Kathimerini.gr
«Πριν ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας θέλω να σας πω αυτό: όλο το προσωπικό του νοσοκομείου πεινάει. Λιμοκτονεί». Ο Μοχάμεντ Σάκερ είναι προϊστάμενος νοσηλευτών στο νοσοκομείο Νάσερ στη Χαν Γιουνίς, στη Γάζα. Μίλησε στην «Κ» μεταξύ ατελείωτων εφημεριών και βομβαρδισμών σε ένα υποστελεχωμένο νοσοκομείο, στο οποίο καταφθάνουν καθημερινά δεκάδες τραυματίες και τουλάχιστον 40 νεκροί, οι περισσότεροι εκ των οποίων παιδιά.
Οπως είπε, η πίεση πλέον είναι τεράστια. Το νοσοκομείο βρίσκεται εντός της «κόκκινης ζώνης». «Το να εργάζεσαι υπό τον φόβο και την πείνα είναι κάτι που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς». Ο νοσηλευτής περιέγραψε πως η παντελής έλλειψη φαγητού έχει προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου κρίση τόσο για τον άμαχο πληθυσμό όσο και για το προσωπικό του νοσοκομείου. «Δεν υπάρχει φαγητό στην πόλη. Μερικές φορές εμείς παίρνουμε αντιόξινα χάπια για να ηρεμήσει το στομάχι μας». Κάθε ημέρα, περιέγραψε, έρχονται για νοσηλεία μωρά υποσιτισμένα, ενώ υπάρχουν επαναλαμβανόμενα κρούσματα γαστρεντερίτιδας εξαιτίας της κακής ποιότητας του νερού. Την ίδια στιγμή το νοσοκομείο λειτουργεί χάρη σε μόνο τρεις γεννήτριες.
Καθώς το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό μειώνεται συνεχώς ως αποτέλεσμα των εντολών εκκένωσης που έχει ανακοινώσει το Ισραήλ, ο ίδιος εργάζεται όλο και περισσότερες ώρες και ημέρες στο νοσοκομείο. Σπανίως πλέον βλέπει τα παιδιά του. «Δουλεύουμε συνεχώς. Δεν υπάρχει χρόνος για ύπνο. Κάθε ώρα φθάνουν τραυματίες. Αυτό που καταστρέφει την ψυχολογία μας είναι το ότι αντικρίζουμε ακρωτηριασμένα παιδιά και γυναίκες. Κολυμπάμε σε μια πισίνα αίματος για περισσότερους από 18 μήνες».
Κάποια από αυτά τα παιδιά ήταν μαθητές της Ρουέιντα Αμέρ, δασκάλας Βιολογίας που παράλληλα εργάζεται ως δημοσιογράφος και παραγωγός στη Γάζα. Η σκέψη της δεν μπορεί να φύγει από τους μικρούς μαθητές δημοτικού και τις οικογένειές τους. «Ο Αμπντάλα και η οικογένειά του έμειναν κάτω από τα συντρίμμια για ημέρες. Το κτίριο στο οποίο ζούσαν κατέρρευσε πάνω τους. Δεν ξέρω πώς μπορεί να αισθάνονταν αυτές τις ώρες».
Η περιοχή στην οποία κατοικεί, η πόλη Αλ Φουκάρι, βομβαρδίζεται συνεχώς τους τελευταίους δύο μήνες. Το σπίτι της απέχει 300 μέτρα από το Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο, το οποίο δέχθηκε επίθεση πριν από κάποιες ημέρες, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δεκάδες άτομα. Ηταν τυχερή, είπε, που τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της κατάφεραν να γλιτώσουν.
Η απουσία φαγητού επιτείνει τις τραγικές συνθήκες υπό τις οποίες η ίδια και η οικογένειά της ζουν. «Δεν έχουμε επιλογές. Με δυσκολία έχουμε πρόσβαση σε νερό και φαγητό. Δεν υπάρχουν επιλογές, κάποια λαχανικά μόνο. Τρώμε μόνο ένα γεύμα την ημέρα. Δεν έχουμε ψωμί. Πεινάμε παρά πολύ. Δεν έχουμε φάρμακα. Δεν είναι ανθρώπινες συνθήκες αυτές. Είναι ο χειρότερος πόλεμος». Πριν από λίγες ημέρες ανήρτησε στο X τη φωτογραφία της μαθήτριάς της Κάρμεν, η οποία είχε ζωγραφίσει σε χαρτί φαγητό και το είχε βάλει στο πιάτο της. «Μου λείπει η Κάρμεν και καθετί κανονικό», είχε γράψει. Το ίδιο επανέλαβε στα φωνητικά μηνύματα που κατάφερε να μας στείλει. «Παρότι η ζωή μας δεν ήταν αυτό που εκτός Γάζας θεωρείται φυσιολογικό, ήταν καλύτερη από αυτό που ζούμε τώρα. Εχουμε ζήσει πολιορκία. Και όμως, εγώ είχα μια πολύ καλή ζωή. Ημουν δασκάλα και παράλληλα έκανα ντοκιμαντέρ για την όμορφη πλευρά της Γάζας. Τώρα όλα άλλαξαν. Εχασα την ειρήνη που είχα στην ψυχή μου, την ασφάλειά μου, τη δουλειά μου, τους μαθητές μου. Με πονάει πολύ αυτό».
Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά, η καταστροφή που έχει προκληθεί από τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς του ισραηλινού στρατού είναι τόσο μεγάλης κλίμακας, που η ίδια δεν μπορεί καν να αναγνωρίσει περιοχές και δρόμους της πόλης της. Οπως σημείωσε, έχουν εκδοθεί εντολές εκκένωσης για την περιοχή της, αλλά δεν έχει πού να πάει. «Αποφασίσαμε να μείνουμε σπίτι. Δεν υπάρχει κανένα ασφαλές μέρος στη Γάζα. Βομβαρδίζουν παντού».
Μέχρι σήμερα είναι περήφανη που παρά τις αντίξοες συνθήκες κατάφερε να συμμετέχει ως παραγωγός στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Μια ημέρα στη Γάζα». «Είχα πολλά όνειρα και στόχους. Ηθελα να πετύχω πολλά. Σήμερα δεν ξέρω το μέλλον μου».
