Kathimerini.com.cy
Στα νιάτα της υπήρξε αντικείμενο λατρείας. Πρότυπο ομορφιάς και σύμβολο του σεξ. Η απόλυτη φαντασίωση. Και κυνηγήθηκε ανελέητα από θαυμαστές και παπαράτσι. Σ ´εκείνη τη συνέντευξη, απ´ τις ελάχιστες στο πανελλήνιο, η γυναίκα μύθος, όχι μόνο κονιορτοποιούσε το λαμπερό περίβλημα του μύθου που έτσι κι αλλιώς είχε εγκαταλείψει πριν από τα 40 της χρόνια, αλλά άφηνε να ξεπροβάλει μια ευάλωτη γυναίκα. Που όπως όλοι μας κατά διαστήματα, πάλευε με τους δαίμονές της…
Είστε απ’ τις λίγες γυναίκες μύθους που έχουν «επιτρέψει» στον χρόνο να αφήσει τα σημάδια του στο πρόσωπό τους. Μου κάνει εντύπωση! Τις περισσότερες γυναίκες -και όχι μόνο- τις τρομάζουν τα γηρατειά…
«Ο χρόνος, αυτός ο μεγάλος γλύπτης», όπως έλεγε η Marguerite Yourcenar. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα στον χρόνο, κόντρα στη φύση. Πρέπει να δεχόμαστε και να γεράσουμε και να πεθάνουμε. Άλλωστε, το πρόσωπο είναι το καθρέφτισμα της ψυχής, και στην ψυχή δεν γίνεται lifting!
Συνεπώς, ο χρόνος δεν κατατάσσεται στους αντιπάλους σας...
Έχω ξεπεράσει αυτές τις μηδαμινότητες, ξέρετε. Ούτε φίλος ούτε εχθρός. Απλά, κάτι που υπάρχει και ρυθμίζει το γήινο πέρασμά μας. Βέβαια, προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται λιγότερο άσχημη, να φαίνομαι λιγότερο ηλικιωμένη. Έχω ακόμη υπέροχα μαλλιά, φυσικά σκουρόξανθα, που φθάνουν μέχρι τη μέση μου, έχω ακόμη την τύχη να έχω ένα πρόσωπο, όχι και τόσο κατεστραμμένο, με μια μικρή μύτη και τα μάτια μου να βλέπουν ακόμη καλά. Εντάξει, όταν διαβάζω φοράω γυαλιά, αλλά με αποδέχομαι…
Είπατε ότι πρέπει να δεχόμαστε να πεθάνουμε. Λένε, όμως, πως όσο πιο έντονα ζει κανείς τη ζωή του, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο φόβος που έχει του θανάτου. Δεν συμφωνείτε;
Ο θάνατος είναι τρομακτικός κι όμως επιθυμητός, από εκείνους που αισθάνονται τη ζωή σαν ακραίο πόνο. Τον παραβγαίνω για χάρη των ζώων μου. Σχεδόν πάντα χάνω εγώ. Αλλά για μένα την ίδια δεν δίνω δεκάρα.
Η σκέψη του επηρεάζει τη ζωή, τις πράξεις σας;
Πιστεύω πως αν οι άνθρωποι σκέπτονταν συχνότερα τον θάνατο, τον δικό τους θάνατο, θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά στη ζωή τους. Σ’ ό,τι αφορά εμένα, ο θάνατος είναι παρών στην καθημερινή μου ζωή. Τον παρακολουθώ, τον πολεμώ, τον υπομένω. Γι’ αυτό φοράω μαύρα πάντα, χειμώνα-καλοκαίρι, φοράω το πένθος όσων αγαπημένων είδα να πεθαίνουν, είτε ήσαν άνθρωποι είτε ήσαν ζώα.
Διάβαζα την αυτοβιογραφία σας και σ’ ένα σημείο λέτε, «υπήρξα πολύ ευτυχισμένη, πολύ πλούσια, πολύ όμορφη, πολύ διάσημη και πολύ δυστυχισμένη». Κράτησα το «δυστυχισμένη», γιατί όλα τα άλλα είναι φυσιολογικά να τα είχατε. Μοιάζει κάπως... οξύμωρο.
