Η μπόχα της κομματοκρατίας

Η ακατάσχετη προεδρολογία, έστω και παρασκηνιακή, στο παρόν στάδιο ένα πράγμα αποδεικνύει : πως τα κόμματα εξακολουθούν να ζουν μακριά από την πραγματικότητα του κόσμου. Και αυτό σημαίνει ότι η απαξίωση των πολιτών προς τους πολιτικούς δεν έγινε σε βάθος κατανοητή από τους κομματάρχες. Διότι, αν γινόταν σε βάθος κατανοητή, θα αντιλαμβάνονταν πως εκείνο που πρωτίστως προέχει στην ιεραρχία των πολιτών δεν είναι οι συνασπισμοί που οι ίδιοι επιδιώκουν προκειμένου να κερδίσουν τις επικείμενες προεδρικές, ούτε και πώς θα αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους για το ποιος θα είναι τελικά ο εκλεκτός υποψήφιός τους.

Εκείνο το οποίο προέχει για τους πολίτες είναι οι κάθε λογής κομματάρχες να αποδείξουν πως αποκωδικοποίησαν το μήνυμα της εποχής, το οποίο είναι το ένα και το αυτό: η κομματική νοοτροπία που θέτει το συμφέρον του κόμματος πάνω από το συμφέρον της χώρας έχει πλέον χρεοκοπήσει. Και για να πείσουν οι κομματάρχες πως υπηρετούν το συμφέρον της χώρας και όχι το μικροκομματικό οφείλουν να αλλάξουν μυαλά. Τελεία και παύλα.

Όταν για παράδειγμα ο ΔΗΣΥ επισπεύδει τις διαδικασίες για την επιλογή υποψηφίου, για να αποφύγει, όπως ισχυρίζεται, την εσωστρέφεια και να επιβεβαιώσει την ενότητά του, ποιον ακριβώς πείθει ότι αυτό είναι το βαθύτερό του κίνητρο; Ίσως εκείνους που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε ανάγκη να τους πείσει. Την ευρύτερη κοινωνία ωστόσο δεν την πείθει, διότι είναι σε θέση πλέον να διαβάσει πίσω από τις γραμμές. Και πίσω από τις γραμμές διαφαίνεται καθαρά πως στόχος του μεγαλύτερου κόμματος δεν ήταν όλα αυτά τα οποία προτάσσει ως αρχές και αξίες, αλλά το να βάλει τον υπουργό Εξωτερικών στο σκαμνί και να του υποδείξει πως δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του. Και οι πύρινοι λόγοι των υπολοίπων υπουργών, για τον υποψιασμένο πολίτη δεν ερμηνεύονται ως κομματικός πατριωτισμός αλλά ως η επιθυμία τους να παραμείνουν στο κομματικό γίγνεσθαι πάση θυσία. Και εν τέλει αυτό που εξέπεμψε το εν λόγω συνέδριο στον σκεπτόμενο πολίτη είναι η μπόχα της κομματοκρατίας και του κομματικού μηχανισμού, ό,τι δηλαδή απεχθάνεται πλέον περισσότερο.

Σε ό,τι αφορά το ΑΚΕΛ, σε πρόσφατή του συνέντευξη ο νέος γ.γ., είπε πως πρώτιστος στόχος είναι να απαλλαγεί ο τόπος από την «κακοδαιμονία της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ» γι’ αυτό και θα μιλήσει, είπε, με όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην του ΕΛΑΜ εννοείται) ώστε να υπάρξουν οι ανάλογες συνεργασίες αποπομπής της κυβέρνησης. Και εδώ διαφαίνεται η απόσταση που χωρίζει αυτού του είδους τις δηλώσεις από την πραγματικότητα. Διότι πρώτιστος στόχος του κόσμου δεν είναι να απαλλαγεί μόνο από την κακοδαιμονία αυτής της κυβέρνησης, αλλά απ’ όλες τις κακοδαιμονίες οι οποίες οδήγησαν στην σημερινή μας κατάντια και που δεν περιορίζονται μόνο στα της κυβέρνησης αλλά και στον τρόπο που σκέπτονται, δρουν και αντιδρούν τα κόμματα, τα οποία έχουν εδώ και καιρό δραπετεύσει από το μοναδικό καθήκον που έχουν να επιτελέσουν : να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.

Πώς είναι δυνατόν για παράδειγμα ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ, με την ανάγκη μάλιστα να καταστεί στέγη της ευρύτερης Αριστεράς, που τώρα περιπλανιέται αδέσποτη, να υπονοεί ότι είναι ανοιχτό ακόμα και απέναντι σ’ ένα κόμμα όπως το ΔΗΚΟ που έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να δυναμιτίσει τη λύση της ΔΔΟ, φτάνοντας κάποτε στο σημείο να διχάσει τον κόσμο σε πατριώτες και μη; Πώς θεωρούν ότι θα πείσουν τον σκεπτόμενο πολίτη ότι μια ενδεχόμενη συνεργασία τους με το ΔΗΚΟ έχει την οποιαδήποτε υγιή βάση; Διότι εκείνο που πρωτίστως απαιτεί σήμερα ο πολίτης είναι η εξυγίανση της πολιτικής ζωής. Και η εξυγίανση πόρρω απέχει και από συνέδρια που αναδίνουν την μπόχα της κομματοκρατίας, αλλά και από δηλώσεις που αποδεικνύουν ότι η έννοια της εξυγίανσης ερμηνεύεται όχι με την πραγματική της ερμηνεία αλλά μ’ εκείνη που τους συμφέρει.