Περιμένοντας το επίδομα

Το έγραψα τότε το γράφω και τώρα. Ας μην έλεγε ότι θα έδινε το έρμο το επίδομα το ΥΠΠΑΝ στους ανθρώπους της τέχνης. Θα ήταν πιο έντιμο. Και πιο ειλικρινές. Ας έλεγε ότι δεν δύναται. Ας το παραδεχόταν δημοσίως και ευθαρσώς, πως παρότι έχει το όνομα δεν έχει και τη χάρη. Και πως δεν έχει καν τα κότσια να πιέσει ώστε αυτό το πενιχρό επίδομα, που υποσχέθηκε στους ανθρώπους της τέχνης, να τους δοθεί έγκαιρα και όχι αφότου κινδυνέψουν να τους κάνουν έξωση από τα σπίτια τους.

Αντ’ αυτού ακόμα και τώρα, δύο μήνες μετά την ανακοίνωση ότι θα στηρίξει τους ανθρώπους του πολιτισμού με το γελοίο επίδομα των 300 ευρώ τον μήνα για τρεις μήνες, όχι μόνο δεν τους το έχει δώσει, αλλά βγαίνει και με επίσημες ανακοινώσεις να μας πει ότι «δεν ήταν στο χέρι του η έγκαιρη υλοποίηση του σχεδίου αυτού». Και ποιανού στο χέρι ήταν; Κι αν δεν ήταν, γιατί δεν πίεσε ώστε να γίνουν τα πράγματα όπως έπρεπε να γίνουν; Κι αν δεν μπορεί να πιέσει τι σόι Υπουργείο Πολιτισμού είναι; Γιατί δεν το αφαιρούν επιτέλους αυτό το προσθετικό «και πολιτισμού» να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ιστορία και να μην έχει πλέον κανένας μας προσδοκίες ότι αυτό το κράτος κάποια στιγμή θα σεβαστεί τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του;

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Περί σεβασμού. Και πόρρω απέχει από την έννοια αυτή η επίσημη ανακοίνωση ότι «ο χρόνος που παρήλθε δεν ήταν κάτι που βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Υπουργείου». Και αφού δεν βρισκόταν υπό τον έλεγχο του, γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε δημοσίως το Υπουργείο; Γιατί δεν έκανε φασαρία όπως έκανε τότε ο Παμπορίδης για το ΓΕΣΥ, όταν τα διάφορα ισχυρά συμφέροντα έβαζαν εμπόδια; Γιατί δεν έβγαλε στη φόρα αυτούς που κωλυσιεργήσαν ώστε να προστατεύσει τους ανθρώπους που υποσχέθηκε ότι θα στηρίξει;

Και όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά έρχεται τώρα, που αναγκάζονται οι άνθρωποι του πολιτισμού να κατεβούν στους δρόμους σε ειρηνικές διαμαρτυρίες με τσαλαπατημένη την αξιοπρέπεια, να τους «υπενθυμίσει» ότι είναι το ΥΠΠΑΝ και η κυβέρνηση που πήραν την πρωτοβουλία γι’ αυτή την (πενιχρή και γελοία) στήριξη. Δηλαδή λίγο έλειψε να τους πει ότι τους έκανε και χάρη. Μα είμαστε σοβαροί;

Προφανώς και δεν είμαστε σοβαροί. Διότι αν είχαμε έστω και ίχνος σοβαρότητας δεν θα εμπαίζαμε τους ανθρώπους του πολιτισμού, ούτε θα τους φέρναμε στο σημείο να παρακαλούν για μια στοιχειώδη στήριξη.

Το εν λόγω επίδομα εξαγγέλθηκε από τις 7 Μαΐου και θα δινόταν αρχικά στις 15 Ιουνίου και στη συνέχεια στις 30 Ιουνίου και ακόμα δεν έχει δοθεί. Και αυτό το επίδομα υπενθυμίζω ήταν για να μπορέσουν οι άνθρωποι να τα βγάλουν πέρα αφού λόγω πανδημίας έμειναν χωρίς δουλειά. Το δε πιο θλιβερό δεν είναι αυτό (που ήδη είναι αρκετά θλιβερό), αλλά το γεγονός πως το ΥΠΠΑΝ συμπεριφέρεται λες και πρόκειται για επαιτεία. Φέρνει τους ανθρώπους του πολιτισμού στο σημείο να αισθάνονται πως ζητιανεύουν.

Και γιατί; Προφανώς επειδή επέλεξαν να κάνουν τέχνη σε ένα τόπο που δεκάρα δεν δίνει για την ουσία και τη σημασία των τεχνών. Διότι, αν έδινε, δεν θα τολμούσε να πλήττει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων της τέχνης ούτε και να τους αφήνει θεσμικά ξεκρέμαστους και παραγκωνισμένους. Άρα ας σταματήσει το ΥΠΠΑΝ να μας παριστάνει τον μέγα ευεργέτη του πολιτισμού και τον μέγα χουβαρντά. Όπως, επίσης, να σταματήσουν και οι λοιποί πολιτικοί να παριστάνουν ότι νοιάζονται, βγάζοντας απλώς ανακοινώσεις ή αντιπολιτευτικές δηλώσεις και να θεωρούν ότι επιτέλεσαν το καθήκον τους. Όλοι τα κόμματα πέρασαν από το ΥΠΠΑΝ, αλλά οι καλλιτέχνες εξακολουθούν να παραμένουν θεσμικά ξεκρέμαστοι. Γιατί άραγε; Διότι όπως πολύ σοφά είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις «απόδειξη πως δεν έχουμε πολιτισμό είναι πως έχουμε Υπουργείο Πολιτισμού».