Του Απόστολου Κουρουπάκη
Είχα γράψει τον Αύγουστο του 2020: «Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα το φετινό Φεστιβάλ να είχε αναβληθεί και τα προϋπολογισθέντα χρήματα είτε να δινόντουσαν προς ενίσχυση την ντόπιας καλλιτεχνικής παραγωγής, είτε –αν αυτό είναι δυνατόν– να εντάσσονταν στον επόμενο προϋπολογισμό του Φεστιβάλ, ώστε αυτό να κάνει μία δυναμική και επαναστατική αρχή το 2021;». Μετά τον Νοέμβριο του 2020 ξαναέγραψα: «Πάντως, το δραστικότερο από όλα το έγραψα πριν από μερικούς μήνες και δεν ήταν άλλο από το να ακυρωθούν για το 2020 τα Κύπρια, και να βρισκόταν τρόπος να μη χαθούν τα χρήματα που προοριζόντουσαν γι’ αυτά. Ήταν μια καλή ευκαιρία να ανασυνταχθεί το πράγμα, να πέσουν ιδέες για το 2021, να ζυμωθεί περισσότερο το Υφυπουργείο Πολιτισμού, αλλά το κυριότερο, να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις […]». Συγχωρέστε μου την περιαυτολογία, αλλά ειλικρινά εξανίσταμαι…
Και διοργανώνονται για ακόμη μία χρονιά τα «Κύπρια», τα οποία επιμένουμε να ονομάζουμε διεθνές φεστιβάλ, ενώ εδώ και πολλά χρόνια έχουν πάψει να είναι. Αλλά αυτό το προσπερνάω, διότι πολλάκις το περασμένο διάστημα έγραψα από αυτή εδώ τη στήλη ότι τα Κύπρια του 2021 και του 2020 θα έπρεπε να είχαν κυπριακό πρόσημο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Η πανδημία που ταλαιπωρεί τον κόσμο όλο άλλαξε και τους πολιτιστικούς σχεδιασμούς, τις παγκόσμιες διοργανώσεις, έφερε νέες ιδέες, έβαλε σε αναστολή άλλες, τέλος πάντων, κάτι κινήθηκε, κάτι έγινε… εδώ σε εμάς, όμως, ουδέν εγένετο.
Το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε είναι ένα υβρίδιο εκδηλώσεων, λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και ό,τι αγαπά ο καθένας/καθεμία. Ευθύς εξ αρχής ξεκαθαρίζω ότι δεν κρίνω –ποιος είμαι για να το κάνω– την καλλιτεχνική αξία όσων θα συμμετάσχουν, Κύπριων ή μη. Είναι όλοι άξιοι, και έχουν παράσημα καλλιτεχνικά. Αλλά όταν βοά ο τόπος ότι η ντόπια πολιτιστική μηχανή είναι στο αμαξοστάσιο και μετά βίας συγκρατιέται να μη σπάσει τις μπάρες να τα πάρει όλα παραμάζωμα, γιατί να επιμένουν οι διοργανωτές στον διεθνή χαρακτήρα. Κάτι που στο τέλος της ημέρας δεν πετύχαμε… και προσπερνάω το «από 27 περίπου χώρες»… τι πάει να πει περίπου… η μία είναι και δεν είναι και τα πάντα ρει και ουδέν μένει; Είναι ακριβές παραγωγές που δεν μπορεί το φεστιβάλ να φέρει; Ε, τι περιμένει κανείς να του προτείνουν; Οι ελλαδικές παραγωγές είναι φτηνότερες; Γιατί να φέρεις χορό από την Ελλάδα; Ναι, είναι εξαιρετικός ο Φωνιαδάκης, αλλά από Στέγες Χορού στη χώρα δόξα τω Θεώ, πάμε πρίμα, και προσέξτε, κάνουν δουλειά. Θέλετε θέατρο; Γιατί να φέρουμε από την Ελλάδα –και το λέω γιατί από εκεί φέραμε, αν φέρναμε από το Τιμπουκτού, το ίδιο θα έλεγα– όταν εδώ οι ομάδες οι θεατρικές παράγουν έργο, φτιάχνουν θεατρικές πράξεις που είναι όχι μόνο αξιοπρόσεκτες, αλλά πάρα πολύ καλές. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική, διοργάνωσε μια συναυλιάρα με κυπριακά σχήματα και μία μεγάλη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας, και κάνε τα ταμεία να σπάσουν.
Πολλά μπορούσαν να γίνουν, να πάρει μπρος η μηχανή, να δούνε στο κάτω-κάτω και οι εγχώριοι καλλιτέχνες τι μπορούν να κάνουν, αν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Να δούμε και εμείς οι κάτοικοι αυτού του τόπου τι βγάζει ο τόπος. Ειλικρινά, αυτό το μισό σχεδόν εκατομμύριο ευρώ πώς θα κατανεμηθεί, γιατί –αν θέλετε– το ποσό αυτό δεν είναι αρκετό για να έρθει μια καλή, διαφορετική παραγωγή; Ας είναι και από την περίπου χώρα, μπορεί επειδή είναι περίπου χώρα να μας τη δώσει την παραγωγή πιο φτηνά… Συγχωρέστε μου και πάλι την ειρωνεία, αλλά αυτό δεν πρόγραμμα κρατικού φεστιβάλ, αυτό είναι πρόγραμμα εκδηλώσεων ενός δήμου για ένα πλούσιο καλλιτεχνικό καλοκαίρι.
Φρονώ ότι πρέπει να αλλάξει τελείως το φεστιβάλ, και ελπίζω ότι αυτό να γίνει με τη δημιουργία του υφυπουργείου Πολιτισμού, το οποίο και αυτό το μετακινήσαμε για την επόμενη Βουλή, μετά τις εκλογές, και ξανά μανά συζητήσεις. Ο πατέρας μου έλεγε ότι αν δεν βραχείς –αλλιώς το έλεγε, αλλά δεν μου επιτρέπεται…– ψάρι δεν τρως. Εμείς εδώ –όχι όλοι– στο τέλος της ημέρας ούτε ψάρι τρώμε, ούτε και βρεχόμαστε, μεταξύ μας μόνο καμιά φορά μπουγελωνόμαστε και στο τέλος μουτζωνόμαστε.
