Της Ελένης Ξένου
Γνώρισα τον μητροπολίτη Μόρφου πριν από χρόνια και συγκεκριμένα το 2002 όταν μου ανατέθηκε να του πάρω συνέντευξη. Θυμάμαι πως περάσαμε μαζί τρεις ώρες στη Μητρόπολη Μόρφου και πως φεύγοντας από εκεί, αισθάνθηκα πως είχα γνωρίσει ένα άνθρωπο, ο οποίος δεν νοιαζόταν να ασκήσει εξουσία εν ονόματι της θρησκείας, ούτε και να υιοθετήσει τους δογματικούς κανόνες μιας εκκλησίας που προάγει τον σκοταδισμό, δημιουργώντας ενοχικές συνειδήσεις.
Νοιαζόταν περισσότερο να μάθει να αγαπάει, μαθαίνοντας και τους άλλους να αγαπάνε. Μου μιλούσε για τη ζωή, για τους φόβους του, τις αδυναμίες του και τις δικές του αγωνίες. Μου επέτρεπε να τον φαντάζομαι να χορεύει, να τραγουδάει, να γυρνάει στις πολιτικές συνελεύσεις της Νομικής, να σερβίρει καφέ στον Χατζιδάκι… Μου περιέγραφε τη μάνα του, τους ανθρώπους που τον καθόρισαν, τις στιγμές που τον πόνεσαν και εκείνες που έκανε λάθος. Είχε ένα διευρυμένο τρόπο σκέψης που ξεπερνούσε τα πλαίσια της θρησκόληπτης προσήλωσης και αντιτίθετο στις «απαγορεύσεις» που επιβάλλει η Εκκλησία προκειμένου να συντηρεί τον δογματισμό της.Πέρασαν πολλά χρόνια και δεν έχω ιδέα τι μπορεί να μεσολάβησε ώστε εκείνος ο άνθρωπος, ο οποίος αναιρούσε τότε όλα τα επικίνδυνα στερεότυπα μιας εθναρχικής Εκκλησίας, να είναι σήμερα ο ίδιος που παραληρεί σε ρητορικές μίσους. Και να γίνεται βάιραλ – σε διεθνές μάλιστα επίπεδο– για τις σκοταδιστικές του θέσεις. Και δεν ξέρω αν έχει καμία σημασία να εντοπίσουμε τι συνέβη ώστε να καταλήξει σ’ αυτή την παράνοια, διότι δεν είναι εκεί το θέμα.
Το θέμα είναι πως ακόμα κι αν ο μητροπολίτης Μόρφου έχασε τα λογικά του, δεν υπάρχει κράτος και μηχανισμός που να προστατεύσει τόσο τον ίδιο όσο και τον κόσμο από τις ρητορικές μίσους. Και οι λόγοι που δεν υπάρχει είναι γιατί οι σημερινές σκοταδιστικές απόψεις του Μόρφου είναι επί της ουσίας (έστω κι αν το λεκτικό διαφέρει) η εδώ και χρόνια επίσημη θέση της Εκκλησίας μας, η οποία εκφράστηκε πολλάκις διά στόματος του μέγα σκοταδιστή αρχιεπισκόπου. Να θυμίσω τις δηλώσεις του ότι προτίθεται να δημιουργήσει σχολεία που να βγάζουν «κανονικά παιδιά»; Ή μήπως να θυμίσω ότι είχε αποκαλέσει τους ομοφυλόφιλους «φρούτα» και την ομοφυλοφιλία «εκτροπή;». Θέσεις που καταπατούν τους νόμους και τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά κανείς, ούτε γενικός εισαγγελέας, ούτε πρόεδρος, ούτε πολιτικός αρχηγός, ούτε υπουργός Παιδείας, ούτε κανείς άλλος δεν τόλμησε να ανοίξει το στόμα του και να υπερασπιστεί αυτούς τους νόμους, προστατεύοντας τους πολίτες. Και είναι πολύ βολικό να στοχοποιείται τώρα ένας μητροπολίτης ο οποίος είναι εμφανές ότι έχασε τα λογικά του, ώστε να προσπεράσουμε και πάλι την ουσία.
Είναι πολύ βολικό προκειμένου να καθησυχάσουν τη σωρεία αντιδράσεων που προκάλεσαν τα παραληρήματα του, να «αναγκάζονται» κόμματα και κυβέρνηση σε «χλιαρές» ανακοινώσεις. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πολύ πιο βαθύ από ό,τι η παρανόηση του Μόρφου. Και έγκειται στη χρόνια ατολμία αυτού του κράτους να συγκρουστεί με την Εκκλησία και να διαχωρίσει τη θέση του από τις τοξικές της αντιλήψεις.
Έγκειται στο ότι ένα τσούρμο ανεπαρκείς πολιτικοί επέτρεψαν και επιτρέπουν στην Εκκλησία να διοχετεύει ρητορικές μίσους στην Παιδεία και στον Πολιτισμό μας (είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας πρέπει να έχει τις ευλογίες του αρχιεπισκόπου) προκειμένου να διατηρήσουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντά τους με αυτήν και να εξαργυρώσουν τη σιωπή τους απέναντι στις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με «ιερές» ψήφους και «ιερά» ανταλλάγματα. Άρα το να στοχοποιείται ένας μητροπολίτης που έχασε τα λογικά του είναι ένας επικίνδυνος αποπροσανατολισμός από την ουσία του προβλήματος, ο οποίος βολεύει τους πραγματικά υπεύθυνους της τοξικής αυτής πραγματικότητας. Και οι πραγματικά υπεύθυνοι είναι οι κυβερνώντες και όλοι οι κομματάρχες που επιτρέπουν στο σκοταδισμό να παρεισφρέει στην παιδεία και στην κοινωνία, προκειμένου να εξυπηρετούνται τα όποια δικά τους μικρά και μεγάλα συμφέροντα.
