Της Μαρίνας Οικονομίδου
Παρατηρώ τον τρόπο με τον οποία τα κόμματα του λεγόμενου κεντρώου χώρου καταγράφουν ερμηνεύουν και τοποθετούνται γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις στο κυπριακό. Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς οι εξελίξεις τους προσπερνούν. Οι ίδιοι δε, σαν κουρδισμένες κούκλες επαναλαμβάνουν ξύλινες λέξεις εκφράσεις και συνθήματα αλλοτινών χρόνων προκαλώντας πλέον τον προβληματισμό και στο δικό τους ακροατήριο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντίδραση στο μήνυμα του Μουσταφά Ακιντζί. Όταν για πρώτη φορά αναιρείται η θεωρία της «ειρηνευτικής επιχείρησης» όταν ο Τουρκοκύπριος ηγέτης μιλά για πόλεμο με κύρια θύματα τους Ελληνοκύπριους μας επιτρέπεται έστω και δειλά να ελπίζουμε πως όλα αυτά θα συντελέσουν σε μία βιώσιμη και κοινά αποδεκτή λύση.
«Ναι αλλά είπε τη μισή αλήθεια», «ναι αλλά μιλά για πόλεμο και όχι εισβολή» μουρμουρίζουν πολιτικά πρόσωπα για να καταλήξουν με το γνωστό πως η Τουρκία κρατά το κλειδί.
Δυστυχώς «γερνάνε όλα με τον χρόνο. Δεν φέρνει νιάτα ούτε ομορφιά ο χρόνος είναι μόνο αίτιος φθοράς» έλεγε ο Αριστοτέλης. Και είναι γεγονός πως ο χρόνος που πέρασε με άλυτο το κυπριακό μόνο φθορά φαίνεται να προκάλεσε στο πολιτικό σκηνικό μας. Λόγια λέξεις και πράξεις που μυρίζουν ναφθαλίνη. Πολιτικοί που είναι λες και βουλιάζουν στον βάλτο της στασιμότητας, αρνούμενοι να ξεφύγουν από την ευκολία του γνώριμου. Γιατί 41 χρόνια είναι όντως πολλά για κάποιους. Πολλά με την έννοια ότι έχουν κτίσει τον ρόλο και τον λόγο τους πάνω σε θεμέλια και περιεχόμενο που δεν τους επιτρέπει να επικροτούν ή να συγχαίρουν τον «άλλο». Είναι βλέπεις εκτός εξεταστέας ύλης τα όσα εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα και αν επιχειρήσουν να κολυμπήσουν σε άγνωστες θάλασσες φοβούνται πως θα πνιγούν. Και έτσι βυθισμένοι στην ασφάλεια του γνώριμου δεν βλέπουν δεν ακούν και δεν μετακινούνται σε όσα για χρόνια διακηρύττουν. Το ζήτημα είναι εμείς τι κάνουμε: Θα κουνήσουμε συναινετικά το κεφάλι για άλλη μια φορά σε όσα λένε; Θα βυθιστούμε κι εμείς στον βάλτο της στασιμότητας τους; Αυτό μας αξίζει;
