Της Ελένης Ξένου
Διερωτώμαι πραγματικά αν υπάρχει σοβαρός λόγος να σπαταλήσεις φαιά ουσία για να επιχειρηματολογήσεις πώς η ξαφνική και αναπάντεχη μείωση της στρατιωτικής θητείας αποτελεί ένα καλποθηρικό τέχνασμα και ένα προεκλογικό πυροτέχνημα. Και δεν εννοώ πως μία τέτοια θέση θα ήταν αβάσιμη ή ανυπόστατη. Αντιθέτως, θεωρώ πως είναι σχεδόν αυτονόητο να συνδέεται η εν λόγω απόφαση με κίνητρα προεκλογικής σκοπιμότητας, ειδικά όταν αυτή ανακοινώνεται, όπως ανακοινώθηκε, τρεις μήνες πριν από τις εκλογές.
Υπάρχει πραγματικά κανείς που αμφισβητεί ότι πίσω από την όποια πολιτική απόφαση κρύβεται πάντοτε ο συνυπολογισμός του πολιτικού κόστους και η προσδοκία της αύξησης των ποσοστών του κόμματος; Αν οι πολιτικές θέσεις και αποφάσεις που λαμβάνονται σ’ αυτήν τη χώρα ήταν αποκλειστικά και μόνο για την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, τότε η πολιτική ζωή του τόπου δεν θα ήταν αυτή που είναι και οι πολιτικοί μας θα είχαν ουσιαστικές αξίες και όχι αυτές που έχουν (ή καλύτερα που δεν έχουν).
Η προεκλογική σκοπιμότητα θα πρέπει, λοιπόν, να θεωρηθεί δεδομένη, άρα εκείνο που προέχει δεν είναι να εστιάσουμε την προσοχή μας σ’ αυτήν την παράμετρο, ούτε και να συμμετέχουμε στο παιχνίδι εντυπώσεων που παίζουν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, προτάσσοντας την καχυποψία τους ως προς τις προθέσεις της Κυβέρνησης. Διότι και η δική τους καχυποψία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιγνίδι εντυπώσεων, το οποίο διεξάγεται για χάρη της προεκλογικής αναμέτρησης και όχι για το συμφέρον των πολιτών. Φάγαμε πολλή κοροϊδία στη μούρη τα τελευταία χρόνια από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα για να δικαιολογείται η συντήρηση της ψευδαίσθησης ότι τα κίνητρα και οι προθέσεις τους είναι ανεξάρτητες των μικροκομματικών τους βλέψεων.
Δυστυχώς, έτσι όπως έχουν καταντήσει τη χώρα, και δεν εννοώ την οικονομική κρίση, αλλά κυρίως την απουσία πολιτικών αξιών, στα μάτια του κάθε σκεπτόμενου πολίτη είναι όλοι τους ένοχοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου σε ό,τι αφορά στην καθαρότητα των κινήτρων τους. Άρα προς τι όλη αυτή η φασαρία για το αν η μείωση είναι ένα προεκλογικό πυροτέχνημα; Ακόμα κι αν είναι, ακόμα και αν αποδειχθεί εκ των υστέρων πως δεν υπήρξε καμία προετοιμασία ούτε και σοβαρή μελέτη για την εφαρμογή της ή ότι αυτοί οι 3.000 επαγγελματίες οπλίτες που θα προσληφθούν είναι από την κομματική λίστα και όχι τη λίστα των ανέργων, τότε αυτός που πρέπει να τεθεί υπό κατηγορία δεν είναι το κυβερνών κόμμα, αλλά η ίδια η κοινωνία. Δηλαδή εμείς. Τι εννοώ;
Πως αν εμείς ως συνειδητοί πλέον ψηφοφόροι, οι οποίοι έχουμε περάσει από τσουνάμια διαπλοκής και διαφθοράς και αντιληφθήκαμε, θέλοντας και μη, τη σαθρότητα του πολιτικού συστήματος και της κομματοκρατίας, εξακολουθούμε να είμαστε δεκτικοί σ’ αυτού του είδους τα τεχνάσματα, τότε η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας. Και για να το θέσω πιο λιανά. Αν το κριτήριο με το οποίο θα ψηφίσουμε στις επερχόμενες εκλογές θα είναι το γεγονός ότι ο γιος μας θα κάνει μειωμένη θητεία ή θα είναι ένας από τους 3.000 τυχερούς που θα βρούνε (έστω και προσωρινά) δουλειά, αν δηλαδή εκείνο το οποίο θα προέχει στη λίστα των κριτηρίων μας θα είναι το προσωπικό μας συμφέρον και η προσωπική μας βολή, τότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να μεμφόμαστε τους κομματάρχες μας για… προεκλογικά πυροτεχνήματα.
Αν περιμένουμε ότι οι κομματάρχες θα αλλάξουν τροπάρι και θα συμπεριφερθούν σαν πολιτικοί που διακατέχονται από αξίες και όραμα, τότε καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε πως κάτι τέτοιο θα συμβεί μόνο στην περίπτωση που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην κοινωνία τα όποια καλποθηρικά τους τεχνάσματα. Και ο μόνος τρόπος να μην έχουν αντίκρισμα, κοινώς να μην πιάνουν τόπο, είναι να πάψουμε εμείς να ψηφίζουμε με βάση το προσωπικό μας βόλεμα. Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές είναι οι πρώτες στις οποίες καλούμαστε να αποδείξουμε κατά πόσο έχουμε μάθει από όσα έχουμε πάθει. Κι αν έχουμε αλλάξει μυαλά και πολιτικά κριτήρια.