Κι όμως! Είχα περισσότερες δοκιμασίες, πόνο, απογοητεύσεις και προδοσίες παρά χαρά στη ζωή μου. Αλλά αυτά μου έφτιάξαν τον χαρακτήρα που έχω σήμερα.
Και πώς αντεπεξήλθατε τόσο πόνο και δοκιμασίες;
Η αντοχή μου στον σωματικό πόνο είναι τεράστια και κατορθώνω να τον ελέγχω. Σε αντίθεση με τον ψυχικό πόνο που με διαλύει. Είχα καρκίνο στο στήθος, έκανα εγχείρηση, έκανα ραδιοθεραπεία με όλες της τις συνέπειες. Σήμερα, έχω καταφέρει να ελέγχω μια εξάρθρωση του γοφού, που σέρνω εδώ και εννιά χρόνια και με ταλαιπωρεί αφάνταστα, μα που καταφέρνω να αντέχω λέγοντας στον εαυτό μου πως λίγος είναι αυτός ο πόνος σε σχέση με τον τεράστιο πόνο που τραβάνε τα ζώα. Προσπαθώ να μην παραπονιέμαι...
Παρατηρώ ότι στις απαντήσεις σας δεν παραλείπετε να αναφέρεστε στα ζώα, στην προστασία των οποίων έχετε εδώ και χρόνια αφιερώσει τη ζωή σας. Στη χώρα μου έχουμε ένα ρητό που λέει: «Γνώρισα τον άνθρωπο και αγάπησα τα ζώα». Δεν ξέρω αν το λέτε εδώ στη Γαλλία, ισχύει στην περίπτωση σας;
Στη Γαλλία λέμε κάτι άλλο: «Όσο πιο πολύ γνωρίζω τους ανθρώπους τόσο πιο πολύ αγαπώ τον σκύλο μου». Είναι μια άποψη που συμμερίζομαι εκατό τοις εκατό!
Πώς ξεκίνησε, όμως, αυτή η μεγάλη αγάπη και πώς αποφασίσατε να αφιερώσετε τη ζωή σας σ’ αυτά;
Γεννήθηκα έχοντας την αγάπη για τα ζώα μέσα μου. Εκείνο που συνειδητοποίησα στην πορεία ήταν την τεράστια βαρβαρότητα των ανθρώπων σε βάρος τους. Είχα, βέβαια, στο μυαλό μου μια ασαφή εικόνα του τι συνέβαινε. Τα πειράματα, οι σφαγές τους, οι εγκαταλελειμμένοι σκύλοι και γάτοι, το κυνήγι... Δεν ήξερα ακόμη τη κτηνωδία σε όλη της την έκταση, αλλά μπορούσα να τη φανταστώ. Και έρχεται μια μέρα, του Ιουνίου του 1973, στη μέση των γυρισμάτων της ταινίας «Colinot Trousse Chemise», της οποίας η πλοκή εκτυλίσσεται στον Μεσαίωνα, οπόταν αλλάζουν τα πάντα στη ζωή μου. Μιλούσα με μια από τις κομπάρσους του έργου, η οποία είχε δυο κατσίκες, όταν σε κάποια στιγμή γυρνάει και μου λέει: «Κάντε γρήγορα, να τελειώνουμε, γιατί την Κυριακή πρέπει να σφάξω μια κατσίκα για σούβλα, για την τελετή της Θείας Κοινωνίας του γιου μου!». Η αντίδραση μου ήταν αστραπιαία. Δεν περίμενα καν να σκεφτώ. Αγοράζω αμέσως το μικρό κατσικάκι που είχε μαζί της και το πάω στο ξενοδοχείο μου, εκεί όπου είχα και τη σκυλίτσα μου, την Pichnou, την οποία επίσης είχα μαζέψει και είχα σώσει προηγουμένως. Πέρασα τη νύχτα παρεούλα με αυτά τα δυο υπέροχα ζωάκια, αποφασισμένη πως από κείνη την ώρα θα έθετα το όνομά μου, την περιουσία μου, τη δημοσιότητα που είχα και τις δυνάμεις μου, στην υπεράσπιση των ζώων. Πώς θα εγκατέλειπα εδώ και τώρα το σινεμά, χωρίς να ανακαλέσω ποτέ την απόφασή μου αυτή. Ήμουν τότε 38 χρονών.
