Της Ελένης Ξένου
Αυτό που με ενοχλεί δεν είναι αν ένα πολιτικό κόμμα φέρεται ενάντια στη λύση ή στο περιεχόμενο των συνομιλιών. Πρόκειται για πολιτική θέση, την οποία εφόσον υποστηρίζει με επιχειρήματα και ξεκάθαρες τοποθετήσεις, τότε εναπόκειται στον κάθε σκεπτόμενο πολίτη να την απορρίψει ή να την ενστερνιστεί. Εκείνο που με ενοχλεί είναι όταν ένα πολιτικό κόμμα υποστηρίζει τις θέσεις του για το εθνικό θέμα όχι με επιχειρήματα, αλλά με κορώνες πατριωτισμού, προσπαθώντας ύπουλα και υποκριτικά να διαχωρίσει τους πολίτες σε πατριώτες και μη. Το θέμα το οποίο έχει προκύψει σχετικά με το παράνομο κατοχικό αεροδρόμιο της Τύμπου είναι ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα του πως το ΔΗΚΟ αρέσκεται να υιοθετεί αυτή την τακτική, η οποία δεν είναι μόνο επικίνδυνη, αλλά και πολιτικά ανήθικη. Τι ακριβώς είναι εκείνο το οποίο κάνει το συγκεκριμένο κόμμα να θεωρεί πως έχει το αποκλειστικό δικαίωμα και προνόμιο να μετρά τον πατριωτισμό του καθενός μας και να «στιγματίζει» τους πολίτες σε πατριώτες και μη, είναι πραγματικά απορίας άξιον. Με ποιο υπόβαθρο και με ποια ακριβώς δείγματα πατριωτισμού θεωρεί πως έχει αυτό το προνόμιο, ώστε να έρχεται τώρα με θράσος και να ζητεί όπως επιβληθούν διοικητικές κυρώσεις σε όσους χρησιμοποιούν το παράνομο αεροδρόμιο; Πρόκειται, όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Πρόδρομος Προδρόμου, για μία ακόμα επίδειξη επικοινωνιακού πατριωτισμού, η οποία δεν εξυπηρετεί σε τίποτα άλλο, εκτός από το να αναγάγει τον «συναισθηματικό εκβιασμό» σε πάγια πολιτική τακτική του συγκεκριμένου κόμματος. Το ΔΗΚΟ θα μπορούσε να ζητήσει αυτές τις τάχα μου διοικητικές κυρώσεις εδώ και χρόνια και να τις επιβάλει μάλιστα τον καιρό που ήταν στην κυβέρνηση ή στη συγκυβέρνηση με τον Δημήτρη Χριστόφια, άρα γιατί τώρα έρχεται και θεωρεί πως ήρθε η στιγμή να βγάλει ξανά το πατριωτικόμετρό του από το τσεπάκι; Μήπως γιατί πιστεύει πως πατώντας πάνω στον συναισθηματισμό του κόσμου, θα καταφέρει να διαγράψει από τη μνήμη του πως ο συγκεκριμένος κανονισμός ο οποίος καθορίζει τη διακίνηση πολιτών της Ε.Ε. ανεξαρτήτως του σημείου εισόδου τους στην Κύπρο, υπεγράφη όταν ήταν οι ίδιοι στην κυβέρνηση;
Πέρα όμως από αυτό, το πιο εξωφρενικό είναι η ευκολία με την οποία διαχωρίζουν ποιος είναι ο πραγματικός πατριώτης και ποιος όχι. Και γι’ αυτούς προφανώς ο πατριωτισμός εξαντλείται στο αν κάποιος υποστήριξε τότε το σχέδιο Ανάν ή στο κατά πόσο αρνείται να χρησιμοποιήσει το παράνομο αεροδρόμιο. Εξού και έρχονται σήμερα να βροντοφωνάξουν «τιμωρία». Πάλι καλά που δεν μας εισηγήθηκαν αντί διοικητικών κυρώσεων, μαστίγωμα στην υπό ανέγερση πλατεία Ελευθερίας και διαπόμπευση του εκάστοτε μη πατριώτη. Μα είμαστε σοβαροί; Αν πραγματικά αυτό το κόμμα ενδιαφέρεται να μάθει τι σημαίνει πατριωτισμός, τότε καλά κάνει να συνειδητοποιήσει πως εκείνος ο οποίος υπερασπίζεται την πατρίδα του δεν το κάνει μόνο όταν αντιτάσσεται (λέμε τώρα) στον «εχθρό», αλλά κυρίως όταν φροντίζει να προστατεύει τους πολίτες του από διαπλοκές και διαφθορές, από πολιτικές πράξεις και παραλείψεις, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην οικονομική δυσπραγία και από πολιτικές μανούβρες και ελιγμούς, που μοναδικό στόχο έχουν τη συμμετοχή στην εξουσία και όχι την καταπολέμηση ενός συστήματος που βρωμά σαπίλα. Διότι αν είναι να βγάλουμε και εμείς το πατριωτικόμετρο από την τσέπη μας τότε θα πρέπει να μετρήσουμε την «πατριωτική» στάση του συγκεκριμένου κόμματος επί διακυβέρνησης Χριστόφια (στην οποία συμμετείχε) σε σχέση με την κατάρρευση της οικονομίας μας, αλλά και με το Μαρί, όπως και μία σωρεία πολιτικών ελιγμών και λεκτικών κορωνών που υιοθετεί εδώ και χρόνια για να συντηρείται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στην εξουσία και όχι για να προασπίζεται το δημόσιο συμφέρον. Και επειδή έχουμε πάθει πολλά, η υπομονή μας δεν μπορεί πλέον να ανεχτεί «πατριωτικές» διδαχές από κόμματα και πολιτικάντηδες που πιπιλούν τις λέξεις χωρίς να έχουν επίγνωση (ή ακόμα χειρότερα, γνώση) του ουσιαστικού νοήματός τους.
