Της Ελένης Ξένου
Η πολιτική όπως ασκείται εδώ αλλά και αλλού απέχει πολύ από την ηθική. Αυτό είναι σήμερα το προσωπείο της πολιτικής. Άνθρωποι διψασμένοι για εξουσία, δύναμη και χρήμα που προωθούν ή ασφαλίζουν τα δικά τους συμφέροντα και των συντρόφων τους. Και επειδή τα τελευταία χρόνια πάθαμε πολλά και είδαμε άλλα τόσα οφείλουμε να απαιτήσουμε την μείωση αυτής της απόστασης που χωρίζει την πολιτική από την ηθική.
Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό και ίσως και να είναι, αλλά στο τραγικό σημείο στο οποίο έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας, αν δεν επαναφέρουμε το ήθος ως πρώτιστο κριτήριο επιλογής προσώπων και κομματικών χώρων τότε δεν πρόκειται να μας συμβεί καμιά ουσιαστική αλλαγή. Προκειμένου όμως να είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε την πολιτική ηθική έχουμε καθήκον να διακρίνουμε τις ηθικοφανείς πράξεις από τις ηθικές. Για να μην πέφτουμε θύματα δημαγωγίας και ύπουλης πολιτικής χειραγώγησης αλλά και για να μην συνυπογράφουμε την προσπάθεια να ερμηνεύσει ο καθένας την ηθική όπως του συμφέρει.
Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη. Η διαφθορά δεν είναι η μόνη ένδειξη της πολιτικής ανηθικότητας που επικρατεί. Ή για να το θέσω αλλιώς: η διαφθορά η οποία επικρατεί σήμερα δεν περιορίζεται μόνο στα σκάνδαλα ή στις διαπλοκές μεταξύ πολιτικών με οικονομικούς και άλλους παράγοντες. Η διαφθορά έχει πολύ ευρύτερη ερμηνεία και αφορά κάθε πολιτική σκέψη και πράξη η οποία εκπορεύεται από ίδιον συμφέρον. Με πιο απλά λόγια διεφθαρμένη είναι κάθε πολιτική πράξη η οποία λειτουργεί εις βάρος του συμφέροντος της χώρας και η οποία δεν θέτει αυτό το συμφέρον πάνω από τα κομματικά ή άλλα προσωπικά συμφέροντα των πολιτικών. Και αυτό οφείλουμε να το εμπεδώσουμε διότι στο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα είναι πολύ εύκολο να αγκιστρωθούμε στην πρώτη ανάγνωση των γεγονότων και να περιορίσουμε την διεκδίκηση μας για πολιτικό ήθος στα προφανή.
Τα προφανή ωστόσο δεν αρκούν για να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στην πολιτική νοοτροπία η οποία είναι εμποτισμένη με έλλειψη ηθικής. Δεν αρκεί ένας πολιτικός να είναι καθαρός από διαπλεκόμενες δοσοληψίες και σκάνδαλα για να θεωρήσουμε πως έχει πολιτικό ήθος. Και δεν αρκεί να υπερασπίζεται την καταπολέμηση της διαφθοράς υποδεικνύοντας τους διεφθαρμένους αντιπάλους του, ούτε και να παίρνει θέση εναντίον της έκπτωσης αρχών και αξιών για να αποδείξει τις δικές του αρχές και αξίες. Απαιτούνται πολύ περισσότερα. Και εκείνο που απαιτείται πρωτίστως είναι το ήθος και η τόλμη να υπερβεί τα στεγανά κομματικά πλαίσια για να λειτουργήσει υπέρ του συμφέροντος της χώρας.
Έλλειψη πολιτικού ήθους δεν διακρίνει μόνο έναν πολιτικό ο οποίος έχει το χέρι του λερωμένο από σκάνδαλα διαφθοράς. Έλλειψη πολιτικού ήθους διακρίνει και τον πολιτικό ο οποίος βάζει σε δεύτερη μοίρα-και δη σήμερα- το κυπριακό πρόβλημα επιδιώκοντας συμμαχίες με κομματικούς χώρους που δεν επιδίωκαν χρόνια τώρα την λύση του, μόνο και μόνο για να διώξει δήθεν τους διεφθαρμένους. Έλλειψη πολιτικού ήθους δεν διακρίνει μόνο τον πολιτικό ο οποίος παρασκηνιακά δυναμιτίζει την λύση του Κυπριακού αλλά και εκείνον που φλερτάρει με παρατάξεις οι οποίες δυναμίτιζαν εδώ και χρόνια αυτή την λύση. Έλλειψη πολιτικού ήθους διακρίνει τον πολιτικό ο οποίος δεν ιεραρχεί την πολιτική ενότητα ως επείγουσα σε συνθήκες πανδημίας, αλλά χρησιμοποιεί την πανδημία για να διχάσει τον κόσμο προκειμένου να κερδίσει πόντους ο κομματικός του χώρος. Έλλειψη πολιτικού ήθους διακρίνει τον πολιτικό ο οποίος προκειμένου να αποδείξει πως είναι καθαρότερος από τους υπολοίπους επιλέγει να καλλιεργεί την τοξικότητα, επαναφέροντας στο προσκήνιο διχαστικές ορολογίες και γεγονότα για να συντηρήσει αυτό το διχασμό προς ίδιον όφελος.
Με άλλα λόγια, έλλειψη πολιτικού ήθους διαθέτει σήμερα όποιος παραμένει εγκλωβισμένος στα κομματικά στεγανά του και στις χρεωκοπημένες κομματικές νοοτροπίες που οδήγησαν την χώρα στην σημερινή της κατάντια, παριστάνοντας μάλιστα πως τις καταπολεμά ενώ στην πραγματικότητα τις ανακυκλώνει χρησιμοποιώντας την πολιτική ηθική ως πρόσχημα.
