Του Χρίστου Ζαβού
Είναι τώρα κάποιους μήνες που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, η λέξη «ταυτοποίηση». Εντάξει δεν είναι και ότι μιλάμε και πολύ καλά την ελληνική στο νησί, δεν θέλει και πολύ αρκετός κόσμος να την αλλάξει χρησιμοποιώντας τη λέξη «τακτοποίηση».
Το έχουμε γενικότερα ως λαός να φέρνουμε τις λέξεις στα μέτρα μας και ας φταρνίζεται ο Μπαμπινιώτης και ο κάθε λογής γλωσσολόγος στη μητροπολιτική Ελλάδα.
Όπως και να έχει δεν είναι αυτό το θέμα. Η ουσία έχει να κάνει με το περιβόητο πια μέτρο, που τόσο έχει ταλαιπωρήσει όλους μας. Όσον αφορά δε την αποτελεσματικότητα του μέτρου, δεν τη λες και επιτυχή ακόμη και αν είσαι το άτομο που συνέταξε τον νόμο. Έβλεπαν που έβλεπαν λίγοι το άθλημα από το γήπεδο, έγιναν ακόμη λιγότεροι.
Όσον αφορά δε την πάταξη της βίας, υπήρξαν αρκετά κρούσματα, ρίξεις αντικειμένων ακόμη και σε άτομα που βρισκόντουσαν χάμω στο έδαφος. Άμα δε, είδες κάποιον να ταυτοποιείται από τους αρμόδιους, σφύριξέ μου κλέφτικα.
Όπως και να έχει. Δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή του μέτρου, ούτε και με την αποτελεσματικότητά του. Το πιο σουρεαλιστικό έχει να κάνει με το ότι κανείς δεν το θέλει. Καμία διοίκηση, κανένας πρόεδρος, ούτε και η ίδια η Ομοσπονδία η οποία το χαρακτηρίζει «προσωρινό».
Η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ το πήρε από δω, το πήρε από κει κατάφερε στον τελικό του πρωταθλήματος να γεμίσει το γήπεδο. Στον τελικό του κυπέλλου, οι διοικήσεις Απόλλωνα και ΑΕΚ, επίσης προσπάθησαν να πείσουν την Ομοσπονδία να άρει το μέτρο. Οι περισσότεροι οπαδοί νοσταλγούν σαν μικρά παιδιά ατμόσφαιρα όπως αυτή που ζήσαμε στον ΑΠΟΕΛ- Απόλλωνα ή στο Ανόρθωση- ΑΠΟΕΛ λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.
Και όμως το μέτρο εξακολουθεί να έχει ισχύ. Κανείς δεν το θέλει, κανείς δεν το εκτιμά και όμως το δέχονται και το εφαρμόζουν.
Μου θυμίζει κάτι κυπριακές οικογένειες ψυχαναγκαστικές που επιδίδονται σε πράγματα μη επιθυμητά γιατί απλά και μόνο το επιβάλλει η κοινωνία και ένα από τα πολλά ταμπού της. Και μένουν όλοι δυστυχισμένοι, αγνοώντας την ευτυχία…
