Στη θάλασσα μας

Ο νούς ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες γράφει ο ποιητής και είναι σχεδόν εφτά το πρωί, κάθομαι σε ένα μικρό βράχο πλάι στην θάλασσα, κοιτώ πέρα στον ορίζοντα που τον σκεπάζει μια αχλή και έγνοια μου είναι πως να σιγήσει το μυαλό και οι σκέψεις να γίνουν υπόκωφες, ίσα δηλαδή που να ακούγονται, τόσο αμελητέες. Το κύμα έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα να μας πει επιμένει ο ποιητής κι’αυτό όσο παράλογο κι’αν ακούγεται το αισθάνομαι σαν απόλυτα ικανό να με επαναφέρει στις πραγματικές μου διαστάσεις, τις αληθινές, στην αφανή γεωμετρία του ήρεμου παραμιλητού της θάλασσας όπως αυτή φωτίζεται δειλά από τον ήλιο που ακόμα ανατέλλει.

Μια ψαρόβαρκα στο βάθος που διασχίζει αργόσυρτα το νερό μοιάζει ξένη ανάμεσα στα πολυτελή γιότ που είναι αγκυροβολημένα το ένα πλάι στο άλλο σαν απτές μαρτυρίες μιας θλιβερής λοξοδρόμησης, συμμερίζομαι την μοναξιά της, είναι κι’αυτή αφημένη σε ένα κόσμο που βάφτισε πρόοδο την αποξένωση του ανθρώπου από την ψυχή του και που κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να επιμηκύνει αυτή την απόσταση. Χαιρετώ τον ψαρά με μια κυκλική κίνηση του χεριού μου, εύχομαι να με βλέπει ή μάλλον εύχομαι να στρίψει τη μηχανή και να έρθει προς το μέρος μου, θάταν ωραία να πάω μια βόλτα μαζί του, να τον βοηθήσω να μαζέψει τα δίχτυα του, να βάλω τα ψάρια στον κουβά και μετά να καθίσω στην πλώρη και να ακούω τις ιστορίες που έχει να διηγηθεί, ιστορίες θαλασσινού νερού, από κείνες που βαθαίνουν το βλέμμα για να χωρεί μπόλικο ορίζοντα. “Αν του αρέσει να ξεκινά λάθος του ανθρώπου είναι γιατί δεν θέλει να ακούσει” λέει ο ποιητής, “η θάλασσα όμως ερήμην του επιμένει να λέει και να ξαναλέει εδώ και χιλιάδες χρόνια, σε ένα μήκος ακτών απέραντο, αλήθειες για το ποιοί είμαστε” κι’αυτός εκεί ο ψαράς που ξέρει να χρησιμοποιεί το αλφάβητο του ήλιου και του κύμματος και του συννέφου βάζω στοίχημα πως έχει καταφέρει να υπερβεί την άθραυστη προκατάληψη που πέφτει σαν παραπέτασμα ανάμεσα στην ζωή που αναγκαζόμαστε και στην άλλη που θα επιθυμούσαμε να ζούμε, γι’αυτό θέλω να ακούσω τις ιστορίες του όπως και κάθε ανθρώπου που ζει πιστός στην αυθεντικότητα του.

Με άλλα λόγια όσο παραμένουμε αποπροσανατολισμένοι και εγκλωβισμένοι μέσα στην υποτίμηση της ομορφιάς της φύσης και του τοπίου ώς δευτερεύουσας και περιττής δύσκολα θα μπορέσουμε να αισθανθούμε τις δονήσεις του πρωινού πελάγους και το πως επενεργούν καθαρτικά πάνω στο ψυχισμό μας που πάει να πει πως ακόμα δυσκολότερα θα καταφέρουμε να νιώσουμε την ευλογία αυτού του τόπου. Ελάχιστοι οι κολυμβητές τέτοια ώρα, κάποιοι ντόπιοι ηλικιωμένοι που αναλύουν καθώς πλατσουρίζουν το δελτίο ειδήσεων συγκρίνοντας τα γεγονότα με κείνα της εποχής τους και μερικοί τουρίστες που περιφέρονται στα βαθειά με τις μάσκες και τα βατραχοπέδιλα εξερευνώντας το βυθό προσδοκώντας σε μια εξωτική ανακάλυψη. Οι χελώνες έχουνε φύγει όπως μου είπε τις προάλλες ο Α που έχει τα watersports σ’αυτή την παραλία και που κάθε χρονιά με ενημέρωνει για την “ευημερία” τους, θορυβήθηκα προς στιγμήν, ζήτησα εξηγήσεις, λένε πως το πράσινο χόρτο που ήτανε η τροφή τους χάθηκε από το βυθό, είπε ο Α και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που εξαφανιστήκαν, δεν είμαι σίγουρη, πιο πολύ τείνω να πιστέψω πως έφυγαν γιατί τις ενοχλήσαμε περισσότερο από ό,τι ήταν διαθετειμένες να υπομένουν. Στο βάθος διαγράφεται το περίγραμμα των μπετονένιων μεγάλων και άσχημων ξενοδοχείων που εκτείνονται κατα μήκος όλης της ακτής και τα οποία αλλοιώνουν όχι μόνο το τοπίο αλλά και την αντίληψη μας για τον τόπο και πιο πέρα κάποια πολυτελή σπίτια χωρίς αισθητική αρμονία συνηγορούν σε αυτή την παραμόρφωση.

Σε λίγο θα ανοίξουν και οι παραλιακές καφετέριες που παίζουν τις ίδιες μονότονες και άχρωμες μουσικές και που θρασύτατα πουλούν το κυπριακό καφέ αδικαιολόγητα υπερτιμημένο. Προς το παρών όμως είναι πρωί ακόμα κι’αυτή καταλήγω πως είναι τελικά η πιο ωραία ώρα για να συνομιλήσεις με την θάλασσα μέχρι να καταφέρεις να βάλεις τις σκέψεις σου σε σίγανση. Και όταν εκείνες σιωπήσουν μπορείς να βουτήξεις ανάλαφρος στο νερό και να νιώσεις στο δέρμα σου όλα τα αινίγματα που σου χαρίζουν αναπνοές αθανασίας.