Του Αλέξη Παπαχελά
Τι ωραίο που ακούγεται, πόσο εύπεπτο, πόσο σαγηνευτικό… Ο λόγος για το σύνθημα που φώναξαν πολλοί βουλευτές μας με αφορμή την υπόθεση των ΕΛΤΑ: «Οχι στην κυριαρχία των τεχνοκρατών, ναι στη Δημοκρατία». Αυτό που πραγματικά εξοργίζει είναι ότι το βροντοφωνάζουν πολιτικοί οι οποίοι έχουν τεράστια ευθύνη για την τελευταία χρεοκοπία της χώρας. Αυτοί διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης και χρησιμοποίησαν το ευρύτερο Δημόσιο για να διορίσουν «πελάτες» τους, να ξοδέψουν ανεξέλεγκτα σε αδιανόητες προμήθειες και στο τέλος να ρίξουν έξω το «μαγαζί». Για το ότι η χώρα είναι ακόμη αδύναμη, οι μισθοί είναι χαμηλοί και μας έχουν φτάσει οι γείτονες και παλεύει να κτίσει μια στοιχειώδη αμυντική βιομηχανία έχουν προσωπική και τεράστια ευθύνη.
Στον δικό τους ιδεατό κόσμο η Ελλάδα έπρεπε να κυβερνάται όπως κυβερνούσαν αυτοί για δεκαετίες τις περίφημες ΔΕΚΟ. Στις διοικήσεις θα τοποθετούσαν τους αποτυχημένους φίλους τους πολιτευτές και θα συνεργάζονταν άψογα με συνδικαλιστές για το μοίρασμα της πίτας. Η ιδέα του νοικοκυρέματος και της χρηστής διοίκησης απαξιώνεται ως «νεοφιλελεύθερη», οι καλοί μάνατζερ ως «ανάλγητοι τεχνοκράτες», ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα πιο ανάλγητο και κυνικό από τον φαύλο πολιτικό.
Οι τεχνοκράτες προφανώς δεν είναι ούτε ημίθεοι ούτε η λύση για όλα. Εχουν δε την υποχρέωση όταν χειρίζονται υποθέσεις που αφορούν άμεσα την κοινωνία να συνομιλούν μαζί της, να την ενημερώνουν και –στο μέτρο του δυνατού– να προσπαθούν να την πείσουν για αναγκαίες αλλά δύσκολες αποφάσεις. Αλαζόνες τεχνοκράτες, που θεωρούν ότι ξέρουν τα πάντα, δεν κάνουν για δημόσιες θέσεις.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε, όμως, το πολιτικό μας προσωπικό την υπόθεση των ΕΛΤΑ δείχνει ότι δεν μάθαμε τίποτα από την τελευταία κρίση. Η κυβέρνηση έχει συμβιβαστεί με το κόμμα και τις δυνάμεις του παραδοσιακού λαϊκισμού, ενώ πλέον φοβάται και τη σκιά της. Αντιπολίτευση από την πλευρά του ορθού λόγου και του κοινού νου δεν υπάρχει. Βουλευτές και στελέχη έχουν ξεσαλώσει και εύκολα θα καταργούσαν με μία ψήφο και έναν νόμο το Υπερταμείο (γιατί όχι και το ΑΣΕΠ αν μπορούσαν…) για να ξαναπάρουν τον έλεγχο της κρατικής περιουσίας στα χέρια τους και να τη διαχειριστούν όπως εκείνοι ξέρουν.
