Kathimerini.gr
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, δύο συνεντεύξεις Τύπου συγκλόνισαν τον χώρο του ΝΒΑ. Στην πρώτη, στις 7 Νοεμβρίου του 1991, ο χαρισματικός Έρβιν «Μάτζικ» Τζόνσον ανακοίνωνε ότι είναι φορέας του ιού HIV (AIDS), ασθένεια που δεν εμπόδισε τον σούπερ σταρ των Λος Άντζελες Λέικερς να συνεχίσει να αγωνίζεται κανονικά.
Στη δεύτερη, στις 6 Οκτωβρίου του 1993, ο Μάικλ Τζόρνταν σόκαρε το άθλημα παγκοσμίως, ανακοινώνοντας ότι σε ηλικία τριάντα ετών σταματάει να αγωνίζεται γιατί έχει χάσει την επιθυμία του να παίζει, έχοντας κατακτήσει τους στόχους του, μεταξύ των οποίων τρία διαδοχικά πρωταθλήματα με τους Σικάγο Μπουλς, στα οποία ήταν ο MVP, και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη Βαρκελώνη με την πρώτη και αυθεντική «Dream Team», με συμπαίκτη μεταξύ άλλων τον Μάτζικ.
Με άβολο χαμόγελο, ο MJ ξεκαθάριζε ότι δεν αποχωρούσε οριστικά από το μπάσκετ (ευτυχώς…), αλλά ήθελε παραπάνω χρόνο με την οικογένειά του. Η επαγγελματική ενασχόληση που επέλεξε για μία διετία προκάλεσε εντύπωση, αφού επέλεξε να παίξει μπέιζμπολ, όπου πάντως ήταν απλώς ένας από τους πολλούς και σε καμία περίπτωση ο κορυφαίος.
Η δολοφονία του Τζέιμς
Αυτή η επιλογή, όμως, δεν έγινε τυχαία. Ήταν το όνειρο του πατέρα του, Τζέιμς, ο οποίος πάντα είχε φανταστεί τον ταλαντούχο γιο του ως έναν χαρισματικό παίκτη του MLB (Major League Baseball). Τρεις μήνες πριν από τη συνέντευξη Τύπου, στις 23 Ιουλίου του 1993, ο Τζέιμς Τζόρνταν δολοφονήθηκε σε αυτοκινητόδρομο της Βόρειας Καρολίνας. Είχε σταματήσει στην άκρη για να ξεκουραστεί, όταν δύο άνδρες είδαν την εντυπωσιακή Lexus SC400, την οποία του είχε αγοράσει ο γιος του. Τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν ενώ κοιμόταν, στη συνέχεια ανακάλυψαν ποιος ήταν και του έκλεψαν και δύο δαχτυλίδια πρωταθλητών που του είχε δώσει ο MJ.
Οι κακές γλώσσες έλεγαν (και λένε) ότι η δολοφονία του πατέρα του, έστω και αν η έρευνα κάνει λόγο για μια κλοπή, ήταν μια (πολύ σκληρή) προειδοποίηση εξαιτίας των χρεών του Μάικλ – ο εθισμός του στον τζόγο δεν ήταν κρυφός.
Όταν αποφάσισε να γυρίσει, ύστερα από το αποτυχημένο πέρασμά του από τα γήπεδα του μπέιζμπολ, οδήγησε τους Μπουλς σε άλλα τρία σερί πρωταθλήματα, επιβεβαιώνοντας ότι ήταν, είναι και θα είναι ο πιο επιδραστικός παίκτης που είδαν ποτέ τα παρκέ. Και το έκανε πάντα βγάζοντας τη γλώσσα, όπως είχε μάθει να κάνει μιμούμενος τον πατέρα του, όταν εκείνος έκανε κάποια χειρωνακτική δουλειά.
