Kathimerini.gr
Βαθιά ριζωμένες ρατσιστικές και αντισημιτικές αντιλήψεις, που υποβόσκουν στη χώρα, αποκαλύπτει η δημοτικότητα του Ερίκ Ζεμούρ, ο οποίος ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Γαλλίας. Ο ακροδεξιός σχολιαστής εκφράζει τις πιο ακραίες θέσεις του σύγχρονου γαλλικού ρατσισμού, με την εκστρατεία του να προσελκύει σημαντική μερίδα ψηφοφόρων. Ειρωνικό χαρακτηρίζεται το γεγονός ότι ο Ζεμούρ, καταδικασθείς δύο φορές για διασπορά ρατσιστικού μίσους, είναι Εβραίος.
Ο θρησκευτικός αντισημιτισμός στη Γαλλία υπήρξε πάντα γνώρισμα της αντιδραστικής σκέψης στη χώρα. Τον 19ο αιώνα, το φαινόμενο πήρε την τελική πολιτική μορφή του με την υπόθεση Ντρέιφους, το σκάνδαλο γύρω από τον Εβραίο αξιωματικό Αλφρεντ Ντρέιφους, ο οποίος καταδικάσθηκε άδικα για κατασκοπεία υπέρ της Γερμανίας. Η αντιπαλότητα μεταξύ οπαδών και πολέμιων του Ντρέιφους σημάδεψε ανεξίτηλα τη γαλλική πολιτική σκηνή. Αντισημιτικές εφημερίδες, όπως η Libre Parole, χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά το σύνθημα «Η Γαλλία στους Γάλλους», αγαπημένο επιχείρημα της γαλλικής Δεξιάς. Ο πολιτικός αντισημιτισμός άκμασε στη χώρα, με το ύστατο κεφάλαιό του να γράφεται με τη συμμετοχή της κυβέρνησης του Βισί και την ενεργό συνεργασία της γαλλικής αστυνομίας στον εκτοπισμό των Εβραίων της Γαλλίας στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί.
Μετά το Ολοκαύτωμα, ο αντισημιτισμός έπαψε να αποτελεί βιώσιμη πολιτική ιδεολογία, παρότι επιβίωσε σε λανθάνουσα μορφή στις κοινωνικές αντιλήψεις. Η μαζική μετανάστευση από πρώην αποικίες της Γαλλίας στη μητρόπολη οδήγησε σε αντικατάσταση του αντισημιτισμού με τον ρατσισμό κατά των Αφρικανών και των Αράβων. Μετά τη δεκαετία του 1970, το Εθνικό Μέτωπο έγινε ο πολιτικός εκφραστής του ρατσισμού αυτού, προτού το κόμμα μετονομασθεί σε Εθνικό Συναγερμό, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει την εικόνα του. Το κόμμα υφίσταται, όμως, σήμερα καταγράφει απώλειες προς όφελος του Ζεμούρ και της πιο ακραίας ρητορικής του. Η ιδεολογία του Ζεμούρ περιορίζεται στην άποψη ότι η Γαλλία βρίσκεται σε θρησκευτικό πόλεμο εναντίον του Ισλάμ και σε φυλετικό πόλεμο εναντίον του αφρικανικού και αραβικού πληθυσμού της. Ολόκληρες συνοικίες γαλλικών πόλεων, υποστηρίζει ο Ζεμούρ, έχουν «εποικισθεί» από μουσουλμάνους, το Ισλάμ είναι τρομοκρατική θρησκεία και οι Γάλλοι μουσουλμάνοι οφείλουν να επιλέξουν μεταξύ του Ισλάμ και της Γαλλίας (ασυμβίβαστες οντότητες, σύμφωνα με τον σχολιαστή). Η αντισημιτική ρητορική του τέλους του 19ου αιώνα ανακυκλώνεται στην υπηρεσία της σύγχρονης άκρας Δεξιάς.
