Γενέθλια στο γηροκομείο

Διάλεξε να φορέσει μια φόρμα, animal print, δώρο από την γυναίκα του αδελφού της, είπε, φόρεσε και κάλτσες με το ίδιο μοτίβο και στα μαλλιά η Ζ. της έβαλε μια ψεύτικη γιρλάντα χρυσή που έγραφε happy birthday. Συνήθως τα γενέθλια της τα γιορτάσαμε την ίδια μέρα που κάναμε το μνημόσυνο της γιαγιάς, χρόνια κράτησε η παράδοξη αυτή συνήθεια, πρώτα κόλυβα και μετά τούρτα, εκείνην δεν την πείραζε, της άρεσε που υπήρχε μαζεμένος κόσμος στο σπίτι και που η συγκέντρωση έκλεινε με την ίδια στο μέσο των φωτογραφιών.

Τώρα όμως οι μέρες ξεχώρισαν όπως και οι ζωές μας, άλλη για τα γενέθλια, άλλη για το μνημόσυνο, μπήκε η κάθε μια στην θέση της όπως ενδεχομένως θα έπρεπε να ήταν από την αρχή ή μήπως τελικά το οξύμορο είναι αυτό που πλησιάζει περισσότερο σε μια αλήθεια; Συμφωνήσαμε πως θα μαζευόμασταν στην Στέγη γύρω στις 4.00 μέρα Σάββατο, η ίδια περίμενε πώς και πώς νάρθει αυτή η ώρα, η Ζ. μας είπε πως μια βδομάδα δεν μιλούσε για τίποτα άλλο και πως είχε την ίδια αγωνία και ενθουσιασμό όπως ένα μωρό-παιδί. Της πήραμε σοκολατένια τούρτα που της αρέσει και κεράκια που παίζουν μόνα τους μουσική και κάμποσα αλμυρά γιατί τα είχε, είπε, πεθυμήσει. Και βέβαια τα δώρα της: ζεστές παντόφλες για τα βράδια που γίνανε πιο κρύα, ένα ακόμα ζευγάρι φόρμες και δύο πουλόβερ στα χρώματα που προτιμά. Η Ζ. τοποθέτησε τα πλαστικά πιάτα και ποτήρια στο μεγάλο τραπέζι πλάι στην τούρτα, παραδίπλα τα χαρτομάντηλα και μια μπουκάλα σπιτική λεμονάδα, όπως συμβαίνει στα παιδικά πάρτι.

Οι υπόλοιπες ηλικιωμένες-οι πλείστες με άνοια- κάθονταν τριγύρω και παρακολουθούσαν την ξαφνική διάρρηξη της ρουτίνας τους με μια αμηχανία προσαρμογής στην χαρά, ίσως όμως και να συνέβαινε κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό, δύσκολο να υποθέσω, πως να εισχωρήσεις στο αδιαπέραστο του άλλου και πόσο μάλλον του συρρικνωμένου από το χρόνο ανθρώπου; Χαμηλώσαμε στο ελάχιστο την ένταση της τηλεόρασης και βάλαμε στο κινητό να παίζουνε τραγούδια της Βιουγιουκλάκης, η Αλίκη ήταν πάντα η αγαπημένη της Φ., την ένιωθε σχεδόν σαν συντροφιά ή μάλλον σαν σύμμαχο στην φυσική ευπιστία. “Πόσο χρονών γίνομαι;” με ρώτησε κάποια στιγμή, έβαλε μάλιστα το χέρι μπροστά στο στόμα όπως κάνουμε για τα μυστικά, δεν ήξερα τί να της απαντήσω, η σχέση της με το χρόνο ήταν ανέκαθεν ανορθόδοξη όχι λόγω ηλικίας ή άρνησης, αυθεντικά καταλάβαινε αλλιώς το πέρασμα του, του εδινε σημασία μόνο όταν πλησιάζαν γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα και οποσδήποτε τα γενέθλια και η γιορτή της, αυτά ήταν η μεγάλη της προσμονή, πέρα από αυτά ο χρόνος την άφηνε αδιάφορη. “Λοιπόν, πόσο χρονών γίνεσαι;”, την ξαναρώτησα, έμεινε για λίγο σκεφτική όσο για να κάνει κάποιους υπολογισμούς με τα δάχτυλα της και να αποφασίσει πως είναι στα 42 και πως μετά το σβήσιμο της τούρτας θα μπει στα 43. “Πράγματι τόσο είσαι” της είπα και όπως το ξεστόμιζα ένιωθα καθ’ όλα ικανή να εξοντώσω όποιον δοκίμαζε να της αποκαλύψει πως είναι ψέμα και πως είναι κατά σαράντα χρόνια μεγαλύτερη. Τις προάλλες η αδελφή της- κι’αυτή στην ίδια Στέγη, περισσότερο καιρό από την Φ- αυτό έκανε, της είπε πως λέει βλακείες και πως είναι πάνω από ογδόντα, η Φ έπαθε σοκ, όπως ένα παιδάκι που ανακαλύπτει βίαια ότι ο άης βασίλης είναι ανύπαρκτος, μετά όμως το ξεπέρασε, κατάλαβε, είπε, πως είναι καλύτερα να μην την λαμβάνει υπόψιν γιατί “γέρασε και το μυαλό της δεν λειτουργεί”. Συμφώνησα μαζί της, χάρηκε που συμφώνησα, λές και περίμενε να διώξω από πάνω της και τον παραμικρό κόκκο έγνοιας που της σκόνιζε μέρες τώρα το παραμύθι. Η Ζ. φωνάξε να μαζευτούμε όλοι γύρω από το τραπέζι, τα κεράκια ήταν ήδη πάνω στην τούρτα και η Φ. σε ετοιμότητα να τα φυσήξει μέσα από όσα δόντια της είχαν απομείνει. Αρχίσαμε να τραγουδάμε το happy birtday δυνατά και οι άλλες ηλικιωιμένες χτυπούσαν αδύναμα παλαμάκια, κάποια στιγμή τις είδα να χαμογελούν, συγκινήθηκα…