Του Απόστολου Κουρουπάκη
Δεν είναι δυνατόν το τηλεοπτικό σόου που ονομάζεται «Σταρ Κύπρος» να εκπέμπει στα ραδιοκύματα και να μας καίει κάθε φορά κάθε εγκεφαλικό κύτταρο. Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί το βλέπεις βρε αδερφέ; δεν σου αρέσει; άλλαξε κανάλι, άκουσε ραδιόφωνο, διάβασε ένα βιβλίο, κάνε κάτι άλλο, τέλος πάντων. Η απάντηση είναι απλή, το βλέπω, γιατί κάθε φορά πιστεύω ότι δεν υπάρχει, είναι όπως όταν τσιμπιέσαι για να δεις αν κοιμάσαι ή όντως ζεις μία κατάσταση, και σημειωτέον δεν μπορώ να το παρακολουθήσω από την αρχή ώς το τέλος, αλλά αυτά τα δέκα-δεκαπέντε λεπτά που το βλέπω είναι αρκετά για να σιγοτραγουδήσω εκείνο το ωραίο του Μαχαιρίτσα «κι άφησε μόνη στο τραπέζι την τηλεόραση να παίζει, να δείχνει έγχρωμο το φόνο, δίπλα σ’ ένα φιλέτο τόνο». Και αν ακόμα δεν το βλέπω, το ακούω να συζητιέται, και το συναντάω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έρχεσαι και αναρωτιέσαι, γιατί πουλάει ένα τόσο… τέτοιου επιπέδου σόου; Η απάντηση, δεν ξέρω, χρειαζόμαστε κοινωνιολόγο πλέον. Είναι αδιανόητο να ακούς αρλούμπες από νέα παιδιά, και νουθεσίες από άλλους, λίγο μεγαλύτερους, που με ύφος χιλιάδων καρδιναλίων φρίττουν και εξανίστανται από τα λεγόμενα των κοριτσιών… έλεος. Έχουν ευθύνη όσες εκτίθενται, έχουν ευθύνη και εκείνοι που τις αφήνουν να εκτεθούν… επί σκοπώ.
Δεν γίνεται σε μία χώρα με οκτακόσιες και κάτι χιλιάδες κατοίκους να μην υπάρχουν και οι τηλεθεατές που θέλουν να μάθουν από την τηλεόραση, να ακούσουν πέντε πράγματα καινούργια, να γελάσουν με έξυπνο χιούμορ και ευρηματικούς διαλόγους. Δυστυχώς, δεν μιλάμε για μία μόνο εκπομπή, για ένα μόνο σόου, αλλά σχεδόν για το σύνολο των τηλεοπτικών εκπομπών. Μιλάμε για σειρές που υποτίθεται ότι είναι χιουμοριστικές, αλλά μάλλον δάκρυα απόγνωσης φέρνουν, τηλεπαιχνίδια ύφους δεκαετίας του 1980, που είναι κάτι μεταξύ μικρο-σόου και πειραματικών τηλεπαιχνιδιών.
Πρέπει οι υπεύθυνοι των καναλιών να αντιληφθούν ότι η τηλεόραση που κάνουν δεν προάγει τίποτε απ’ όσα θα έπρεπε. Οπωσδήποτε δεν περιμένουμε να γίνουν τα κανάλια εκπαιδευτική τηλεόραση και ακαδημαϊκές αίθουσες, αλλά να μπορεί κάποιος να καθίσει στον καναπέ του και να χαλαρώσει με μία χιουμοριστική εκπομπή, να παρακολουθήσει ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ και να δει ένα διασκεδαστικό ψυχαγωγικό σόου. Όχι, στη δική μας τηλεόραση δεν υπάρχουν τέτοιες εκπομπές, και αυτές που υπάρχουν συν τω χρόνω, μιμούνται τον ισχυρότερο… και αρχίζουν τις εκπτώσεις και δεν πάνε μακριά.
Εκπομπές ποιότητας, εκπομπές που θα κάνουν παρέα σε μοναχικούς ανθρώπους, όμορφα σόου, στα μέτρα του νησιού, δεν είπαμε να φωνάξουμε και τη Ραφαέλα Καρά, που και να τη φωνάξουμε δεν θα έρθει, ενδιαφέροντα και έξυπνα τηλεοπτικά κόνσεπτ, αυτό θέλουμε, και τότε οι εκπομπές με πρόσημο αρνητικό θα βρουν τη θέση στον τηλεοπτικό στερέωμα, φυσικά και δεν θα εξαφανιστούν, πάντα θα υπάρχουν, αλλά δεν θα είναι τηλεοπτικός μονόδρομος.
