Kathimerini.gr
Της Ξένιας Γεωργιάδου
H Nατάσσα Μποφίλιου μου περιγράφει πολύ γλαφυρά, με μια εικόνα από το μαθητικό της παρελθόν, την ανάγκη της για τάξη και οργάνωση. «Πριν ξεκινήσω το διάβασμα, έπρεπε να έχω καθαρίσει το γραφείο, το δωμάτιο, να έχω ξύσει και στοιχίσει τα μολύβια που θα χρησιμοποιήσω, να έχω ανοίξει τα βιβλία το ένα πάνω στο άλλο, τηρώντας ευλαβικά το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου, και στη συνέχεια, αφού μελετούσα το κάθε μάθημα, έπρεπε να κλείσω και να τοποθετήσω με αυτήν τη σειρά τα βιβλία στην τσάντα μου. Αυτός ο ψυχαναγκασμός με ακολουθεί ακόμα και σήμερα». Διαπιστώνω γρήγορα πως εξίσου τακτοποιημένες είναι και οι σκέψεις της.
Η πρώτη μου ερώτηση ήταν γιατί απουσίασε τη σεζόν που πέρασε από τα μουσικά πράγματα. «Το μεγαλύτερο δώρο που έκανα ποτέ στον εαυτό μου ήταν αυτοί οι μήνες αποχής», δηλώνει. Ακόμη όμως και αν δεν το παραδεχόταν η ίδια, θα την πρόδιδε η εικόνα της. Όμορφη, ήρεμη, ξεκούραστη, μιλά χωρίς ένταση και βιασύνη. «Έβαλα τα πράγματα στη θέση τους, οραματίστηκα το μέλλον, απόλαυσα αυτό που μας έχει συμβεί με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και τον Θέμη Καραμουρατίδη». Δεν κρύβει πως αφορμή γι’ αυτήν την ανάπαυλα ήταν ένα πρόβλημα υγείας που προέκυψε μετά από φοβερή κούραση και «ταλαιπωρημένη» ψυχολογία. «Έκανα πάντα το λάθος να πιστεύω ότι το σώμα μου αντέχει και θα είναι πάντα αρωγός στις προσπάθειές μου. Με απασχολούσαν άλλα πράγματα, δεν έδινα σημασία στο αν είμαι υγιής και ακμαία. Έφτασε λοιπόν μια στιγμή που κατάλαβα ότι δεν είμαι άτρωτη, και έτσι αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα. Όταν τελικά σταμάτησα, συνειδητοποίησα πόσο απόλυτα το είχα ανάγκη». Τονίζει πως την τελευταία οκταετία υπήρχε ένας διαρκής κόπος για την ομάδα της, με τρομερές χαρές αλλά και μηδαμινά περιθώρια για παύσεις. «Χρειαζόταν να δουλέψουμε με εντατικούς ρυθμούς για να καλλιεργήσουμε στη συνείδηση του κόσμου ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα που έχουν τη δύναμη να συγκινήσουν. Δεν εκμεταλλευθήκαμε τη δημοσιότητα που προσφέρουν τα ΜΜΕ, οπότε όλη αυτήν την προβολή την καλύψαμε δουλεύοντας, τραγουδώντας. Γυρίσαμε όλη την Ελλάδα, από μεγάλες σκηνές μέχρι μπαράκια. Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν τα χρόνια, δεν είχα χρόνο να δω τι είχαμε καταφέρει. Είναι σαν να καθαρίζεις το σπίτι σου όλη μέρα και να μην έχεις καθίσει ούτε ένα λεπτό να δεις τι έφτιαξες, να βγήκες αμέσως έξω από την πόρτα. Πρέπει να παίρνουμε αποστάσεις από τα πράγματα».
Το διάστημα που δεν εργάστηκε, κέρδισε το χαμένο χρόνο με τις φίλες της, το σύντροφό της, την οικογένειά της. «Έπαιρνα τη μαμά μου τηλέφωνο και περνούσα να τη δω, δίχως να το έχω προγραμματίσει. Ασχολήθηκα με το σπίτι μου, μαγείρεψα, πέρασα χρόνο με τα αδέλφια μου, έκανα μαθήματα φωνητικής χωρίς άγχος, φρόντισα τον εαυτό μου, είδα πώς είναι να τρως και να κοιμάσαι σωστά. Πέρασα φανταστικά, χωρίς να κάνω τίποτα εντυπωσιακό. Δεν πήγα διακοπές, δεν ξενύχτησα, απόλαυσα την ησυχία της καθημερινότητας».