Αλήθεια, πώς είχατε ονειρευτεί τη ζωή σας; Σε ποιο βαθμό τα όνειρά σας πραγματοποιήθηκαν; Και πώς τη βλέπετε από εδώ και πέρα;
Η ζωή μου είναι ήδη πίσω. Εκείνο που βλέπω μπροστά έχει μικρή διάρκεια. Από καιρό έχω ξεχάσει τα όνειρα, προσπαθώντας να ξεπεράσω τους εφιάλτες. Είμαι περήφανη για το Ίδρυμα μου, που μόνη μου δημιούργησα, πουλώντας ό,τι πολύτιμο είχα. Δώρισα ακόμα και το γνωστό μου σπίτι, τη «Madrague», στο Saint Tropez. Για τον εαυτό μου κράτησα μόνο τα απολύτως αναγκαία. Σήμερα, το Ίδρυμά μου τυγχάνει μεγάλης αναγνώρισης, τόσο από τις διάφορες αρχές όσο και από τη γαλλική κυβέρνηση από τον Φεβρουάριο του 1992. Και σ’ αυτή την επιτυχία δεν έχει ρόλο το όνειρό μου, αλλά μια άγρια αποφασιστικότητα και μια πεισματώδης επιμονή. Δεν σου χαρίζεται τίποτα και για να πάρεις πρέπει να δώσεις.
Ξέρετε τι θέλω; Να μου κάνατε τη χάρη να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν και να σταματήσουμε στις σημαντικότερες στιγμές της ζωή σας, αυτές που άλλαξαν την πορεία σας και σας καθόρισαν ως προσωπικότητα;
Φρικάρω με την επιστροφή στο παρελθόν. Ζω μόνο το παρόν, τη μόνη αληθινή στιγμή, που κι αυτή σύντομα μετατρέπεται σε παρελθόν. Το παρελθόν μου είναι δομημένο από χιλιάδες μικρά και μεγάλα πράγματα, φτιαγμένα ως επί τον πλείστον από γεγονότα μάλλον επώδυνα. Μαζί με αυτά, σκόρπιες εδώ κι εκεί, μερικές στιγμές ευτυχίας, πολύ φευγαλέες, σαν βεγγαλικά, φώτα εκτυφλωτικά, που συχνά αφήνουν εγκαύματα...
Οι ειδικοί λένε ότι πολλές φορές η μνήμη μας, όταν κάνει αναδρομή στο παρελθόν μας, είναι επιλεκτική. Η δική σας υπάρχουν πράγματα που επιλεκτικά δεν θέλει να θυμάται;
Έχω μνήμη ελέφαντα, όπως συνηθίζουμε να λέμε εδώ στη Γαλλία. Και δυστυχώς αυτή η μνήμη δεν μου επιτρέπει να κρύψω ούτε καν μικρές λεπτομέρειες όσων θα έπρεπε να είχα ξεχάσει. Διατηρώ, επομένως, με ακρίβεια αναμνήσεις καλές και κακές, αναμνήσεις που με καθιστούν σήμερα ευάλωτη γιατί, σε αντίθεση με όσα ακούγονται για μένα, δεν έχω αποκτήσει σκληρό πετσί.
Αντιθέτως.
