Του Αλέξη Παπαχελά
Η Γαλλία είναι μία χώρα που δεν μεταρρυθμίζεται, τουλάχιστον χωρίς «αίμα» και μπόλικη διαμαρτυρία. Το έχει αποδείξει στην ιστορία της. Από εκεί άλλωστε εισαγάγαμε και εμείς μεγάλες δόσεις από την κουλτούρα της αμφισβήτησης και της διαμαρτυρίας.
Φτάνει όμως σε ένα αδιέξοδο τώρα. Ηταν μία χώρα που έβραζε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά κάπως μπορούσε και συνέχιζε απρόσκοπτα τον τρόπο ζωής της που ζήλευε η υπόλοιπη Ευρώπη. Στον περιστασιακό επισκέπτη, για παράδειγμα, έκανε πάντοτε εντύπωση ότι σε μια τουριστική επαρχιακή πόλη σπάνια μπορούσες να βρεις κάπου να φας κανονικά τις ώρες της μεσημεριανής ανάπαυσης. Αυτός ο τρόπος ζωής και το κοινωνικό κράτος που το επιτρέπει δεν μπορούν πλέον να συντηρηθούν. Είναι πολύ ακριβά και οι περιώνυμες αγορές δεν είναι διατεθειμένες να συνεχίσουν να τα χρηματοδοτούν με ανεκτά επιτόκια. Απαιτούν μεταρρυθμίσεις και περικοπές οι οποίες δεν περνάνε πολιτικά. Το παράδοξο είναι το πόσο αναιμικές είναι αυτές σε σύγκριση με το τι συνέβη στην Ελλάδα την εποχή των μνημονίων. Οι αντίστοιχες θα προκαλούσαν την «Ημέρα της Βαστίλλης» επί 100 στη Γαλλία.
Εδώ βρισκόμαστε όμως. Η Ευρωζώνη δεν μπορεί και δεν είναι έτοιμη να διαχειριστεί μία γαλλική κρίση χρέους, τα μεγέθη είναι τεράστια. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να επωμισθεί το κόστος η Γερμανία, πληρώνοντας ακριβότερα επιτόκια δανεισμού η ίδια. Αυτό θα ήταν μια συνταγή πολιτικής καταστροφής για όποιον το αποφάσιζε στο Βερολίνο.
Ο Μακρόν ήταν μία φαεινή ιδέα του γαλλικού κατεστημένου προκειμένου να σώσει την παρτίδα προωθώντας έναν μοντέρνο, μεταρρυθμιστή τεχνοκράτη. Εφτασε μέχρι εκεί που πήγαινε. Ο ίδιος μοιάζει να έχει λιώσει υπό την πίεση των πραγματικών αδιεξόδων, αλλά και της τοξικότητας που παίρνει σβάρνα τα πάντα. Είναι κρίμα για την Ευρώπη, διότι είναι ο μόνος ηγέτης που μπορεί να διατυπώσει φιλοδοξίες και συγκεκριμένες προτάσεις. Ξεφούσκωσε όμως και δεν μπορεί να προσφέρει κάτι άλλο.
Η Γαλλία θα μπει σε μία κρίση που θα κρατήσει καιρό. Η πολιτική κρίση μπορεί να είναι ένας ακόμη κύκλος που θα πάει την ίδια αλλά και όλη την Ευρώπη πιο δεξιά. Η καταιγίδα μιας δημοσιονομικής κρίσης θα είναι μια άλλη υπόθεση, γιατί θα κλονίσει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Θα τη νιώσουμε και εδώ όσο «θωρακισμένοι» και αν είμαστε λόγω του εξασφαλισμένου χρέους.
