Κάποιο ανώνυμο στέλεχος της ΚΥΠ, μέσω ενός ανώνυμου αρθρογράφου στην Καθημερινή, εξέφρασε τη δυσφορία του για τις δημοσιεύσεις εμπιστευτικών πληροφοριών που εκθέτουν την κρατική υπηρεσία πληροφοριών. Το άρθρο («Η μύγα στον τοίχο», Καθημερινή, 21/11/2021) αναφέρεται στη διαρροή εγγράφων των Ηνωμένων Εθνών τα οποία υποκλάπηκαν από ξένες υπηρεσίες πληροφοριών (βλέπε Ισραήλ) για λογαριασμό της ΚΥΠ. Η δημοσίευση των εγγράφων στον Φιλελεύθερο και στο υπό έκδοση βιβλίο του υποφαινόμενου, αναφέρεται, προκάλεσε πανικό στην ΚΥΠ.
Είναι ανακριβής η πληροφορία ότι τα έγγραφα που δημοσιεύονται στο βιβλίο μου «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» προέρχονται από υποκλοπή, ούτε και έχουν οποιαδήποτε σχέση με την ΚΥΠ. Μόνο τα έγγραφα που δημοσίευσε ο Φιλελεύθερος προέρχονται από υποκλοπή και η διαρροή έγινε από το Προεδρικό. Οι δημόσιες δηλώσεις του Προέδρου («θα μιλήσω όταν δημοσιευτούν και τα υπόλοιπα των εγγράφων»), οι «ερωτήσεις» που του υποβλήθηκαν («πως αισθάνεστε τώρα που δικαιωθήκαμε») και η αναφορά του σε «μυθοπλάστες ή παραφραστές των εγγράφων που διαβάζουν και προσποιούνται ότι δεν κατανοούν» (φωνάζει ο κλέφτης), προδίδουν συμπαιγνία κυβέρνησης και ΜΜΕ για τη διαρροή, δημοσίευση και ερμηνεία των εγγράφων. Το γεγονός και μόνο ότι ενορχηστρώθηκε όλη αυτή η επιχείρηση προληπτικής ποδηγέτησης της κοινής γνώμης πριν από την έκδοση ενός βιβλίου προδίδει πανικό στο Προεδρικό, τον οποίο μετέδωσε και στην ΚΥΠ.
Η Καθημερινή επικαλείται άλλο ένα παράδειγμα για να αποδείξει τη ζημιά που υπέστη η κρατική υπηρεσία πληροφοριών. Πρόκειται για τη δημοσιοποίηση ενός αποσπάσματος από το βιβλίο που αναφέρεται στην παρακολούθηση της συνάντησης του Έσπεν Μπαρθ Άιντα με τον τότε γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρο Κυπριανού. Η εφημερίδα ψέγει πρώην και νυν συμβούλους του Προέδρου, δηλαδή τον υπογράφοντα και τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο επειδή εκθέτουν το κύρος της ΚΥΠ και λίγο πολύ την ασφάλεια της χώρας.
Κατ’ αρχάς αυτή η εξίσωση των μεν και των δε που έγινε σχολή επιτηδειότητας στα κυπριακά ΜΜΕ είναι απαράδεχτη. Δεν μπορεί να εξισώνεται η αποκάλυψη μιας αντιδημοκρατικής πρακτικής με την αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της με σκοπό τον δημόσιο εκβιασμό πολιτικών αντιπάλων. Δεν υπάρχει ο μεν ο και ο δε, όπου και οι δύο βρίσκονται εν αδίκω. Υπάρχει το σωστό και το λάθος, το ηθικό και το ανήθικο, η απαίτηση για ένα κράτος δικαίου και η κατάλυση κάθε δημοκρατικής αρχής.
Στην προκειμένη περίπτωση το ζήτημα είναι η παράνομη παρακολούθηση της συνάντησης ενός ανθρώπου που εργάστηκε για χρόνια με τη θέληση και τη συναίνεση μας για να βοηθήσει στην επίλυση του εθνικού ζητήματος με αρχηγό πολιτικού κόμματος. Ακολούθησε η διαρροή των πληροφοριών που είχαν συλλεγεί από αυτή την παρανομία στον Φιλελεύθερο και χρησιμοποιήθηκαν ως πολιτικός εκβιασμός για να σιγήσουν κάθε κριτική. Όπως προκύπτει από πρακτικά του Εθνικού Συμβουλίου που παραθέτω στο βιβλίο μου, αυτή η επιχείρηση πνευματικής τρομοκρατίας ήταν μεθοδευμένη από τον ίδιο τον Πρόεδρο. Αυτή είναι η ουσία των πραγμάτων και όχι η επίκληση εθνικών συμφερόντων για να δικαιολογηθεί η κατάλυση του κράτους δικαίου.
Του Μακάριου Δρουσιώτη
