Του Χρίστου Ζαβού
Από μόνο του το περιστατικό σοκάρει. Είναι η απόλυτη ανθρώπινη τραγωδία και συνάμα η κατάντια μιας κοινωνίας που βλέπει ανήμπορη τα παιδιά της να σφάζονται κυριολεκτικά. Περισσότερα λόγια ή προτάσεις για την τραγικότητα του συμβάντος δεν είναι ανάγκη να ειπωθούν ή να γραφτούν, αφού ο καθένας από μας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.
Από εκεί και πέρα, κυρίως τα ειδησεογραφικά σάιτ, τα πλείστα εξ αυτών έχουν προ πολλού ξεπεράσει το ίδιο το επεισόδιο. Με τη δημοσιογραφική δεοντολογία να «πατιέται» ωσάν να είναι χαρτί υγείας, έχουν αναπαράγει γεγονότα ή «ειδήσεις» με τρόπο εξευτελιστικό για τον καθένα από μας ή όποιον, τελοσπάντων, κόπτεται για την προστασία των πολιτών.
Είναι αυτονόητο ότι ένα τέτοιο, όχι και τόσο συνηθισμένο, γεγονός τραβάει το ενδιαφέρον του κοινού, το οποίο ψάχνει εναγωνίως να μάθει όσες περισσότερες πληροφορίες γύρω από το φονικό. Τα ηλεκτρονικά, όμως, σάιτ, η επισκεψιμότητα των οποίων είναι δεδομένο ότι αυξήθηκε, δεν τήρησαν κανένα ίχνος δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Αφού αρχικά δημοσίευσαν τα προσωπικά δεδομένα των εμπλεκομένων έτσι όπως αυτά καταγράφονταν στο Facebook, στη συνέχεια αποφάσισαν να καταδικάσουν τον πατέρα του φερόμενου ως δράστη, ακολούθως «έδειξαν» την αιτία του φονικού που φέρεται να είναι ένα κορίτσι από την επαρχία Λάρνακας, ενώ «επιτέθηκαν» σαν γύπες που μυρίζονται αίμα στα συγγενικά πρόσωπα των θυμάτων για να πλασάρουν τον πόνο που αυτονόητα τους διακατέχει.
Όλα αυτά και εν ονόματι της είδησης, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να μιλήσουν για το παρελθόν των εμπλεκομένων, να φέρουν στο προσκήνιο ιστορίες, αληθινές ή φανταστικές κανένας δεν το ξέρει και να εξάγουν τα συμπεράσματά τους για το πώς δημιουργήθηκε όλο αυτό το σκηνικό.
Με λίγα λόγια, δεν αναγνώρισαν το τεκμήριο αθωότητας του πολίτη (στην προκειμένη περίπτωση του πατέρα του δράστη), δεν σεβάστηκαν τον πόνο των συγγενικών προσώπων, δακτυλοέδειξαν με ρατσιστικό τρόπο μία γυναίκα ως την αιτία, ενώ δεν φρόντισαν να προστατεύσουν με κάποιο τρόπο τα ανήλικα παιδιά του δράστη, αλλά και του ενός εκ των τριών θυμάτων.
Όλα στη φόρα, για χάρη ενός ακόμη κλικ στην ιστοσελίδα τους και του τάχατες δημοσιογραφικού δαιμονίου, που φαίνεται να αρέσκεται στο αίμα, στον πόνο και στην περιέργεια των ανθρώπων.
