Της Ελένης Ξένου
Είναι μία ακόμη προεκλογική περίοδος αυτή που διανύουμε; Όχι δεν είναι. Και ούτε μπορεί να είναι. Έστω κι αν οι μόνοι που δεν λένε να το κατανοήσουν είναι οι πρωταγωνιστές της. Οι κομματάρχες και οι κάθε λογής υποψήφιοι που μοστράρουν με τη φάτσα τους στους αυτοκινητόδρομους προβάλλοντας «ευφάνταστα» σλογκανάκια. Εμείς όμως οφείλουμε, να τη διαχωρίσουμε από όλες τις προηγούμενες. Διότι έχουμε καθήκον να εστιάσουμε στην ουσία. Όχι τη δική τους «ουσία». Αλλά την ουσία που μας υπαγορεύει εδώ και έναν χρόνο η συνθήκη της πανδημίας. Και αυτή πρέπει να είναι το μέτρο μας για να κρίνουμε και να συγκρίνουμε.
Προκειμένου να διαβάζουμε κάτω από την επιφάνεια και να ανιχνεύουμε το βάθος σκέψης και συνείδησης όλων αυτών που περιφέρουν τις υποσχέσεις τους. Και κυρίως για να παραμείνουμε υποψιασμένοι για το τι υποκινεί αυτές τις υποσχέσεις. Η πανδημία μάς έφερε ενώπιον της υπέρτατης αλήθειας. Εκείνης της οποίας οι κομματάρχες –και δη οι μεγάλοι αντιπολιτευόμενοι– προσπαθούν να την υποβιβάσουν στα μέτρα τους, τραγικά ανήμποροι, να κατανοήσουν πως όχι μόνο δεν υποβιβάζεται αλλά είναι αυτοί που οφείλουν να επιμηκύνουν την αντίληψή τους προκειμένου να αποτολμήσουν την υπέρβαση που εκείνη προϋποθέτει. Και η οποία δεν είναι άλλη από την ίδια την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ζωής, που ως τέτοια υπαγορεύει να τη σεβόμαστε και να απαιτούμε να τη σέβονται και να την προστατεύουν όλοι όσοι διεκδικούν την ψήφο μας και οι οποίοι βάλθηκαν τώρα να μας πείσουν ότι είναι φορείς «αλλαγής».
Αυτή τη φορά, όμως, η υπόσχεση αλλαγής δεν θα κριθεί ούτε από τα προεκλογικά τους προγράμματα, ούτε και από τον τρόπο που συνήθισαν να αντιμάχονται στις πολιτικές τους αρένες. Αυτή τη φορά το κριτήριο είναι διαφορετικό. Και πρέπει να είναι διαφορετικό αν προσδοκούμε να ανεβάσουμε τον πήχη της ζωής μας εκεί όπου θα έπρεπε να είναι. Στην αξία της ευθραυστότητας της. Και με βάση αυτό το κριτήριο πρέπει να κρίνουμε και κόμματα και πρόσωπα και κάθε νέα υποψηφιότητα ώστε να αποδείξουμε εμείς πρώτοι την επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια μας και το δικαίωμα μας στο ευ ζην. Και ποιο είναι αυτό το κριτήριο; Το ήθος.
Ήθος στον πολιτικό λόγο. Διότι αν ο πολιτικός λόγος δεν εμπεριέχει ήθος και δεν εστιάζει σ’αυτό τότε ό,τι και να λένε, όσο και να υπερασπίζονται τις θέσεις τους ή όσο και να υποδεικνύουν τα κακώς έχοντα με την υπόσχεση πως θα τα φτιάξουν, είναι όλα κούφια λόγια και προεκλογικές φανφάρες, οι οποίες υπογραμμίζουν το χάος που τις χωρίζει από την ουσία της αλήθειας. Και αν είχαν επίγνωση θα κατανοούσαν πως αυτό το ήθος το πρώτο που υπαγόρευε ήταν να μην μετατρέψουν την διαχείριση της πανδημίας σε προεκλογικό εργαλείο. Ως ένδειξη ελαχίστου ήθους όφειλαν να αφήσουν όλοι τους την πανδημία έξω από τους λαϊκισμούς και τους συμφεροντολογικούς τους μηδενισμούς και να σπεύσουν σύσσωμοι να απολογηθούν που δεν φρόντισαν, όσο εμείς βιώναμε την πανδημία, να ενώσουν δυνάμεις αντί να ρίχνουν τοξικότητα στην ήδη ευάλωτή μας καθημερινότητα. Το ήθος επέβαλε να δείξουν πάνω από όλα ανθρωπιά, ενότητα, συλλογικότητα και όχι τοξικές αντιπαραθέσεις.
Και μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν μοιάζουν να έχουν αντιληφθεί ότι αυτή η έλλειψη ήθους που υιοθετούν και στον τρόπο που ασκούν την προεκλογική τους μάχη, τους καθιστά ακόμη πιο αφερέγγυους στις όποιες θέσεις «αλλαγής» προτείνουν. Διότι αυτή τη στιγμή όλα ξεκινούν και τελειώνουν στη συνειδητοποίηση πως χρειάζεται ένας άλλος πολιτικός λόγος και όχι απλά άλλες πολιτικές θέσεις. Χρειάζεται πολιτικός λόγος με ήθος. Κι αυτό πρέπει να έχουμε κατά νου πριν πάμε στις κάλπες. Διότι αυτή τη φορά δεν πρέπει να ψηφίσουμε ούτε κόμματα, ούτε μικροκομματικές εξαγγελίες, αλλά μόνο πρόσωπα που επέδειξαν έστω και στο ελάχιστο το ήθος που απαιτούσε η ίδια η υπενθύμιση της ευθραυστότητάς μας.