Αναφέρει πως αυτή η σύντομη παύση τής έδωσε τη δυνατότητα να κάνει μια σοβαρή ανασκόπηση ζωής, να αναρωτηθεί για πολλά και να συγκεντρώσει χρήσιμα συμπεράσματα για την πορεία της μέχρι σήμερα αλλά και για τα βήματα που θα χαράξει στο μέλλον.
«Κατ’ αρχήν χάρηκα γιατί διαπίστωσα ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα στη μουσική. Με χαρακτηρίζει ο ίδιος ερασιτεχνισμός και το ίδιο πάθος όπως όταν ξεκινούσα. Δεν κινούμαι στον επαγγελματικό μου χώρο με τη λογική και το συμφέρον, αλλά ενστικτωδώς και από επιθυμία. Αυτό που δεν θέλω με τίποτα να χάσουμε ως ομάδα είναι ο “ερασιτεχνισμός” μας. Θέλω να είμαστε άψογοι επαγγελματίες, αλλά με την καρδιά ενός ερασιτέχνη. Αυτός είναι ο στόχος, για να συνεχίσουμε να είμαστε καλλιτέχνες και όχι δέσμιοι της οικονομικής ανάγκης για επιβίωση. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Μπορείς εύκολα να μεταπηδήσεις, χωρίς να το καταλάβεις, στη δεύτερη κατηγορία». Παρατηρεί ακόμα ότι το φετινό διάλειμμα την εφοδίασε με νέα ενέργεια και επιθυμία, «γιατί το πιο σημαντικό είναι να θες να επιστρέψεις. Κι εγώ αδημονώ να ανέβω στη Σκηνή του Θεάτρου Βράχων τον Ιούνιο. Κάποια στιγμή το χειμώνα διαπίστωσα ότι δεν είχα κουράγιο, ψυχικό και σωματικό, να αντιμετωπίσω τη σκηνή. Και αυτό με προβλημάτισε πολύ, δεν μου είχε ξανασυμβεί».
Όταν τη ρωτάς τι έχει ανάγκη, αναφέρεται μόνο στους ανθρώπους που έχει επιλέξει να είναι στη ζωή της. «Χρειάζομαι να ξέρω ότι μπορώ να υπολογίζω στους φίλους μου και εκείνοι σ’ εμένα, να γνωρίζω πως η οικογένειά μου είναι καλά, πως δεν με χρειάζεται κανείς, είμαι πολύ μαμά». Ωστόσο, διευκρινίζει πως δεν έχει έρθει η ώρα για ένα παιδί. «Θα ήθελα να έχω εξασφαλίσει χρόνο μαζί με το μωρό, να έχω λύσει οικονομικά ζητήματα, να είμαι σε ψυχική και πνευματική ετοιμότητα. Πάντως, θέλω πολύ κάποια στιγμή να γίνω μητέρα».
Προσπαθεί επίσης να έχει τη συνείδησή της ήσυχη όσον αφορά τη στάση ζωής της σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα. «Είναι σημαντικό για μένα να είμαι πιστή στην ιδεολογία μου. Οι αρχές θέλουν αφοσίωση, είναι τόσο εύκολο να διαβρωθείς. Η αλλοτρίωση πολύ εύκολα κολλάει πάνω σου και σε τρώει. Μεγαλώνοντας, ωστόσο, γίνομαι πιο επιεικής στις κρίσεις μου για τους άλλους, δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση, εξαιρώντας βέβαια από αυτόν τον κανόνα τους πολιτικούς. Είναι μεγάλη ευθύνη να αναλάβεις ένα πολιτικό αξίωμα. Απαιτείται αγώνας για να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Κινδυνεύεις να σε καταπιούν τα ένστικτα της επιβίωσης, της επιτυχίας, της προβολής. Δεν είμαι βέβαια ισοπεδωτική, αναγνωρίζω ότι υπάρχουν πολιτικοί με αξίες και όραμα».
