Της Ελένης Ξένου
Τέσσερεις χιλιάδες Τουρκοκύπριοι βγήκαν στους δρόμους, ακόμα και σε σ’αυτές τις εποχές της πανδημίας και διαμαρτυρήθηκαν για τις τουρκικές παρεμβάσεις στα Κατεχόμενα, αξιώνοντας μια «κοσμική Κύπρο χωρίς διορισμένους διαχειριστές». Μια διαμαρτυρία που μας θύμισε την εποχή του σχεδίου Ανάν, όταν οι Τουρκοκύπριοι ήταν και πάλι στους δρόμους σε ένα τεράστιο συλλαλητήριο υπέρ της λύσης και της ένταξης στην Ε.Ε.
Όπως τότε έτσι και τώρα η δική μας αντίδραση συμπαράστασης σε αυτή τη διαμαρτυρία αλλά και η πρόθεση έμπρακτης πολιτικής αξιοποίησης της εναντίωσης των Τουρκοκυπρίων στις παρεμβάσεις Ερντογάν ήταν τόσο χλιαρή, ώστε να διερωτάται κανείς αν στην από δω μεριά έχουμε επαφή με την πραγματική πραγματικότητα. Σε μια εποχή όπου θα έπρεπε να άρπαζαν οι πολιτικές μας ηγεσίες αυτό το γεγονός από τα μαλλιά για να το αξιοποιήσουν υπέρ μας ώστε να καταδείξουν ότι και οι Τουρκοκύπριοι δεν ανέχονται τις παρεμβάσεις Ερντογάν και την εκλογή Τατάρ και να διοργανώσουν ακόμα και πορείες συμπαράστασης (αν μη τι άλλο για να προβληθούν διεθνώς και να ενισχύσουν τη θέση μας), περιορίστηκαν να χαιρετήσουν με δηλώσεις την πορεία και επέλεξαν να συνεχίσουν τις μικροπολιτικές τους αντιπαραθέσεις. Και κάπως έτσι ξεμπέρδεψαν με το γεγονός. Μα είμαστε σοβαροί (ρητορική η ερώτηση προφανώς)...
Την ώρα που οι Τουρκοκύπριοι διαμαρτύρονταν εμείς τι κάναμε; Από τη μια βγήκε ο ΔΗΣΥ μετά από το Εθνικό Συμβούλιο για να μας πει ότι το Κυπριακό είναι στο και πέντε και ότι χάνουμε τα Βαρώσια. Λες και όλα αυτά τα χρόνια κάποιος άλλος έκανε κουμάντο και όχι το συγκεκριμένο κόμμα, το οποίο δεν φρόντισε ποτέ να πετάξει από τη βάση του όσους δεν ήθελαν λύση αλλά τους χάιδευε τ’αφτιά προκειμένου να μη μειωθούν τα ποσοστά του, αφήνοντας να διαφανεί ότι επί της ουσίας δεν έχει ξεκάθαρο όραμα για την επίλυση του εθνικού μας θέματος.
Και από την άλλη βγήκε το ΑΚΕΛ να μας νουθετήσει να αντλήσουμε διδάγματα από το παρελθόν του Κυπριακού και ιδιαίτερα το πρόσφατο χωρίς καμία επίγνωση πως αν ακολουθήσουμε τη συμβουλή του τότε αναπόφευκτα θα ανατρέξουμε στο σχέδιο Ανάν. Και αν ανατρέξουμε στο σχέδιο Ανάν που ήταν μια μοναδική ευκαιρία να επιλύσουμε το Κυπριακό –τόσο ως περιεχόμενο όσο και ως διεθνή συγκυρία– τότε θα θυμηθούμε πως ο κύριος λόγος που χάσαμε αυτή την ευκαιρία ήταν το συγκεκριμένο κόμμα. Το οποίο προτίμησε να τσιμεντώσει τάχα μου το «Ναι», λέγοντας «Όχι», ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που τσιμέντωνε ήταν τη σύμπραξή του με το ΔΗΚΟ προκειμένου να βρίσκεται στην εξουσία. Άρα αντί να μας νουθετούν οι κύριοι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων και να μας προειδοποιούν ότι είμαστε στο και πέντε, ας αφήσουν τις υποκρισίες, διότι περί αυτού πρόκειται και ας φροντίσουν αυτοί πρώτα να διδαχθούν από το παρελθόν που ουδέποτε φάνηκαν διατεθειμένοι να κάνουν την υπέρβαση να συμπράξουν για το εθνικό καλό ως οι μόνες δυνάμεις που ήταν υπέρ της ΔΔΟ.
Όταν και τώρα που οι Τουρκοκύπριοι βρίσκονται στους δρόμους και διαμαρτύρονται για κάτι που εμείς έπρεπε εδώ και καιρό να ενωθούμε για να διαμαρτυρηθούμε με παγκύπριες πορείες και να παρακινηθούμε γι’αυτή την ενότητα από τις δύο εν λόγω πολιτικές δυνάμεις, προτιμούσαμε την τροφοδότηση της κοινής γνώμης με διασπαστικές αθλιότητες με μόνο στόχο τις επόμενες όποιες εκλογές. Και το βιολί μας συνεχίζεται. Το ΑΚΕΛ εξακολουθεί να φλερτάρει με το ΔΗΚΟ – τόσο έχει διδαχθεί από το παρελθόν– και το ΔΗΣΥ εξακολουθεί να μην ξεκαθαρίζει στη βάση του τι πραγματικά επιδιώκει στο Κυπριακό.
Με πιο απλά λόγια παραμένουμε ερμητικά κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας. Και όλα αυτά τα περί μαθημάτων και νουθεσιών και παραδοχών ότι βρισκόμαστε στο και πέντε είναι απλά άλλα λόγια για να μην…αγαπιόμαστε. Ούτε μεταξύ μας, ούτε με τους απέναντι. Τελεία και παύλα.
