Του Απόστολου Τομαρά
Ένα τραγικό περιστατικό με θύμα την 29χρονη Έλενα Φραντζή βγάζει στην επιφάνεια κενά και παραλείψεις στον τρόπο που αρμόδιοι φορείς αλλά και μια κοινωνία αντιμετώπισε την περίπτωση ενός νεαρού ατόμου, με τελική κατάληξη τον θάνατό της. Η όλη υπόθεση προσλαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις, αν ληφθούν υπόψη τα γεγονότα από το 2013 και μετά και ενώ είχε μεσολαβήσει καταδικαστική απόφαση πολιτικού δικαστηρίου για ένα ιερωμένο της μητροπολιτικής περιφέρειας Ταμασού και Ορεινής.
Εκκλησιαστικές πηγές με τις οποίες επικοινωνήσαμε θεωρούν ότι υπήρξε προβληματική διαχείριση του όλου ζητήματος από την εποχή καταδίκης του ιερέα, τόσο από πλευράς εκκλησίας όσο και πολιτείας. Με βάση το εκκλησιαστικό δίκαιο, όπως μας εξηγήθηκε από τις ίδιες πηγές, δεν μπορεί να γίνει συσχετισμός πολιτικών και εκκλησιαστικού δικαστηρίου ακόμα και αν κάποιος ιερωμένος καταδικασθεί από πολιτικά δικαστήρια.
Όπως μας εξηγήθηκε με βάση τον νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας οι σχετικές διαδικασίες είναι εντελώς διαφορετικές. Όπως μας εξηγήθηκε επίσης οι πρώτες έρευνες για οποιαδήποτε περίπτωση που αφορούν και την εκκλησία διεξάγονται από τον οικείο Μητροπολίτη. Το πόρισμα των ερευνών προτού καταλήξει στο πενταμελές Εκκλησιαστικό Δικαστήριο για εκδίκαση, προωθείται στον πρόεδρο του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου ο οποίος λειτουργεί ως ανακριτής.
Για την προκειμένη περίπτωση της 29χρονης τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν το 2013 είχαν ως εξής: Συνοδικές πηγές υποστήριξαν πως την περίοδο εκείνη πράγματι ο Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής Ησαΐας πραγματοποίησε έρευνες για τα όσα αποδίδονταν στον ιερέα μετά την εμπλοκή και των πολιτικών δικαστηρίων. Το πόρισμα των ερευνών του, ο Μητροπολίτης Ησαΐας το παρέδωσε στον πρόεδρο του πενταμελούς Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου που την περίοδο εκείνη ήταν ο Μητροπολίτης Κιτίου Χρυσόστομος.
Μετά από έρευνες που πραγματοποιήθηκαν η υπόθεση τερματίστηκε, μιας και δεν εντοπίσθηκαν ίχνη υπόθεσης, δεν βρέθηκαν όπως μας ειπώθηκε αποχρώσες ενδείξεις. Οι ίδιες πηγές μας επισήμαναν πως την περίοδο εκείνη το εκκλησιαστικό δικαστήριο αντί να βασιστεί στις δικές του έρευνες θα έπρεπε να περιμένει το πολιτικό δικαστήριο, να λάμβανε το επίδικο υλικό και να το αξιολογούσε με βάση το εκκλησιαστικό δίκαιο. Κάτι που δεν έγινε.
Το δεύτερο θέμα που τίθεται από τις ίδιες πηγές είναι η κρατική συμπεριφορά. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Πώς το κράτος συνεχίζει να θεωρεί ανάδοχο μια οικογένεια της οποίας ένα μέλος έχει καταδικασθεί από κρατικό όργανο;