Όταν της ζητώ να σχολιάσει τη σημερινή διακυβέρνηση της χώρας, μου απαντά πως δεν μπαίνει καν στη διαδικασία της σύγκρισης με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. «Είναι πολύ διαφορετικές οι προθέσεις τους. Δίνω πάντα σημασία στα κίνητρα, δεν στέκομαι στις πράξεις». Έχει άποψη για τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας και την αρθρώνει με θάρρος, χωρίς να υπεκφεύγει: «Το κέντρο της Αθήνας μού προκαλεί μελαγχολία. Το θυμάμαι πιο ζωντανό, πιο χρωματιστό. Σαν από σχέδιο, έφτασε να είναι ένα μέρος που σου προκαλεί φόβο. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω τάσεις φυγής από την πόλη ή τη χώρα μου. Θέλω να είμαι εδώ, να συμμετέχω στις εξελίξεις, εδώ είναι η ρίζα μου, με αφορά.
Υποστηρίζει βέβαια πως όλο αυτό που βιώνουμε είναι πλασματικό. «Μας έχουν πει ότι έχουμε χρέος, μας έχουν φορέσει πολλές ταμπέλες, και όσο πιο πολλές ταμπέλες μιζέριας και δυστυχίας φοράει η Ελλάδα τόσο πιο πολύ εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα. Αφήσαμε και μας πήρανε τις ελευθερίες μας, είχαμε επιλογή και πήραμε τη λάθος απόφαση για μια πλαστική κάρτα. Είναι άδικο να λένε τους Έλληνες τεμπέληδες, θυσίασαν μια ολόκληρη ζωή δουλεύοντας και τώρα κινδυνεύουν να τους πάρουν το σπίτι. Και το σπίτι δεν είναι ακριβώς το θέμα, είναι ότι εκεί απόθεσαν πολλοί άνθρωποι, γενιές ολόκληρες, τα όνειρα, το χρόνο και την ουσία της ζωής τους. Δεν είναι για τους τοίχους που αγωνιά ο κόσμος, είναι για όλα αυτά που επένδυσε σε ένα ντουβάρι».
Κι ενώ αυτό το διάστημα δεν τραγούδησε «ζωντανά», εμείς ακούγαμε τη ζεστή φωνή της στις Πρώτες Λέξεις, το δίσκο που κυκλοφόρησε με τον Σωκράτη Μάλαμα, σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Οδυσσέα Ιωάννου. «Τα ζήλεψα αυτά τα τραγούδια, τα πόθησα από την πρώτη ακρόαση». Ανοίγουμε μια συζήτηση για τους στίχους και πόσο γοητευτικό και δύσκολο ήταν να εισχωρήσει στις ιστορίες, τις στιγμές που περιγράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου. «Μέχρι τώρα ήταν σαν να ακολουθώ με τη φωνή τις διαδρομές της δικής μου ζωής, γιατί στους στίχους του Γεράσιμου αναγνωρίζω τους κώδικες, τις στιγμές, τις αναμνήσεις που τον ώθησαν να γράψει το συγκεκριμένο τραγούδι. Με τον Οδυσσέα ήταν διαφορετικά. Προσπάθησα να δω τα πράγματα από την οπτική του, να μπω στη θέση του. Ήταν ένας υπέροχος δίσκος, βαθύς και σοβαρός», παρατηρεί. Λαϊκός; «Λαϊκό για μένα είναι κάτι όταν κατορθώνει να συγκινεί, απευθύνεται σε όλους και δεν χρειάζεται εξήγηση. Δεν συνδέεται με τίποτα φτηνό και ελαφρύ. Είναι ο πυρήνας που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί. Ένα τραγούδι του Άκη Πάνου μπορεί να αγγίξει έναν ακαδημαϊκό και έναν άνθρωπο που δεν έχει τελειώσει το δημοτικό. Είναι πολύ μεγάλος ο ορίζοντας του λαϊκού. Η πραγματική επιτυχία είναι όταν καταφέρνεις να επικοινωνήσεις τον προσωπικό σου κώδικα σε όλους χωρίς φιοριτούρες. Γι' αυτό και σήμερα σπανίζει το αυθεντικό, ειλικρινές λαϊκό τραγούδι, αυτό που μπορεί να απλωθεί στο σύμπαν του καθένα. Δεν έχει να κάνει με τον ήχο».
