Κανείς δεν θα φυτρώσει

Σκέφτομαι το πεδίο, το χώρο ανάμεσα μας, την αόρατη αυτή ενέργεια που μας συνέχει και που διακινείται μέσα και έξω μας όπως το ποτάμι που βλέπω τώρα μπροστά μου και εννοώ πως είμαι κάπου στις Πλάτρες και ο ήλιος είναι απαλός και η σκόνη έχει κάπως υποχωρήσει και ο λόγος που σκέφτομαι το πεδίο είναι γιατί σ’αυτό ανάφερθηκε εκείνος ο σκηνοθέτης θεάτρου που έδωσε διάλεξη πριν από λίγες ώρες στο πολιτιστικό κέντρο και ήταν και η αιτία να κάνω αυτή την εκδρομή που μου υπενθύμισε την ομορφιά των βουνών μας αλλά και την αναγκαιότητα να επιστρέψουμε στην εσωτερική μας πυξίδα, αυτήν δηλαδή που είναι φτιαγμένη από χώμα και νερό και μας κατευθύνει να ρέουμε σε αρμονία και ήταν ωραίο που αυτός ο σκηνοθέτης που είναι πολύ γνωστός και μεγάλος πια σε ηλικία επέλεξε μιλώντας για το θέατρο να μιλήσει για την αφύπνιση, δηλαδή την συνειδητότητα του χώρου ανάμεσα μας, η οποία ωστόσο προυποθέτει ένα άδειασμα που καθόλου συνώνυμο δεν είναι με την κενότητα αλλά με την απελευθέρωση του μυαλού από τα δοσμένα και τα δεδομένα. Και τέλος πάντων ήταν μια από κείνες τις ομιλίες που σου μεταγγίζουν μια βιωματική σοφία που δεν σκαλώνει σε βεβαιότητες, πράγμα απαραίτητο για να παραμένουμε καινούργιοι και συνάμα χοΊκοί και αυτή η τελευταία λέξη συνειρμικά με παίρνει στους στίχους του Αργύρη Χιόνη και μ’αυτούς παρέα αποφασίζω να κατευθυνθώ προς το ποτάμι και κάπως έτσι φτάνω σε ένα τοπίο μαγικό, από κείνα που κακώς ξεχνάμε πως υπάρχουν γιατί χάρι σ’αυτά είναι που παραμένει ο τόπος μας ευλογημένος και είναι λοιπόν ένα μέρος με πανήψυλα δέντρα που μοιάζουν να με κοιτάνε σαν επιτηρητές, αν είμαι δηλαδή ικανή να ακούω την μέσα μου φωνή που πάλλεται στην ίδια ακριβώς συχνότητα με το δικό τους θρόισμα και γι’αυτό κάνω την κίνηση και κάθομαι στο χώμα και βγάζω παπούτσια και κάλτσες και βάζω τα πόδια μου γυμνά στο παγωμένο νερό, οι πέτρες ζεσταίνουν τις πατούσες μου και ισορροπώ πάνω στην λεία επιφάνεια τους για να κοιτάξω προς τα πάνω, και αυτή η αντανακλαστική σύγκριση του μεγέθους μου με κείνου των δέντρων είναι μια επανατοποθέτηση του εαυτού στην αόρατη γεωμετρία κι’αν αυτό ακούγεται σαν υπερβολή, το απλοποιώ λέγοντας πως βρισκόμενη στην ομορφιά της φύσης και διασχίζοντας ξυπόλητη την ακατάλυτη σοφία της δεν μπορώ παρά να νιώσω αυτή την ανακουφιστική βεβαιότητα ότι “εντός του κόσμου τούτου εμπεριέχεται και με τα στοιχεία του κόσμου τούτου ανασυντίθεται ο άλλος κόσμος, ο πέραν”. Και ευτυχώς που ένα απαλό αεράκι πηγαινοέρχεται λες και κεντά πάνω στα φύλλα κάποιο αέναο αποτύπωμα και ο χώρος ανάμεσα μας, δηλαδή εκείνο το πεδίο που λέγαμε πριν, μοιάζει να αποκτά άλλη πυκνότητα ή ίσως αυτό οφείλεται στο ότι οι αισθήσεις επιστρέφοντας στην φύση επιστρέφουν στην ασκητική τους υπόσταση και όπως και νάχει αυτό που νιώθω να συμβαίνει είναι μια ενέργεια να με ωθεί προς την μεριά ενός τεράστιου κορμού που ζει εδώ εκατοντάδες χρόνια πριν από μένα κι’αυτός είναι ένας λόγος σοβαρός για να τον αγκαλιάσω και να ακουμπήσω το μάγουλο μου στο τραχύ φλοιό του μήπως και νιώσω όλα τα προαιώνια μυστικά που αναμφισβήτητα με εμπεριέχουν και ανοίγω λοιπόν τα χέρια μου και προσπαθώ να τον κλείσω στην αγκαλιά μου αλλά αυτό έχει ένα άλλο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούσα και εννοώ πως με καταβάλει μια ξαφνική αγωνία μήπως όντως πλησιάζει εκείνη η μέρα που περιγράφει ο Χιόνης και αυτή η σκέψη με τρομάζει τόσο που αφήνω απότομα τον κορμό και καθομαι ξανά πίσω στο χώμα. Και η μέρα που ο Χιόνης περιγράφει έχει ως εξής: "Τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροίσματα και οξυγόνο. Θα πάρουν τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στην γη εκεί που ήταν πριν δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν τί έχασαν θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω από αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.”