλει, τότε λύση δεν θα υπάρξει όσο μετριοπαθής και συμπαθής κι αν είναι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης. Αυτές είναι οι νουθεσίες που προσπαθούν να περάσουν πολιτικοί κύκλοι οι οποίοι βλέπουν με δυσπιστία το κύμα ενθουσιασμού που προκαλεί η επικράτηση Ακιντζί στην ελληνοκυπριακή πλευρά, επισημαίνοντας δε ότι οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως ότι έχουν γυρίσει σελίδα.
Κανείς δεν τρέφεται με ψευδαισθήσεις ότι η Τουρκία δεν θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαπραγματευτική διαδικασία. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε εδώ και 41 χρόνια.
Όμως ο Ακιντζί δεν είναι ούτε ο Έρογλου ούτε ο Ταλάτ. Χρόνια τώρα με προσωπικό πολιτικό κόστος συγκρούεται με τις πολιτικές της Άγκυρας παλεύοντας για την επικράτηση της τουρκοκυπριακής ταυτότητας έναντι της αφομοίωσής της από την Τουρκία. Η κομματική του προέλευση δίδει θετικά δείγματα ότι δεν θα λυγίσει εύκολα μπροστά στις εκβιαστικές πολιτικές που θα ακολουθήσει ο Ερντογάν.
Αλλά και πέραν από τον Ακιντζί, οι Τουρκοκύπριοι έχουν πολλές φορές δείξει τη βούλησή τους για λύση. Το έχουν αποδείξει εμπράκτως το 2004 όταν εμείς σε αντίθεση με εκείνους αρνηθήκαμε το Σχέδιο Ανάν. Το αποδεικνύουν εμπράκτως και σήμερα αναδεικνύοντας ως ηγέτη τους τον Μουσταφά Ακιντζί, με χορούς στις πλατείες φωνάζοντας «Baris», με κλαδιά ελιάς. Επιλέγουν την μετριοπάθεια και εκπαραθυρώνουν την πολιτική του σωβινισμού, του ρατσισμού, του εθνικισμού. Διαγράφουν τη βιομηχανία του μίσους και την πολιτική του φόβου για τους απέναντι. Αναδεικνύουν την πολιτική της ελπίδας της προσδοκίας για επανένωση και ελπίδα.
Οι Τουρκοκύπριοι αποδεικνύουν με πράξεις τόσο σε μας όσο και στην Άγκυρα τη βούλησή τους για λύση. Εμείς;
