Της Ελένης Ξένου
Από το διάγγελμα του προέδρου της Δημοκρατίας θα σταθώ, επί του παρόντος, σε ένα μόνο σημείο. Στο θέμα της χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Και όχι για να εξετάσω κατά πόσο όσα καταλογίζονται στην κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα χειραγώγησης, ούτε και για να υιοθετήσω την θέση του προέδρου, ότι αυτή οδήγησε στη μεγιστοποίηση του προβλήματος της διαφθοράς. Αλλά για να θέσω ένα ερώτημα το οποίο ενδεχομένως θα γεννήσει έναν προβληματισμό πιο γόνιμο, από την όποια άγονη αντιπαράθεση–ως παρενέργεια του διαγγέλματος– μεταξύ των κομματαρχών. Το ερώτημα στρέφεται προς εμάς τους πολίτες και αφορά στο κατά πόσο όντως έχουμε φέρει τον εαυτό μας στο σημείο να είμαστε επιρρεπείς σε μια ενδεχόμενη χειραγώγηση. Και για να μη σπεύσετε να με θέσετε στο στόχαστρο, ακολουθώντας τη στείρα λογική του μαύρου και του άσπρου, ξεκαθαρίζω ότι ο προβληματισμός είναι πολύ πιο ευρύς από τα στενά πλαίσια της παρούσας «διαμάχης» και εκτείνεται στο κατά πόσο είμαστε πραγματικά ικανοί να διακρίνουμε –εν καιρώ βασιλείας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ταυτόχρονης έκπτωσης αξιών– τα σημάδια της όποιας χειραφέτησης, ώστε να μπορέσουμε να στοχεύσουμε όντως στην ανατροπή ενός χρεωκοπημένου πολιτικού τρόπου σκέψης και όχι απλά προσώπων.
Διότι, αν πράγματι συνειδητοποιούμε την κατάντια της πολιτικής μας ζωής, τότε οφείλουμε να διατηρήσουμε έναν γόνιμο προβληματισμό, ο οποίος θα αντισταθεί στην όποια προσπάθεια χειραγώγησης και θα απαιτήσει την αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας και ήθους, προκειμένου η επόμενη ψήφος εμπιστοσύνη μας να μηχαριστεί σε κάποιο Μανωλιό που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Για να το θέσω πιο απλά και παίζοντας τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου ερωτώ: Αν όντως υπήρξε έστω και η ελάχιστη προσπάθεια χειραγώγησης, η οποία οδήγησε, όχι στη μεγιστοποίηση του προβλήματος της διαφθοράς, αλλά στον περιορισμό της διαφθοράς μόνο στους κόλπους της κυβέρνησης και όχι και στο «βαθύ κράτος» και των κομμάτων, θα ήμασταν σε θέση να το αντιληφθούμε; Είμαστε σίγουροι ότι η κριτική μας σκέψη εκτείνεται στη μεγάλη εικόνα ή μήπως έχουμε αγκαλιάσει το δέντρο με την πλάνη πως είναι ήσσονος σημασίας το δάσος; Έχουμε διερωτηθεί πόσο «αγαθές» είναι οι προθέσεις των υπόλοιπων πρωταγωνιστών της πολιτικής και πόσο καθαρά τα κίνητρά τους; Τα αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό, αμφισβήτηση και ιστορική συνείδηση;
Έχουμε επίγνωση ότι μέσα στην κατάντια της πολιτικής ζωής εμπεριέχεται και η υποχθόνια εκμετάλλευση της όποιας παθογένειας από τους εκάστοτε κυνηγούς της εξουσίας προκειμένου να ξεπλυθούν ανώδυνα και οι δικές τους αμαρτίες; Θέτουμε τα σωστά ερωτήματα ή απλώς ψάχνουμε τυφλά για απαντήσεις; Πόσο αβίαστα υιοθετούμε την ψιθυρολογία χωρίς να γνοιαζόμαστε για στοιχεία; Επιδιώκουμε να ανιχνεύσουμε κίνητρα έχοντας κατά νου το who is who πριν ενστερνιστούμε θέσεις ή αντιθέσεις; Εξυπηρετούμε με τον τρόπο που αντιδρούμε τις κομματικές σκοπιμότητες, οι οποίες ανέκαθεν ήταν κατώτερες του δημόσιου συμφέροντος ακριβώς διότι ήταν και παραμένουν σκοπιμότητες; Αντιλαμβανόμαστε την εκμετάλλευση που ενδεχομένως τυγχάνει η αγανάκτησή μας από τους επιτήδειους της πολιτικής σκηνής; Αντιλαμβανόμαστε ότι οι πλείστοι σημερινοί πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής είναι αυτού του είδους οι επιτήδειοι; Έχουμε επίγνωση ότι η έλλειψη ψύχραιμης σκέψης μας καθιστά επιρρεπείς στον ύπουλο λαϊκισμό; Αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε καθήκον σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή να κοιτάμε μέσα από ένα ευρυγώνιο φακό; Έχουμε συνείδηση ότι για τους πολιτικούς μας είναι πιο βολικό να στενέψουμε ακόμη περισσότερο το βλέμμα μας και όχι να το διευρύνουμε; Είμαστε σε αυτή την θέση ή είμαστε επιρρεπείς στην χειραγώγηση; Ερωτήματα που οφείλουμε να θέσουμε στον εαυτό μας αν πράγματι προσδοκούμε σε μια ριζική αλλαγή, έχοντας επίγνωση πόσο μεγάλα είναι τα πλοκάμια της διαφθοράς. Αλλιώς γινόμαστε εξίσου επικίνδυνοι με αυτούς που θεωρούμε επικίνδυνους, εφόσον παραμένουμε έτοιμοι να παραδώσουμε τη χώρα στον επόμενο… Μανωλιό.
Και αυτό που πλέον προέχει είναι η δική μας ουσιαστική αλλαγή αν όντως εκείνο που επιδιώκουμε είναι μια επόμενη μέρα απαλλαγμένη μια και καλή από όλους τους… Μανωλιούς.
