Του Χρίστου Ζαβού
Ξέρεις, αν είναι να ασχοληθείς σοβαρά μ’ αυτό που λέμε ή εννοούμε κυπριακό ποδόσφαιρο, έχεις πολλές πιθανότητες να τρελαθείς.
Να ξεχάσεις αυτά που ξέρεις, να διαφοροποιήσεις έννοιες στο μυαλό σου, ν’ αναρωτηθείς μήπως και η αντίληψή σου είναι πιο κοντά σ’ έναν εξωγήινο παρά σε ένα παράγοντα που αναμειγνύεται με τον χώρο.
Ο άνθρωπος που πάντως σε κάνει να νιώθεις χαζός είναι σίγουρα ο πρόεδρος του Ερμή, Λούκας Φανιέρος. Άμα τον ακούσεις να μιλά για το πώς θα τονώσουν τον ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα, νομίζεις ότι ήρθες στη γη, όχι μέσω τοκετού αλλά μέσω ιπτάμενου αντικειμένου.
Ν’ αυξήσουμε λέει τις ομάδες για να μην υπάρχουν αδιάφορα παιχνίδια. Είναι ωσάν και υποφέρεις από αιμορροΐδες και λαμβάνεις ως θεραπεία ένα πιπεράκι ξυδάτο την ημέρα και ένα το βράδυ.
Αμ, το άλλο. Βγήκε ο ΑΠΟΕΛ και αιτήθηκε ν’ αυξηθούν οι ξένοι από 15 σε 17, λίγο πολύ για να βοηθηθούν οι κύπριοι παίκτες. Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις το επιχείρημά τους και νομίζεις ότι έχεις παλαβώσει πλήρως. Είναι όπως οι Αμερικανοί που μας λένε ότι υπερασπίζονται την ειρήνη, εξαφανίζοντας χώρες από τον χάρτη.
Δεν ξέρω, δεν έχει και πολύ σημασία τι λέει ο καθένας. Μόνο που οι αιτούντες δεν είναι όποιοι και όποιοι μέσα στον χώρο. Ίσα, ίσα ο Λούκας Φανιέρος είναι ίσως ο ηγέτης ανάμεσα στις μικρομεσαίες ομάδες του πρωταθλήματος, ενώ ο ΑΠΟΕΛ είναι ΑΠΟΕΛ, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω.
