Του Απόστολου Τομαρά
Η τελευταία αντίδραση, του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη με αφορμή τα όσα ταλανίζουν καθημερινός, την Αστυνομία την Παιδεία αλλά και την Υγεία, δεν προκαλεί έκπληξη αν κάποιος παρατηρήσει προσεχτικά τη συμπεριφορά μιας κοινωνίας που τείνει να χάσει το μέτρο.
Το «Κάνω πολλή υπομονή, αλλά κάποτε η υπομονή εξαντλείται», απηχεί ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης που κινείται μακριά από τη λογική των λαϊκών δικαστηρίων που έχουν στηθεί, και που δυστυχώς σιγοντάρεται από κοινωνικά σύνολα και πολιτικά κόμματα. Το άγριο έγκλημα στη Κύπρο δεν εμφανίσθηκε μέσα σε μια νύχτα, η κρίση στην Παιδεία αλλά και την Υγεία δεν προέκυψε μετά το τραγικό περιστατικό.
Αντί να μας απασχολεί η ουσία, που είναι η ενίσχυση της ασφάλειας των πολιτών και η προστασία της ανθρώπινης ζωής, η καθημερινότητά μας για σοβαρά θέματα, έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο καφενείο. Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα είναι πως ο λαϊκισμός μπαίνει για τα καλά στο πετσί μας, ακόμα και αν πρόκειται για τον χαμό μια νεανικής ζωής. Επικροτώ απόλυτα τις αυστηρές υποδείξεις του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σε μια συντεταγμένη πολιτεία υπάρχουν νόμοι και διαδικασίες που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από τον οποιανδήποτε. Για το χαμό του 10χρονου, η επισήμανση του Νίκου Αναστασιάδη ήταν ορθή. Υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και συνέβη ένα περιστατικό. Το αν υπάρχουν ευθύνες αυτές δεν μπορούν να αποδοθούν από τον όχλο. Υπάρχουν όργανα της πολιτείας που θα αναζητήσουν και θα αποδώσουν ευθύνες.
Εάν υπάρχουν εκπαιδευτικοί που είναι ανεπαρκείς, υπάρχουν συντεταγμένα όργανα της πολιτείας να το κρίνουν. Ακόμα όμως και αν αποδειχθούν ότι υπάρχουν ευθύνες, αυτό δεν σημαίνει ότι το σύνολο των σχολείων είναι ακατάλληλα, ή ότι το σύνολο των εκπαιδευτικών και των γιατρών είναι ακατάλληλοι. Υπήρχαν και ενδεχομένως να υπάρξουν και στο μέλλον εγκλήματα με την αγριότητα του διπλού φονικού. Υπήρχαν και ενδεχομένως να υπάρξουν και στο μέλλον περιστατικά τραυματισμού μαθητών μέσα σε σχολεία. Υπήρχαν και ενδεχομένως να υπάρξουν και στο μέλλον περιστατικά ιατρικής αμέλειας. Το ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις ποιο θα πρέπει να είναι;
Η πολιτεία και τα όργανά της, οφείλουν να ενισχύουν το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Να φροντίζουν για την προστασία των μαθητών στα σχολεία αλλά και την παροχή της ύψιστης ιατρικής φροντίδας όπου υπάρχει ανάγκη. Το μέλημα θα πρέπει να είναι περιστατικά, όπως αυτό του 10χρονου να μην επαναληφθούν. Η καχυποψία καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης προκαλούν απαξίωση, εξασθενίζοντας τις όποιες προσπάθειες αυτό το κοινωνικό κράτος στο οποίο ζούμε να γίνει λίγο καλύτερο απ’ ό,τι είναι σήμερα.
