Οι λιμουζινάτοι

Επτακόσιες χιλιάδες ευρώ κονδύλι λέει το Υπουργείο Μεταφορών θα χρειαστεί για να αγοραστούν υπηρεσιακά οχήματα πολυτελείας για τους φίλτατους αξιωματούχους μας. Διότι, όπως λέει το Υπουργείο μας, κάποιων από αυτών οι λιμουζίνες χρήζουν αντικατάστασης, αλλά και επειδή προέκυψαν, λέει, και νέες ανάγκες λόγω της σύστασης δύο υφυπουργείων. Και προφανώς δεν μπορούν οι νέοι υφυπουργοί να ασκήσουν τα καθήκοντά τους χωρίς να κυκλοφορούν με όχημα πολυτελείας. Όπως ούτε και οι λοιποί αξιωματούχοι μπορούν να συνεχίσουν το θεάρεστο τους έργο χωρίς να τύχει αντικατάστασης η παλιά τους λιμουζίνα. Και κάπως έτσι αυτό το κράτος εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει Χριστό. Διότι όταν δεσμεύεις κονδύλι ύψους 700.000 ευρώ για πολυτελή οχήματα προορισμένα για αξιωματούχους, τότε προφανώς δεν έχεις αντιληφθεί πως οι απλοί πολίτες ακόμα μάχονται να ξεπεράσουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, όσο κι αν διαλαλούν οι ιθύνοντες ότι τα πάμε μια χαρά. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε ότι τα πάμε μια χαρά, η δέσμευση κονδυλίου για αγορά πολυτελών αυτοκινήτων δεν παύει να αποτελεί τεράστια πρόκληση. Και μια ακόμα απόδειξη πως οι κρατούντες μας ζουν σε ένα παράλληλο με το δικό μας σύμπαν.

Διότι στο δικό μας σύμπαν αυτό που συμβαίνει είναι να προσπαθούμε ακόμα να ορθοποδήσουμε από την κρίση, μια κρίση υπενθυμίζω που δεν οφειλόταν σε γεγονότα ανωτέρας βίας, αλλά στην ανεπάρκεια των κυβερνώντων, καθώς και στη διαπλοκή και διαφθορά της κρατικής μας μηχανής. Μια οικονομική κρίση, λοιπόν, που μας φορτώθηκε μια καλή πρωία και για την οποία κανένας δεν έχει ακόμη τιμωρηθεί και κανείς δεν έχει ποτέ αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά αντ’ αυτού εξακολουθούν να παριστάνουν τις πάπιες, συνεχίζοντας αμέριμνοι τη μικροκομματική τους πολιτική προκειμένου να συντηρήσουν τη μία και μοναδική αξία που τους είναι κατανοητή: Αυτή του χρήματος, της πόζας, της καρέκλας, της θέσης, της εξουσίας και των ποσοστών (σε πακέτο). Και βέβαια του συμφέροντος, όχι προφανώς του δημοσίου, αλλά του ατομικού, του κομματικού και του διαπλεκόμενου. Αν υπήρχε η παραμικρή συναίσθηση από μέρους των πρωταγωνιστών της πολιτικής μας σκηνής του τι έχει υποστεί ο απλός πολίτης, ο οποίος σημειωτέον εξακολουθεί να αναμένει μήπως και τύχει μιας αξιοπρεπούς δημόσιας υγείας και ενός σοβαρού κράτους πρόνοιας, θα ντρέπονταν να ξαναθέσουν το θέμα των πολυτελών λιμουζίνων για την πάρτη τους. Θα παραχωρούσαν αυτό το προβλεπόμενο κονδύλι για διατεθεί για το δημόσιο συμφέρον, όπου αυτό εξακολουθεί να νοσεί όπως π.χ. είναι στις κομμένες συντάξεις ή στα κομμένα επιδόματα και θα αποποιούνταν του λιμουζινάτου τους προνομίου. Αλλά κάτι τέτοιο προϋποθέτει πως έχεις μια κουλτούρα και ένα επίπεδο παιδείας που σου υπαγορεύει πως όταν ένα κράτος έχει καταρρεύσει οικονομικά και από αυτή την κατάρρευση πολλοί ακόμα δυστυχούν, είναι τουλάχιστον ζοπποβορτισμός (κατά τον αείμνηστο Δέρβη που μου τον θύμισε ο συνάδελφος Κώστας Κωνσταντίνου) να επιμένεις να κυκλοφορείς με λιμουζίνες και μεταξωτές κορδέλες. Θα έπρεπε, λοιπόν, να είχαν την τσίπα (για να το πούμε απλά και λαϊκά) να μη θέλουν πολυτελή οχήματα αλλά να αρκεστούν στα δικά τους και να μη ζητούν τη δέσμευση τέτοιων κονδυλιών απλώς και μόνο για να σουλατσάρουν εις βάρος της τσέπης και της νοημοσύνης μας. Εδώ δεν πρόκειται για κάποια ιδιωτική εταιρεία που θέλει να ικανοποιήσει τους υψηλόμισθους υπαλλήλους της, εδώ πρόκειται για ένα κράτος το οποίο μόλις πριν από τέσσερα χρόνια ήταν κάτω από οικονομική κατάρρευση και σ’ αυτή την κατάρρευση το οδήγησαν οι ίδιοι αυτοί που χρόνια κυκλοφορούσαν αμέριμνοι με τις λιμουζίνες. Είναι το ελάχιστο ντροπή να ξανασυζητάμε για αυτό το θέμα και είναι τουλάχιστον ανήθικο να μην αντιλαμβάνονται κυβερνώντες και βουλευτές πως αυτού του είδους τα προνόμια θα έπρεπε ήδη να είχαν κοπεί εξολοκλήρου (και όχι με τα ημίμετρα που εφάρμοσαν για να κλείσουν τα στόματα του κόσμου) από την ώρα της κρίσης και μετά. Έλεος πια!