Με τον ίδιο τρόπο που οι αντισημίτες του 19ου αιώνα κατηγορούσαν την πανίσχυρη σιωνιστική συνωμοσία για κάθε κακό, έτσι και ο Ερίκ Ζεμούρ θεωρεί ότι οι μουσουλμάνοι είναι ένοχοι για κάθε έγκλημα. Η «κατάληψη» των πόλεων και προαστίων από τους μετανάστες ευθύνεται για τη φυγή των Γάλλων από τις αστικές ζώνες. Για τη μάστιγα των ναρκωτικών ευθύνονται τα παιδιά των μεταναστών, ενώ για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία η ευθύνη βαρύνει τους μετανάστες, που αναζητούν περίθαλψη στο δημόσιο.
Η λύση του για τα προβλήματα αυτά –και κάθε τι άλλο– είναι απλή. Οπως και οι αντισημίτες του παλιού καιρού, θέλει να περιορίσει τον αριθμό μεταναστών στην κοινωνική ζωή της χώρας. Η κοινωνική στέγη πρέπει να προσφέρεται μόνο σε Γάλλους, με το οποίο ο Ζεμούρ υπονοεί μόνο λευκούς Γάλλους, χωρίς ωστόσο να εξηγεί πώς θα αποκλείσει αφρικανικής και αραβικής καταγωγής Γάλλους πολίτες. Οι λεπτομέρειες, όμως, δεν έχουν σημασία. Το μόνο που μετράει είναι το ρατσιστικό μήνυμα της πρότασής του.
Αναθεώρηση της Ιστορίας
Ο Ζεμούρ δεν είναι ένας απλός δημαγωγός, καθώς προωθεί ενεργά την αναθεώρηση της γαλλικής ιστορίας στα βιβλία του. Οι στρατιωτικοί προϊστάμενοι του Ντρέιφους είχαν δίκιο να τον θεωρήσουν ύποπτο κατασκοπείας, εξαιτίας της γερμανικής του καταγωγής, υποστηρίζει χωρίς ίχνος στοιχείων ο Ζεμούρ. Το δωσιλογικό καθεστώς Πετέν προσπάθησε να προστατεύσει τους Γάλλους Εβραίους από τους ναζί, υποστήριζε σε βιβλίο του ο Ζεμούρ το 2014, παρά την πληθώρα ιστορικών μελετών που αποδεικνύουν ότι ο Πετέν υποχώρησε αμέσως στην απαίτηση του Χίτλερ για εξόντωση των Γάλλων Εβραίων.
Η εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας έχει διχασθεί σε ό,τι αφορά την περίπτωση Ζεμούρ. Η στενότερη συνεργάτις του ακροδεξιού υποψήφιου προέδρου, Σάρα Ναφό, είναι Εβραία, όπως και ο επίμονος επικριτής και πολέμιός του, Μπερνάρ-Ανρί Λεβί. Το θρήσκευμα του Ζεμούρ εξυπηρετεί άριστα τον ίδιο και την άκρα Δεξιά, επιτρέποντας στον υποψήφιο να εμφανίζεται ως σωτήρας της Γαλλίας. Οταν ο Ζεμούρ υπερασπίζεται το δωσιλογικό καθεστώς του Βισί, τη γαλλική αποικιοκρατία ή ακόμη και τη σφαγή «Αράβων και ορισμένων Εβραίων», όπως έκανε πρόσφατα, ο ακροδεξιός σχολιαστής απαλλάσσει τη γαλλική Δεξιά από τα χειρότερα εγκλήματά της και βοηθά στην αναγέννησή της για τον νέο πόλεμο κατά των μουσουλμάνων.
Η ανάδειξη ενός Εβραίου ως Δούρειου Ιππου υπέρ του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού και της διείσδυσης τέτοιου λόγου στην πολιτική καθημερινότητα αποτελεί νέα και τρομακτική εξέλιξη στη σύγχρονη γαλλική ιστορία. Παρότι η πορεία του φαινομένου αυτού δεν μπορεί να προβλεφθεί, είναι σίγουρο ότι δεν προμηνύει τίποτα καλό.
