Πρόσκαιροι συγκλονισμοί

Γέμισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με εικόνες από το Αφγανιστάν. Συνοδευόμενες με ένα σωρό αναρτήσεις συγκλονισμένου τύπου και με μυριάδες απόψεις της μιας παραγράφου για το πώς και γιατί ξαναπήραν την εξουσία οι Ταλιμπάν. Με μια επίφαση σοβαρότητας, η οποία θα εξανεμιστεί πολύ γρήγορα την ώρα που κάτι άλλο θα εμφανιστεί ως επείγον θέμα της επικαιρότητας. Η εναλλαγή γίνεται με την ίδια ευκολία που απαιτεί το πάτημα ενός κουμπιού. Και η προσοχή μετατοπίζεται αλλού. Όπως και ο «συγκλονισμός» και οι «απόψεις».Και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, διότι τα γεγονότα που μας περιβάλλουν δεν είναι ούτε για να τα προσπερνάμε με πρόσκαιρους συγκλονισμούς, ούτε και για να τα εναλλάσσουμε με ταχύτητες, οι οποίες δεν επιτρέπουν το περαιτέρω ψάξιμό τους και την αφομοίωση της σοβαρότητάς τους.

Το τι συμβαίνει σήμερα στο Αφγανιστάν δεν είμαι ειδικός για να το αναλύσω, αλλά διαβάζω καθημερινά άρθρα ξένων πολιτικών αναλυτών ώστε να μπορέσω να αποκτήσω μια σφαιρική άποψη. Εκείνο ωστόσο που αναγνωρίζω είναι πως πρόκειται για μια εξέλιξη, που δυσκολεύει τη θέση μας σε ό,τι αφορά το εθνικό πρόβλημα, διότι αναβαθμίζεται και πάλι ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή με σοβαρή την πιθανότητα η Δύση να προστρέχει σ’ αυτήν ώστε να λειτουργήσει σαν ανάχωμα για το μεταναστευτικό και φυσικά με το αζημίωτο. Και προφανώς η Τουρκία θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τα γεγονότα, εργαλειοποιώντας το μεταναστευτικό, ώστε να προσπαθήσει να καταστεί περιφερειακή δύναμη. Και όλα αυτά τη στιγμή που εμείς είμαστε ήδη σε δυσμενή θέση για τους όλους τους γνωστούς και άγνωστους λόγους. Ταυτόχρονα μια συνέντευξη του τέως Τ/κ ηγέτη Μ. Ακιντζί που είδε αυτές τις μέρες το φως της δημοσιότητας στη τ/κ Γενί Ντουζέν επιβεβαιώνει πως τα σχέδια της Τουρκίας είναι η προσάρτηση των Κατεχομένων, επισημαίνοντας μάλιστα πως η εξάρτηση της κατεχόμενης Κύπρου από την Τουρκία αυξάνεται όλο και περισσότερο.

Με την ενδεχόμενη αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, δεδομένων των τραγικών εξελίξεων στο Αφγανιστάν, αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά από ό,τι ήταν ήδη. Και αυτή η παραδοχή μάς υπαγορεύει πως οι πρόσκαιροι συγκλονισμοί μας για εκείνα που συμβαίνουν αλλού, τα οποία κατά βάθος αισθανόμαστε ως μακρινά εξ ου και συγκλονιζόμαστε εκ του ασφαλούς, δεν είναι ούτε μακρινά και ούτε ανεξάρτητα με τη δική μας θέση σε αυτή τη διεθνή σκακιέρα. Κι αυτό επιβάλλει όχι μόνο τη σοβαρότητα στη σκέψη και την αναζήτηση σωστής πληροφόρησης, αλλά και τη συνειδητοποίηση πως οφείλουμε να επαναφέρουμε το μυαλό μας στη θέση του, ιεραρχώντας τις προτεραιότητές μας πέρα από τις όποιες αγκυλώσεις μας διακατέχουν και οι οποίες μας εμποδίζουν –χρόνια τώρα– να σκεφτούμε συλλογικά ή να απαιτήσουμε τη συλλογική αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων. Διότι το επόμενο που προβλέπω ότι θα συμβεί είναι να ανοιχτεί ένας εξίσου επιδερμικός διάλογος κοινωνικής δικτύωσης σε ό,τι αφορά το θέμα των προσφύγων, με τον καθένα να λέει το μακρύ και το κοντό του και θα εναλλάσσει τη συμπόνια με τη δαιμονοποίησή τους, προσπερνώντας και πάλι πως όταν μιλάμε για πρόσφυγες μιλάμε για ανθρώπους με βασανισμένες ζωές. Και πως την ίδια ώρα οφείλουμε να προσφέρουμε σε αυτούς το χέρι βοηθείας που μας αναλογεί, διασφαλίζοντας ωστόσο ότι δεν θα δοκιμάσουν μέσω αυτών να περάσουν ακραία στοιχεία.

Είναι πολύ εύθραυστες οι ισορροπίες και πολύ ορατοί όλοι οι κίνδυνοι που μας περιβάλλουν και γι’ αυτό ακριβώς οφείλουμε επιτέλους να συμπεριφερθούμε με υπευθυνότητα και να πάρουμε θέση όχι με βάση την αβάσταχτη ελαφρότητα, με την οποία τον τελευταίο καιρό μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα και δη εκείνα που υπερβαίνουν τις αντοχές και τις δυνάμεις μας, αλλά με πολιτική ωριμότητα. Η συνθήκη την οποία διανύουμε μπάζει από παντού και αν δεν το αντιληφθούμε θα πιαστούμε και πάλι στον ύπνο να επιδιδόμαστε σε αναρτήσεις και μεταχρονολογημένους συγκλονισμούς, ενώ θα είναι ακόμα πιο αργά από ό,τι είναι ήδη.