Της Ελένης Ξένου
Η απόφαση ελήφθη: o κ. Ρίκκος Ερωτοκρίτου κρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο ως «ακατάλληλος να επιτελεί τα υψηλά του καθήκοντα με επάρκεια και προς το δημόσιο συμφέρον». Και ο λόγος που κρίθηκε ακατάλληλος είναι «η ανάρμοστη συμπεριφορά του, η οποία ήταν πολύ κατώτερη του αναμενόμενου επιπέδου συμπεριφοράς από τέτοιο αξιωματούχο». «Τέτοια συμπεριφορά», επεσήμαναν οι δικαστές, «εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους να περιάγει το αξίωμα και τους θεσμούς σε ανυποληψία». Ο κ. Ερωτοκρίτου, όπως πολύ ορθώς υπογραμμίζει η δικαστική απόφαση, δεν ήταν και δεν είναι ένας απλός πολίτης. Έτσι, λοιπόν, «όφειλε να ισοζυγίσει όλα τα δεδομένα και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή να συμπεριφερθεί με ευθυκρισία, ευθυδικία, συναίσθηση της υψηλής του αποστολής και του ειδικού βάρους της θέσης του».
Το ότι όφειλε ο κ. Ερωτοκρίτου να συμπεριφερθεί, όπως αξίωνε το λειτούργημά του, και όχι με την ψυχοσύνθεση ενός κακομαθημένου πολιτικού που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να «σώσει» την καρέκλα του ήταν προφανές για κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Οποιοσδήποτε διαθέτει δύο δράμια νου μπορούσε να αντιληφθεί πως ο κ. Ερωτοκρίτου είχε ξεφύγει εντελώς από το πλαίσιο που υπαγορεύει το κύρος της Νομικής Υπηρεσίας και είχε κατεβάσει το επίπεδο των θεσμών στο δάπεδο. Δεν χρειαζόμασταν, λοιπόν, τη δικαστική απόφαση για να αντιληφθούμε πως η συμπεριφορά του ήταν ανάρμοστη. Αλίμονο, αν δεν είχαμε την ικανότητα αυτής της κριτικής σκέψης, που θα μας καταδείκνυε το προφανές. Και ήταν προφανές ότι ο κ. Ερωτοκρίτου όχι μόνο δεν συμπεριφέρθηκε ως βοηθός γενικός εισαγγελέας, αλλά ούτε καν σαν ένας πολιτικός που έχει συναίσθηση της ευθύνης που φέρει απέναντι στους πολίτες, να μη διαβρώνει την εμπιστοσύνη τους απέναντι στους θεσμούς, μόνο και μόνο για να «αμυνθεί» και να «σώσει» τη δική του, μικροπρεπή εικόνα.
Ο κ. Ερωτοκρίτου έπρεπε εδώ και καιρό να παυθεί από τα καθήκοντά του. Και αφού ο ίδιος δεν είχε αυτή την ικανότητα να αντιληφθεί πως έπρεπε να παραιτηθεί, τότε έπρεπε να παρέμβει πολύ πιο δραστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτως ώστε να μην αφεθεί τόσους μήνες η Νομική Υπηρεσία έρμαιο των ανάρμοστων συμπεριφορών. Διερωτώμαι, πραγματικά, τι άραγε θα συνέβαινε αν ο Γενικός Εισαγγελέας δεν καταχωρούσε αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο για απόλυση του κ. Ερωτοκρίτου; Ποιος θα μας προστάτευε από τέτοιους είδους ανάρμοστες συμπεριφορές; Και δεδομένου πως στον κάθε σκεπτόμενο πολίτη ήταν ηλίου φαεινότερο πως η συμπεριφορά του κ. Ερωτοκρίτου ήταν κατώτερη του αναμενόμενου επιπέδου συμπεριφοράς, τότε πόσο εκτεθειμένο αφήνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μια τέτοια διαπίστωση; Πόσο εκτεθειμένο αφήνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αυτή η δικαστική απόφαση που έρχεται να δικαιώσει την κρίση του κάθε σκεπτόμενου πολίτη;
Υπενθυμίζω πως η στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας στο εν λόγω σίριαλ ήταν, επιεικώς, απαράδεκτη. Όχι μόνο δεν προστάτευσε τους πολίτες (στους οποίους, επίσης, είναι υπόλογος), αλλά φρόντισε με διάφορους ελιγμούς πολιτικάντικης υφής να υποβαθμίσει την υπόθεση σε μια «προσωπική διαφορά» μεταξύ του βοηθού και γενικού εισαγγελέα. Δηλαδή, υποτίμησε όχι μόνο τη νοημοσύνη των πολιτών, αλλά, κυρίως, την ανάγκη να προστατευτούν άμεσα οι θεσμοί. Αν, λοιπόν, η υπόθεση Ρίκκου Ερωτοκρίτου είχε ένα αίσιο τέλος υπέρ του κύρους της Νομικής Υπηρεσίας, αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας να σταθεί στο ύψος του δικού του λειτουργήματος και να μας εξηγήσει γιατί ενήργησε αψηφώντας το δημόσιο συμφέρον και λαμβάνοντας περισσότερο υπ’ όψιν το «συμφέρον» του ανάρμοστου κ. Ερωτοκρίτου. Είτε ο κ. Αναστασιάδης δεν έχει την ικανότητα να κρίνει πότε η συμπεριφορά ενός αξιωματούχου του είναι κατώτερη από το αναμενόμενο επίπεδο συμπεριφοράς (πράγμα πολύ επικίνδυνο για όλους μας) είτε το αντιλαμβάνεται μεν, αλλά νίπτει τας χείρας του για λόγους που αναμφισβήτητα πόρρω απέχουν από την προστασία του δημόσιου συμφέροντος (εξίσου επικίνδυνο για όλους μας). Εκτός κι αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μια άλλη εξήγηση να μας δώσει που δεν εμπίπτει στο «προφανές»!
