Του Σταύρου Χριστοδούλου
Άκουσα με προσοχή τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να υπόσχεται ένα δεύτερο success story στην οικονομία. Ότι δηλαδή θα αποδείξει, για δεύτερη φορά στα χρόνια που κυβερνά, πως μπορεί να παραλάβει καμένη γη και να την κάνει να καρπίσει. Η προσπάθειά του να πείσει για το επερχόμενο θαύμα είναι βεβαίως θεμιτή. Αν και οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη ρεαλισμό αντιλαμβάνεται ότι το οικονομικό μέλλον της χώρας προδιαγράφεται δυσοίωνο στη μετά την πανδημία εποχή.
Δυστυχώς για τον Νίκο Αναστασιάδη, η πανδημία δεν είναι το μόνο σύννεφο που σκιάζει την κυβέρνησή του. Μαζεύτηκαν και άλλα, εξίσου σκοτεινά, που αφορούν στη σύγκρουση συμφέροντος, στην πολιτική ευθιξία, στο ύφος και το ήθος της εξουσίας. Και από δίπλα να τρέχουν οι εξελίξεις στο Κυπριακό, με τους Τούρκους να σκληραίνουν τη στάση τους και τον πρόεδρο να καλείται να διαψεύσει τη ρετσινιά περί δύο κρατών.
Η σούμα των πιο πάνω αναδεικνύει μια βαριά για την κυβέρνηση περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οπότε εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, τι ακριβώς προσέθεσε στη βεβαρημένη κυβερνητική εικόνα ένας φράκτης κατά μήκος της πράσινης γραμμής; Ποιο φωτεινό μυαλό σκέφτηκε, σε αυτό το χρονικό σημείο που βρισκόμαστε λίγο πριν από την άτυπη πενταμερή, ότι έπρεπε να χαράξει σύνορα με συρματοπλέγματα; Για να ανακοπούν οι μεταναστευτικές ροές από τα Κατεχόμενα, ήταν το επίσημο κυβερνητικό αφήγημα. Αλήθεια; Έντεκα χιλιόμετρα συρματόπλεγμα, που μπορεί ο καθένας εύκολα να κόψει, θα εμποδίσει τους διακινητές; Και με τα υπόλοιπα χιλιόμετρα τι θα γίνει δηλαδή; Θα χαράξουν σύνορα, απ’ άκρη σ’ άκρη της πράσινης γραμμής, προσφέροντας στην τουρκική προπαγάνδα το μεγαλύτερο δώρο εν όψει των επικείμενων συνομιλιών;
Πρόκειται, κατά την άποψή μου, για κραυγαλέα περίπτωση ανικανότητας και μικρών πολιτικών κυβικών. Με ενορχηστρωτή τον μετρίως μέτριο υπουργό Εσωτερικών και συνήγορο υπεράσπισης τον συμπαθή μεν, πλην όμως απολύτως ακατάλληλο γι’ αυτή τη δουλειά, κυβερνητικό εκπρόσωπο. «Η χώρα δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε» δήλωσε ο Κυριάκος Κούσιος, πυροβολώντας εξ επαφής όχι μόνο την πολιτική ορθότητα αλλά και την κοινή λογική. «Σκύλοι» οι μετανάστες, κύριε εκπρόσωπε; Είμαστε σοβαροί σε αυτό τον τόπο που μισό αιώνα πριν βούλιαξε μέσα στον πόνο της προσφυγιάς;
Οι αντιδράσεις ήταν πολλές, τόσο από αυτούς που έκριναν αναποτελεσματική την ενέργεια όσο και από εκείνους που διέκριναν ύποπτα πολιτικά κίνητρα πίσω από την απόφαση του Νουρή. Γιατί δεν είναι μόνο η συγκυρία του Κυπριακού και το μήνυμα που στέλνουμε στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Είναι και η υποψία ότι η κυβέρνηση λειτουργεί ψηφοθηρικά, φλερτάροντας με το ακροατήριο που βρίσκεται δεξιότερά της.
Οι φράχτες ή τα τείχη προστασίας από τους μετανάστες δεν είναι κυπριακή επινόηση. Να θυμίσουμε την κατασκευή του τείχους στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού από τον Ντόναλντ Τραμπ και την κατακραυγή που προκάλεσε. Αλλά και την τοξική ρητορική του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία για το τείχος που θα προστατεύει τους Ευρωπαίους πολίτες από τις «πλημμύρες των παράνομων μεταναστών». Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, επικαλέστηκε το τείχος στον Έβρο. Υποθέτω δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε το γελοίον του πράγματος για την ατυχή σύγκριση.
Όποιος πιστεύει ότι τα πιο πάνω παραδείγματα αδικούν τον Νίκο Νουρή μάλλον αγνοεί το πολιτικό του ποιόν. Όπως είχα γράψει τον περσινό Μάιο, ο υπουργός Εσωτερικών διαθέτει πλούσιο αντιμεταναστευτικό βιογραφικό: «17 πρόσωπα τα οποία έφτασαν ως μετανάστες επιβεβαιώθηκε ότι καταζητούνται για τρομοκρατικές οργανώσεις και έχουν εμπλοκή με τον ISIS / στη Χλώρακα αιτούντες άσυλο εμφανίζουν βίαιη και εγκληματική συμπεριφορά / αντιεξουσιαστές και υποκινούμενοι όσοι εξέφρασαν τη στήριξή τους στους έγκλειστους στο χώρο φιλοξενίας Πουρνάρα / η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να συνεχιστούν φαινόμενα αναρχίας / μαϊμού φοιτητές με πλαστά χαρτιά – αν θέλουν να τους κλείσουμε στα κλειστά κέντρα αλλιώς να τους στείλουμε πίσω…» και άλλα παρόμοια, αντίστοιχου πολιτικού μεγαλείου.
Το τελευταίο κρούσμα προστίθεται ως ένα ακόμα αυτογκόλ στην πολυτάραχη υπουργική πορεία του Νίκου Νουρή. Με μεγάλο χαμένο τον πολιτικό του προϊστάμενο, ο οποίος παραμένει υπεύθυνος για την επιλογή ενός ακόμα «άριστου των αρίστων».
