Της Ελένης Ξένου
Δεν φτάνει ο καύσωνας, οι διακοπές ρεύματος και η καμένη μας γη, έχουμε και τους κομματάρχες να συνεχίζουν τις αντιπαραθέσεις τους σε μια «ανταλλαγή πυρών» που αφορά μόνο τους ίδιους και ποσώς την κοινωνία. Αφού παρέλασαν όλοι τους από τις πυρόπληκτες περιοχές σε ένα «οδοιπορικό» που κραύγαζε προεκλογική σκοπιμότητα και ερχόταν σε κραυγαλέα αντίθεση με την ενότητα και την αλληλεγγύη που επέδειξε η κοινωνία, η οποία βγάζοντας τον καλύτερό της εαυτό απέδειξε ότι μπορεί στα δύσκολα να υπερβεί την τοξικότητα της εποχής και την επιδερμικότητα της πολιτικής, οι κομματάρχες εξακολουθούν να δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα, εμμένοντας προσκολλημένοι στο μοναδικό παιχνίδι που έχουν μάθει να παίζουν, δηλαδή τον ψηφοθηρικό μικροκομματισμό τους. Είναι πραγματικά απορίας άξιον ότι δεν αντιλαμβάνονται πως με τα πάρε-δώσε των ανακοινώσεών τους και το λεκτικό που επιλέγουν για να υπερασπιστούν τις θέσεις τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιφέρουν μπροστά στα μάτια των πολιτών για πολλοστή φορά την πολιτική τους γύμνια και κυρίως τη θλιβερή ανεπάρκειά τους για αυτοκριτική, περισυλλογή και επί της ουσίας ανατοποθέτηση. Τελευταίο κρούσμα της μικροπολιτικής αυτής αμετροέπειας οι «κόντρες» με αφορμή τη δήλωση της κας Δημητρίου περί διχόνοιας με τους «απέναντι». Έσπευσε πρώτα το ΑΚΕΛ να βγάλει ανακοίνωση διευκρινίζοντας πως «εχθρός μας είναι η κατοχή και η διχοτόμηση και όχι οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας» και μετά το Volt, το οποίο έκανε λόγο «για επικίνδυνη διολίσθηση», υπογραμμίζοντας πως «ο ΔΗΣΥ παίζει το χαρτί της διχόνοιας και του διαχωρισμού». Στις τοποθετήσεις των εν λόγω κομμάτων ήρθε να ανταπαντήσει ο ΔΗΣΥ υποδεικνύοντας πως η κα Δημητρίου ως «απέναντι» εννοούσε τον κατοχικό στρατό και την Τουρκία και κατηγόρησε ΑΚΕΛ και Volt για κοινή προπαγάνδα, λέγοντας πως «επιχειρούν να κάνουν μαθήματα φιλοπατρίας, πως τους κακοφαίνεται που ο ΔΗΣΥ επιδιώκει την εθνική ενότητα και πως παρεξηγούνται που θεωρεί εχθρό την κατοχική δύναμη». Θα εξαιρέσω από το σχολιασμό μου το Volt, ώστε να μην είμαι άδικη απέναντι σε ένα νέο κόμμα που προσπαθεί ομολογουμένως να διατηρήσει μια ποιότητα πολιτικού λόγου μέσα στο ζοφερό πολιτικό μας σκηνικό και θα περιοριστώ μόνο στα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, τα οποία αποδεικνύουν μέρα με τη μέρα την απόσταση που τους χωρίζει από την κοινωνία και τις απαιτήσεις που αυτή έχει, προκειμένου να επανακτήσει την εμπιστοσύνη της όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στις ίδιες τις έννοιες των λέξεων. Αυτό που θα ανέμενε, λοιπόν, η κοινωνία από τα δύο μεγάλα κόμματα ως αμάχητο τεκμήριο της φιλοπατρίας τους δεν είναι να υποδεικνύουν ο ένας στον άλλο ποιοι είναι οι απέναντι και ποιοι δεν είναι, αλλά να αναγνωρίσουν επιτέλους πως στην κρίση του σκεπτόμενου πολίτη ως «απέναντι» είναι καταχωρημένοι αυτοί οι ίδιοι οι κομματάρχες και τα κόμματά τους. Αυτοί είναι που βρίσκονται απέναντι από την κοινωνία, τα προβλήματά της, την ανάγκη υπέρβασης από τις ανούσιες αντιπαραθέσεις και τις ψηφοθηρικές επιχειρηματολογίες, ώστε να υπάρξει πραγματικά μια μετατόπιση από ό,τι συντηρεί τον διχασμό και το τραύμα και μια μετακίνηση από τον τρόπο άσκησης της πολιτικής από «ψευδοπατριώτες» πολιτικούς που χτίζουν καριέρα μετρώντας τον «πατριωτισμό» του κόσμου κατά το δοκούν. Με άλλα λόγια, ο πολίτης από τα εν λόγω κόμματα ανέμενε μια ουσιαστική ενδοσκόπηση, παραδοχή των λαθών τους, έναν επαναπροσδιορισμό και μία επανατοποθέτηση ενώπιόν του και κυρίως ανάληψη ευθυνών με πολιτική τόλμη για την κατάντια του εθνικού, αλλά και την έκπτωση των θεσμών προκειμένου να συνεχίσουν οι καριερίστες πολιτικοί να επιπλέουν στο πηγάδι της μικροπολιτικής. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό και δη αντιπαραθέσεις κενές περιεχομένου, την ώρα που ο κόσμος αντιμετωπίζει ένα σωρό χειροπιαστά προβλήματα, αποδεικνύει πως εκείνοι που βρίσκονται απέναντι από την πραγματικότητα του πολίτη και του τόπου είναι οι ίδιοι οι κομματάρχες, οι οποίοι έχουν και το θράσος να μας υποδεικνύουν τους εκάστοτε «απέναντι».
elenixenou11@gmail.com
