Του Σταύρου Χριστοδούλου
Τα πράγματα είναι απλά: όσο αντέχουμε, αυτοί θα το χοντραίνουν. Το κάνουν εδώ και 62 χρόνια άλλωστε. Από ιδρύσεως της Δημοκρατίας, όταν η κεφαλή του κράτους φόραγε δύο καπέλα, του πολιτικού και του ιεράρχη. Με αυτά τα στερεότυπα μεγαλώσαμε: Η Εκκλησία έχει λόγο και ρόλο. Αν όλοι μπορούν να μιλούν, γιατί όχι και οι ιεράρχες; Οι ελληνοχριστιανικές παραδόσεις είναι μέρος του πολιτισμικού μας DNA. Κι άλλα ανάλογα βεβαίως, τα οποία μας οδήγησαν στα σημερινά χάλια. Όσο τους ανεχόμαστε λοιπόν, τόσο αυτοί θα αποθρασύνονται. Σκεφτείτε το σαν ένα τεστ αντοχής: ν’ ανεβαίνει ο βαθμός δυσφορίας, αλλά εμείς να παραμένουμε αδρανείς. Επειδή έτσι τα βρήκαμε από τους γονιούς μας. Κι επειδή η πολιτική μας ηγεσία έτσι τα βρήκε από τους θεμελιωτές του κράτους του ’60.
Ώσπου έρχεται μια στιγμή που το ποτήρι ξεχειλίζει. Όχι, η σταγόνα δεν ήταν ο τοξικός παπάς που δεν μνημόνευσε τον ήρωα Κυριάκο Παπαλαζάρου. Γιατί όσο εξοργιστικό κι αν είναι το περιστατικό, στην τελική το προκάλεσε ένα ανθρωπάκι που έτυχε να φοράει ράσο. Πολύ μικρός και πολύ ασήμαντος για να σπιλώσει τη μνήμη ενός αγνού παιδιού που θυσιάστηκε στον βωμό της Δημοκρατίας. Ο πατέρας του, ο Παπαλάζαρος, υπήρξε μια εμβληματική μορφή για τον τόπο. Σύμβολο αξιοπρέπειας και ήθους. Έδωσε στην πατρίδα δύο γιους και το λιγότερο που μπορεί να κάνει η Πολιτεία και η Εκκλησία είναι να επιδείξουν σεβασμό στη μνήμη τους. Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Παπαλάζαρος στη συνάδελφο Λένια Καρατζιά είχε μιλήσει για την αγριότητα της δολοφονίας του γιου του. «Εγώ έμαθα ποιος ήταν ο δολοφόνος του Κυριάκου, τον οποίο γνωρίζουν και πολλοί άλλοι, ήταν μέλος της ΕΟΚΑ Β΄ και μπλέκεται και σε άλλες δολοφονίες» είπε.
«Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, η Αστυνομία έχασε το φάκελο, μας είπαν. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να αποζημιωθείτε. Τους είπα να τα χαίρονται τα λεφτά τους». Αυτό τους είπε και συνέχισε να ζει σεμνά και ταπεινά. Τη μνήμη του γιου αυτού του σπουδαίου ανθρώπου τόλμησε να προσβάλει ο παπάς των Χολετριών. Σίγουρος μάλλον ότι θα είχε την κάλυψη του μητροπολίτη του, ο οποίος στην πρώτη του αντίδραση μίλησε για παρεξήγηση. Μετά τον θόρυβο που προκλήθηκε αναδιπλώθηκε τελικά και κάπως έτσι δόθηκε τόπος στην οργή.
Όμως το είπαμε και στην αρχή, εδώ πρόκειται για τεστ αντοχής. Όταν καταλαγιάσει ο θυμός έπειτα συμβαίνει κάτι ακόμη χειρότερο. Γιατί αυτό κάνουν οι παπάδες τόσα χρόνια και γιατί κανένας πολιτικός δεν είχε το σθένος να τους υποδείξει το αυτονόητο: ότι είμαστε ένα κοσμικό κράτος. Κι ότι οι παπάδες οφείλουν να περιοριστούν στα του οίκου τους. Στα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα ή στα επιχειρηματικά, τα οποία σαφώς και υπερτερούν. Αλλά για να συμβεί αυτό κάποιος πρέπει να τους το υποδείξει επιμένω. Ένας πολιτικός ηγέτης με τσαγανό πρέπει να τραβήξει τη γραμμή.
Επειδή όμως κανείς και ποτέ δεν έθεσε τα όρια φτάσαμε στα όσα έγιναν στο μνημόσυνο για τους ήρωες της τουρκικής εισβολής. Και στην ομιλία του μητροπολίτη Πάφου Γεώργιου, ο οποίος παρέδωσε μαθήματα πατριωτισμού από άμβωνος. Περιγράφοντας μια πολιτική ηγεσία ασπόνδυλη, υποχωρητική, χωρίς πατριωτικά αντανακλαστικά. Ενώ παράλληλα ο λόγος του ήταν ξενοφοβικός, βαθιά ρατσιστικός και μισαλλόδοξος. Έχω την απόλυτη πεποίθηση ότι όσα είπε θα μπορούσε να τα προσυπογράψει το ΕΛΑΜ και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί άμα ανακατεύουμε τα πολιτικά απόβλητα κινδυνεύουμε η μπόχα τους να μας πνίξει.
Αντέδρασε κανείς; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει. Από σεβασμό στους συγγενείς των νεκρών παρέμειναν στην εκκλησία και όσοι από τους πολιτικούς ενοχλήθηκαν. Υπάρχει όμως και ο σεβασμός στους πολίτες που δεν ανέχονται άλλο πια αυτή την κατάσταση: υπερφίαλους παπάδες δηλαδή, να προκαλούν την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη μας. Θέλω να ελπίζω ότι κατά την προεκλογική περίοδο θα μάθουμε πώς οι επίδοξοι πρόεδροι ανταποκρίνονται σε αυτό το προκλητικό τεστ αντοχής. Κάποιος πρέπει να σηκώσει το ανάστημά του για να τελειώνουμε με αυτή την τριτοκοσμική αθλιότητα.
