Του Χρίστου Ζαβού
Το θυμάσαι το σλόγκαν που έκανε πάταγο στην Ελλάδα, μέσω μιας τηλεοπτικής διαφήμισης; Κάτι τέτοιο μου θυμίζει ο Τιμούρ, ο οποίος κάθε φορά που τελειώνει ένα παιγνίδι, έχει να πει πράματα και θάματα γύρω από την ομάδα του. Κάθε μια και λιγάκι δηλαδή κράζει και μετά αναπόφευκτα οφείλει να θαυμάσει, εάν θέλει να βελτιώσει το υλικό που έχει ενώπιον του.
Τη μια οι τραυματισμοί και το φαινόμενο που ποτέ δεν ξανά συνάντησε στην καριέρα του. Την άλλη η πειθαρχία που δεν το λες και βασικό συστατικό του φετινού ΑΠΟΕΛ. Μετά το πρόβλημα φυσικής κατάστασης… και τώρα η έλλειψη ηγετών εντός του ρόστερ.
Μιλώντας για ηγέτες, όταν στην ομάδα εξακολουθούν να υπάρχουν στο ρόστερ παίκτες όπως οι Μοράις, Χαραλαμπίδης, Μάριο Σέρτζιο, Καβενάγκι, ίσως και ο Καρλάο, τι να πουν κάποιοι άλλοι; Παίκτες δηλαδή που αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο των επιτυχιών του ΑΠΟΕΛ τα τελευταία χρόνια. Όταν δε, στην ομάδα υπάρχει ο ζωντανός θρύλος των Λευκωσιατών, Νούνο Μοράις, είναι λίγο άκομψο να μιλάς για έλλειψη ηγετών.
Για το Νούνο, έχω την εντύπωση ότι από την περίπτωση του μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει τις φετινές δυνατότητες του ΑΠΟΕΛ. Ο παίκτης που αποτέλεσε το Α και το Ω ακόμη και για την σπουδαιότερη ομάδα που εμφανίστηκε στα κυπριακά γήπεδα υπό τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, έχει πια φτάσει στα 31 του.
Εάν περιμένεις να τρώει το γήπεδο, όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια, τότε μάλλον εθελοτυφλείς ή δεν θες να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα. Ποιοι χειρισμοί έγιναν για να προστατευτεί αυτός ο τεράστιος παίκτης, που η προσφορά του σύλλογο δεν συγκρίνεται με κανέναν παίκτη, ενδεχομένως και απ’ όλες τις ομάδες του νησιού.
Χάνοντας εν μέρει τον Μοράις, χάνεις παράλληλα και τη μονάδα που για χρόνια αποτελούσε το συνδετικό κρίκο των τριών γραμμών. Κάτι αντίστοιχο, συμβαίνει και στην περίπτωση του Μάριο Σέρτζιο που πλέον έχει φτάσει στα 34 και έχεις απαιτήσεις απ’ αυτόν να παίζει Πέμπτη, Δευτέρα, Σάββατο και ανάλογα.
Μιλάει ο Τιμούρ για φυσική κατάσταση. Συμφωνούμε όλοι, αφού μέχρι το και το 90 οι Τσέχοι, μολονότι 2 γκολ μπροστά, αντιμετώπιζαν τον ΑΠΟΕΛ ως ένα καλό δοκιμαστικό για να τελειοποιήσουν το πρέσινγκ σ’ όλο το γήπεδο.
Δεν ήταν όμως τόσο δύσκολο για τους Τσέχους, άμα το δεις ψυχρά και με βάση τους αριθμούς. Ο ΑΠΟΕΛ, από το 80 και μετά είχε στην ενδεκάδα του παλιές καραβάνες. Ξεκινάμε. Μοράις 31, Σέρτζιο 34, Μακρίδης 33, Καβενάγκι 32 και Χαραλαμπίδης 34. Αριθμοί που σίγουρα δεν παραπέμπουν σ’ αυτό που λέμε ανανέωση. Γιατί πρέπει να είσαι η Μίλαν του Αντζελότι, έχοντας πίσω σου το περιβόητο ιατρικό κέντρο του ΜΙλανέλο για να μπορέσεις να σταθείς αντάξια στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Σε διαφορετική περίπτωση, απλά κάνεις μια ομάδα όπως την Σπάρτα να μοιάζει με τη Σεβίλλη ή την Ατλέτικο του Τσόλο.
Απ’ τα πιο πάνω δεδομένα διαπιστώνεις ότι η ανανέωση που χρειάζονται όλες οι ομάδες, δεν εφαρμόζεται με ορθόδοξο τρόπο στον ΑΠΟΕΛ. Θα μπορούσε αυτό να γίνει εάν κάθε καλοκαίρι ή χειμώνα, μπολιάζεις λίγο, λίγο παίκτες που μπορούν να αποτελέσουν μπακ απ των παλιοσειρών. Όπως δηλαδή έκανε ο μέγας Ιβάν και άλλοι σπουδαίοι προπονητές του αθλήματος.
Έλα όμως που οι μεταγραφές του καλοκαιριού αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Βλέπεις τον Πιατκόφσκι και σου θυμίζει την «αλληλεγγύη του Λεχ Βαλέσα. Ποδόσφαιρο δηλαδή προηγούμενων δεκαετιών. Μεγάλος παίκτης ο Βάντερ, αλλά αναρωτιέσαι αν με τέτοια συμπεριφορά θα έμπαινε ποτέ στα αποδυτήρια για να ακούσεις τις οδηγίες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο Μακρίδης στα 34 του, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αναλάβει το ρόλο του πρώτου βιολιού σε αγώνα της Ευρώπης. Δεν είναι σε καμία περίπτωση Μαντούκα για να μην φλερτάρουμε κιόλας με την ιεροσυλία. Ο Στίλιτς καλός, γλυκό αριστερό πόδι, αρτίστας αλλά πολύ soft που θα έλεγε και ο Ρόι Κιν. Ακόμη και ο Βάτερμαν που μπορεί με τον Αστίθ να είναι οι καλύτερες μεταγραφές, δεν είναι Πάρντο, ούτε φυσικά και Χιώτης στις καλές παλιές εποχές.
Με αυτά και με αυτά διαπιστώνεις ότι ο ΑΠΟΕΛ, είναι μια ομάδα που χρειάζεται σταδιακή ανανέωση.Μέσω του Ραφαήλ ακόμη και του Αρτυματά θα πρέπει να εκκινήσει τη διαδικασία χτισίματος μιας καινούργιας ομάδας.
Ο Τιμούρ προβάλλοντας δημόσια συνεχώς τις αδυναμίες της ομάδας, μάλλον δεν προσφέρει τίποτα, παρά μόνο στο δικό του image, αφού οι δημοσιογράφοι τον πιστώνουν με ειλικρίνεια. Τι είναι όμως πιο σημαντικό; Η εργατικότητα και προσπάθεια μείωσης των αδυναμιών δια μέσου της ομάδας ή η ειλικρίνεια του προπονητή στη δημόσια κουβέντα;
Τι κράζεις; Αφού οφείλεις να δουλέψεις για να θαυμάσεις…
