ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Λίγη τόλμη χρειάζεται

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Kαλή χρονιά σε όλους μας. Και ίσως για να κάνουμε μια καλή αρχή να πρέπει να κάνουμε μια μικρή παύση από την επικαιρότητα για να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, ώστε να διακρίνουμε ποια φίλτρα μάς εμποδίζουν να κοιτάξουμε με καθαρότητα το γύρω μας. Αυτές τις σκέψεις έκανα αρχίζοντας να γράφω αυτή την στήλη οι οποίες ανέσυραν από την μνήμη μου μια συνάντηση που είχα κάποτε με μια σπουδαία συγγραφέα. Κι αυτή την ιστορία επέλεξα τελικά να σας αφηγηθώ γιατί είναι φορές που χρειαζόμαστε κάποιον ή κάτι να μας αφυπνίσει ειδικά στην κάθε νέα μας αρχή.

Ήτανε, θυμάμαι, ντυμένη στα μαύρα, παρότι γράφει για τα κόκκινα και τα μπλεμας. Είχαμε καθίσει σε μια μικρή καφετέρια
όπου σερβίρουνε ωραία μπισκότα, κάπου στη νεκρή ζώνη. Ήταν ένα πρωί συννεφιασμένο, «ωραίος καιρός», έκανε σχόλιο κι εγώ χαμογέλασα.

“Τί νέα”, την ρώτησα και δεν ήτανε η στερεότυπη ερώτηση, εννοούσα περισσότερα, εννοούσα πως διάβασα το τελευταίο της βιβλίο, εννοούσα πως ήθελα να μου μιλήσει για κείνο το μετέωρο βήμα και για κείνο το παράξενο απροσδιόριστο κενό.

Εκείνη άναψε ένα τσιγάρο, παρατήρησε πως το σταχτοδοχείο έμοιαζε σαν μικρό γλαστράκι, ήμουνα σίγουρη πως τα μάτια της σκάναραν το κάθε τι που μας περιέβαλλε, “έχεις μια εμμονή με την λεπτομέρεια”, της είπα και κείνη απάντησε πως το θεωρεί το σημαντικότερο της ίσως προσόν. “Είχε μια φιλενάδα η μάνα της”, άρχισε να μου διηγείται, “που ήθελε να μαθαίνει τα πάντα”, δεν ήτανε από κουτσομπολιό διευκρίνισε, ήτανε από καθαρή περιέργεια,από κείνη δηλαδή την ίδια περιέργεια που έκανε την Αλίκη να ανακαλύψει τελικά την χώρα των θαυμάτων.

“Την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε με είχες προειδοποιήσει”, της είπα. Με κοίταξε με απορία, δεν κατάλαβε σε ποια προειδοποίηση αναφερόμουνα,δεν την είχε εκφράσει βέβαια ως τέτοια,την είχε εκφράσει πιο πολύ σαν ανησυχία, πως πρόκειται για μια εποχή φοβισμένη, έτσι μου είπε, πως ζούμε σε μια εποχή καθίζησης των αισθημάτων. Έτσι είναι, συμφώνησε και το υπογραμμίσω ξανά. “Γι’αυτό οι ήρωες σου ασφυκτιούν μέσα στο κουστούμι του κοινωνικού τους ρόλου και δαιμονίζονται από τους καταναγκασμούς”; ρώτησα.

Δεν απάντησε αμέσως και έτσι την πρόλαβα πριν μιλήσει γιατί εκείνο που στην ουσία ήθελα να ρωτήσω, εκείνο δηλαδή
που με έκαιγε περισσότερο, ήτανε το γιατί αυτοί οι ήρωές της, παρότι ασφυκτιούν, δεν μπορούν να κινηθούν ανατρεπτικά. Λες και έψαχνα μια απάντηση που θα έδινε την λύση, θα αποκάλυπτε πού κρύβεται η μυστική συνταγή, εκείνη που σε κάνει να ανακατέψεις ξανά τα υλικά σου και να φτιάξεις από την αρχή τις γεύσεις σου. Να φύγει ήθελα το πικρό που έχει στρογγυλοκάτσει στον ουρανίσκο των ανθρώπων,γιατί έτσι συμβαίνει, μια πίκρα που την διακρίνεις παντού, ακόμα κι αν ντύνεσαι στα κόκκινα, εκείνη η μαυρίλα της πίκρας διαγράφεται σαν τιράντα σουτιέν κάτω από το φανελάκι.

Λοιπόν, της είπα, εκείνη με κοίταξε κατάματα, ρούφηξε μια δύο τζούρες από το τσιγάρο της και μου είπε πως ίσως η απάντηση στο γιατί είναι να φωτίσει κανείς τις πλευρές μιας πραγματικότητας που είτε αγνοούμε, είτε προσπερνούμε, είτε φοβόμαστε, είτε πιστεύουμε πως δεν υπάρχει καν. “Και πώς φωτίζει κανείς αυτές τις πλευρές”, ρώτησα. “Μόνο με ένα λοξόβλέμμα, μόνο αν αρχίσεις να παρατηρείς την λεπτομέρεια”. ““Και αυτό το λοξό βλέμμα τι προϋποθέτει”, επέμενα. Λίγη τόλμη, μου απάντησε.

Τόλμη να συνειδητοποιήσεις πως εκείνο που μέχρι χθες καταχωρούσες για ασήμαντο σήμερα τελικά μπορεί και να ’ναι
στα πιο σημαντικά σου. Τόλμη να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Τόλμη να παραδεχτείς την καθίζηση των συναισθημάτων. Λίγη τόλμη.

“Η εποχή όμως στερείται τόλμης” έκανα σχόλιο και κείνη έγνεψε καταφατικά. Έμεινε λίγο σιωπηλή και ύστερα είπε πως ακόμα και όταν αισθανόμαστε μπλε (όπου μπλε εννοούσε την μελαγχολία) καλό είναι να ντυνόμαστε κόκκινα. Είναι κι αυτό μια κάποια αρχή…

 

 

 

 

 

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X