Της Ελένης Ξένου
Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι εξωφρενικό. Όχι μόνο γιατί περιγράφει μια απαράδεκτη πραγματικότητα αλλά γιατί γεννά ερωτήματα τα οποία ανήκουν στην κατηγορία του κατεπείγοντος (πολύ πιο κατεπείγον και από τον Ρίκκο και τον γενικό εισαγγελέα και όλες τις φανφάρες των κομματαρχών).
Γι’ αυτό ακριβώς και επανέρχομαι στο θέμα του Γενικού Νοσοκομείου και στο πώς λειτουργεί το κρατικό σύστημα υγείας. Παραθέτω πρώτα τα γεγονότα:
10:00 το πρωί. Καταφθάνουμε με τον πατέρα μου, 80 χρονών, δικαιούχο κάρτα νοσηλείας, στο Νοσοκομείο για να εξεταστεί από οφθαλμίατρο στα εξωτερικά ιατρεία. Σημειώνω πως έχει σοβαρό πρόβλημα στο ένα του μάτι. Καθόμαστε έξω από το γραφείο του εν λόγω γιατρού. Πλήθος κόσμου περιμένει για εξέταση. Οι πλείστοι ηλικιωμένοι. Κάποιοι από άλλες πόλεις. Μια κυρία έφερε μάλιστα και το μεσημεριανό της σε πλαστική σακούλα. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι που κάθονται με στωικότητα και υπομένουν αυτή την εξευτελιστική για την αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη διαδικασία.
Περνούν ώρες, νοσοκόμες μπαινοβγαίνουν, φωνάζουν τους επόμενους ασθενείς να προσέλθουν, μπαίνουν πέντε-πέντε οι ασθενείς για εξέταση σε ένα γραφείο 2x2, εκείνες δίνουν οδηγίες «εσύ κάτσε εκεί, σ’ αυτό το μηχάνημα», «εσύ έλα εδώ, το κεφάλι σου ίσιο, μην κουνιέσαι». Ο γιατρός εξετάζει μέσα σε ένα συνωστισμό, το γραφείο του πνιγμένο από στοίβες φακέλων. Περνούν πέντε ολόκληρες ώρες αναμονής. Πέντε ώρες (επαναλαμβάνω) μέχρι να φτάσει η σειρά μας. Η εξέταση διαρκεί ελάχιστα λεπτά. «Το ένα του μάτι χρειάζεται εγχείρηση. Δεν βλέπει» μου ανακοινώνει ο γιατρός. Και ύστερα, αφού φυλλομετρά ένα ημερολόγιο, με ενημερώνει πως η εγχείρηση μπορεί να γίνει στις 23 Δεκεμβρίου του 2016. Μένω να τον κοιτώ έκπληκτη. «Σε ενάμιση χρόνο δηλαδή;» ψελλίζω. «Δυστυχώς» απαντά.
«Δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλύτερο» συμπληρώνει. Παίρνω τον πατέρα μου και τον φάκελο ασθενείας του και αποχωρώ. Και ενώ οδηγώ για το σπίτι παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου αυτό τον άνθρωπο να υπόκειται στα ογδόντα του ένα εξευτελισμό, βιώνοντας την ανυπαρξία ενός κράτους στο οποίο όχι μόνο πίστεψε αλλά χαράμισε και πολλούς τόνους μελανιού για να το υπερασπιστεί... Και τότε αρχίζουν να με πνίγουν τα ερωτηματικά. Τι είναι αυτό που εμποδίζει έναν γιατρό (ένα άνθρωπο που επέλεξε να θεραπεύει τους ανθρώπους) να κάνει κάτι καλύτερο από το να ανακοινώνει σε ένα ασθενή (80 χρονών) πως θα μείνει τυφλός από το ένα του μάτι για ενάμιση χρόνο; Τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να υπερασπιστεί το ίδιο του το λειτούργημα και να παλέψει μέχρι να διεκδικήσει αυτά που οφείλει να διεκδικήσει; Και πώς είναι δυνατόν να θεωρείται από όλους τους ιθύνοντες (νυν και πρώην κυβερνώντες) ότι λειτουργεί ένα κρατικό σύστημα υγείας όταν σου ζητούν να περιμένεις ενάμιση χρόνο για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα υγείας σου; Ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι που παριστάνουν τους «θεούς» και θεωρούν ότι ο χρόνος του κάθε ανθρώπου εξαρτάται από τη δική τους επάρκεια ή ανεπάρκεια; Και πώς είναι δυνατόν να έρχονται στην επιφάνεια όλα αυτά τα περιστατικά (τα οποία είναι ανεξάντλητα) και οι βουλευτές, κομματάρχες και κυβερνώντες (πρώην και νυν) να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια;
Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι όταν αποδέχονται σαν φυσιολογικό πως μπορεί έστω και ένας ασθενής να πεθάνει ή έστω να επιδεινωθεί η υγεία του, επειδή δεν έχει τα μέσα να πάει σε ιδιώτες και επειδή πρέπει να περιμένει ένα χρόνο στην αναμονή; Πώς θα νιώθατε κύριοι Πρόεδρε της Δημοκρατίας, υπουργέ Υγείας, βουλευτές και αρχηγοί κομμάτων, αν εσείς αναγκαζόσασταν να περιμένετε στην ουρά πέντε ώρες για να σας δει κάποιος γιατρός; Πώς θα νιώθετε αν σας έλεγαν ότι πρέπει να περιμένετε ενάμιση χρόνο και στο ενδιάμεσο να κόψετε τον λαιμό σας να τα βγάλετε πέρα με την αρρώστια σας; Το έχετε ποτέ βιώσει αυτό το συναίσθημα; Λοιπόν; Απαιτώ μια απάντηση που να μην είναι κούφια. Μπορεί κάποιος από σας να μου τη δώσει; Σε ένα ανθρώπινο επίπεδο; Είστε ικανοί να απαντήσετε σαν άνθρωποι;
