Της Ελένης Ξένου
Ίσως δεν αντιλαμβανόμαστε τη βαθύτερη επικινδυνότητα της φιλοσοφίας – αν μπορεί ποτέ να λεχθεί έτσι – που διέπει τις πράξεις και σκέψεις του Αρχιεπισκόπου μας. Διαφορετικά θα αντιδρούσαμε σύσσωμοι – και εννοώ κόμματα, οργανώσεις, αρμόδιοι φορείς κτλ. – στους αναχρονιστικούς κανονισμούς νηπιαγωγείου, το οποίο ανατέθηκε για λειτουργία στην Αρχιεπισκοπή. Κανονισμοί που επί της ουσίας προάγουν τον ρατσισμό, τη διάκριση, τον κοινωνικό στιγματισμό και τη ρητορική του μίσους. Πλην του Παγκύπριου Συνδέσμου Μονογονεϊκών Οικογενειών και κάποιων εκπαιδευτικών, όλοι οι υπόλοιποι επέλεξαν την απαράδεκτη σιωπή. Με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον υπουργό Παιδείας πράγμα που αποτελεί και το πρώτο τεκμήριο της πορείας που μέλλει να ακολουθήσει κατά τη διάρκεια της θητείας του.
Με απλά λόγια ακόμα ένας υπουργός Παιδείας που δεν θα τολμήσει να πειράξει τα «ιερά και τα όσια» της Εκκλησίας μας και που θα συμπορευτεί με τις αναχρονιστικές και ως εκ τούτου επικίνδυνες παιδαγωγικές θεωρήσεις του Αρχιεπισκόπου. Θεωρήσεις που ο Πανιερώτατος φρόντισε να τις υπογραμμίσει χωρίς καμία αιδώ και χωρίς καμία συναίσθηση του ρατσιστικού περιβλήματός τους, όταν εκδήλωσε την πρόθεσή του να δημιουργήσει σχολεία που να προάγουν «σωστούς» ανθρώπους. Το εν λόγω θέμα, λοιπόν, που εδώ και μέρες βλέπει το φως της δημοσιότητας σχετικά με τους κανονισμούς του «αρχιεπισκοπικού» νηπιαγωγείου, ενέχει πολύ περισσότερους κινδύνους από ό,τι προφανώς είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε. Και ο λόγος που ενέχει κινδύνους δεν αφορά στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, του οποίου είναι γνωστές και πολλάκις πλέον αποδεδειγμένες οι ρατσιστικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις, αλλά στην πρόθεση του κράτους να προστατέψει ως οφείλει τον πολίτη, την παιδεία και τον πολιτισμό μας από αυτό τον σκοταδισμό.
Μια πρόθεση η οποία δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε, δεν υπάρχει. Και όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά το κράτος φρόντισε να συνταχθεί συνοδοιπόρος και υποστηριχτής του αρχιεπισκοπικού μεσαιωνικού τρόπου σκέψης διά στόματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος σε μια από τις πιο «ντροπιαστικές» (για τον σκεπτόμενο πολίτη) ομιλίες του, χαρακτήρισε τον συγκεκριμένο ιερωμένο ως μια από τις λαμπρότερες εκκλησιαστικές μορφές του τόπου.Πραγματικά διερωτώμαι αν ο κ. Αναστασιάδης αντιλαμβάνεται πως με αυτή του την ομιλία και αυτά τα εύσημα που φρόντισε να αποδώσει στον Αρχιεπίσκοπο η εμπιστοσύνη του σκεπτόμενου πολίτη που τον ψήφισε κατρακύλησε στα τάρταρα. Διότι ο σκεπτόμενος πολίτης γνωρίζει πολύ καλά πως ο συγκεκριμένος Πανιερώτατος απέχει παρασάγγας από ό,τι λαμπρό θα μπορούσε να επιδείξει η Εκκλησία και αποτελεί δυσφήμιση του νοήματος της Ορθοδοξίας, κάτι που ένας σκεπτόμενος Πρόεδρος όχι μόνο όφειλε να γνωρίζει αλλά όφειλε ως εκ τούτου να λειτουργεί υπέρ του πολίτη και της προστασίας του από τέτοιες «μορφές» λαμπρού σκοταδισμού.
Ο κ. Αναστασιάδης, ωστόσο, επέλεξε, για λόγους που προφανώς δεν έχουν να κάνουν με το λαμπρό της μορφής του Μακαριότατου, αλλά με τα λαμπρά μικροπολιτικά αλισβερίσια τους, να αφήσει τον πολίτη (μιας και τώρα πια δεν έχει ανάγκη την ψήφο του) εκτεθειμένο στις αναχρονιστικές «ορέξεις» του Προκαθήμενου της Εκκλησίας, γεγονός που προδιαγράφει και τη στάση που πρόκειται να τηρήσει το επίσημο κράτος απέναντι σε μια Εκκλησία που καλλιεργεί και προάγει τον μεσαίωνα. Με απλά λόγια όχι μόνο δεν προτίθεται να μας προστατεύσει η κυβέρνηση από τη λάμψη του σκότους του Προκαθήμενου, αλλά του έστρωσε ήδη και το κόκκινο χαλί για να καθορίζει τους κανόνες της παιδείας μας, με βιτρίνα ακόμα ένα υπουργό που παριστάνει την πάπια όταν αυτοί οι κανόνες πλήττουν το κοινωνικό κράτος και προάγουν το βαθύ σκότος του συντηρητισμού.
Και δυστυχώς από ό,τι διαφάνηκε οι εν λόγω λαμπροί φωστήρες κράτους και εκκλησίας θα συνεχίσουν ανενόχλητοι το έργο τους εις βάρος των δικαιωμάτων του πολίτη και εις βάρος της παιδείας και του πολιτισμού μας, αφού κανένας δεν αντιδρά ούτε από τα κόμματα, ούτε από οργανωμένους φορείς (βλέπε επίσημες οργανώσεις εκπαιδευτικών κτλ. κτλ.) αλλά όλοι μας αφήνουν έρμαια στον δρόμου του «λαμπρού» για να μας κάψει.