Ξέρετε, διαβάζοντας τα βιβλία σας και παρακολουθώντας κατά καιρούς δηλώσεις σας, διαπιστώνω ότι σας διακατέχει μεγάλη οργή! Τα βάζετε με όλους και με όλα. Θα έλεγε κανείς ότι τα περισσότερα πράγματα που βλέπετε και ακούτε γύρω σας, σας θυμώνουν…
Δεν είναι θυμός, εξέγερση είναι. Είναι διαφορετικά αυτά τα δύο μεταξύ τους. Είναι αλήθεια ότι έγραψα ευθαρσώς -γιατί έτσι έπρεπε- ό,τι με κάνει να επαναστατώ μέσα στην κοινωνία που ζούμε ή μάλλον μέσα στην κοινωνία στην οποία προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Διακινδύνευσα να με μισήσουν, να με μποϋκοτάρουν γιατί δεν είμαι εντός του «πολιτικά ορθού», αλλά στην ηλικία μου έχω το δικαίωμα να εκφράζομαι. Τουλάχιστον, αυτή την εντύπωση είχα, ότι είχα το δικαίωμα να εκφράζομαι. Τα ΜΜΕ της χώρας μου, ξέρετε, με δαιμονοποίησαν. Από την άλλη, όμως, χιλιάδες Γάλλων συμπατριωτών μου, μού συμπαραστάθηκαν, γι’ αυτό και δεν μετανιώνω για τίποτα…
Ναι, αλλά πολλές από τις θέσεις που εκφράζετε, θεωρούνται ακραίες και προκαλούν αντιδράσεις. Δεν σας απασχολεί αν με αυτό τον τρόπο χαλάτε την υστεροφημία σας, τσαλακώνετε τον μύθο που συνοδεύει την ΒΒ;
Ο μύθος της Μπεμπέ, ξέρετε, πάντα προκαλούσε σκάνδαλο! Λίγο περισσότερο, λίγο λιγότερο, δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι να αισθάνομαι πάντοτε εντάξει με τον εαυτό μου.
Αλήθεια, πώς θα περιγράφατε σήμερα την εποχή της καριέρας σας στον κινηματογράφο, της υστερικής λατρείας των θαυμαστών, το κυνηγητό των παπαράτσι;
Με συνοδεύει μια δυσβάσταχτη ανάμνηση, αυτή της στέρησης της ελευθερίας μου. Το να με ακολουθούν παντού, το να με κατασκοπεύουν συνεχώς οι κάμερες, σε βαθμό που να αναγκάζομαι να εγκαταστήσω ακόμα και αίθουσα τοκετού μέσα στο σπίτι μου, όταν έρχεται η ώρα να γεννήσω τον γιο μου. Nα με πολιορκούν οι φωτογράφοι μέρα και νύχτα, εγκατεστημένοι γύρω από το σπίτι μου, ακόμα και στα δωμάτια της υπηρεσίας, να ζω με τις κουρτίνες κλειστές, μέσα στο σκοτάδι, να μην μπορώ να κάνω βήμα, ούτε να πάω για ψώνια, παρά μόνο παραγγελίες μέσω τηλεφώνου, να μην μπορώ να βγάλω περίπατο τον σκύλο μου, ούτε να συναντήσω κάποιο φίλο στον δρόμο, χωρίς αυτό να αποτελεί λαβράκι για «σκάνδαλο» στον Τύπο. Όταν μια φορά ήρθε στην πόρτα του σπιτιού μου ο πατέρας μου, κρατώντας ένα τριαντάφυλλο στο χέρι, ξέρετε τι έγραψαν; «Τώρα της αρέσουν και οι γέροι!».
Είστε ευτυχισμένη από πλευράς αγάπης και έρωτα στη ζωή σας;
Δόξα τω Θεώ. Έχω έναν σύζυγο-φίλο που μ’ έσωσε από τη μοναξιά που με καταπτοούσε, που αγαπά τα ζώα όπως εγώ και που προσπαθεί να με κάνει να βλέπω τα πράγματα με μια αντικειμενικότητα που δεν είχα πάντοτε.
Υπάρχει ένας άνθρωπος που αγαπήσατε περισσότερο απ’ όλους στη ζωή σας;
Λάτρευα τον παππού μου, από τη μεριά της μητέρας μου, τον Léon Moucel που τον έλεγα «Boum». Λάτρευα τους γονείς μου, που μου λείπουν πάρα πολύ, αγαπώ τη μικρή μου αδελφή, τη Mijanou, και αγαπώ όσους μοιάζουν με κείνο που θεωρώ ανθρώπινο ον.
Aκόμα κι αν είναι σπάνιοι, υπάρχουν μερικοί και τους αγαπώ.
Η εξομολόγηση πριν από μερικά χρόνια ότι ποτέ δεν δεχθήκατε τον ρόλο της μητρότητας, προκάλεσε ποικίλα σχόλια…
Μα δεν ήμουν έτοιμη να γίνω μητέρα. Δεν ήμουν ισορροπημένη, ήμουν πολύ κυνηγημένη, πολύ χαμένη η ίδια… Εκείνο το λάθος έκανε δυο ανθρώπους, τον γιο μου και εμένα, δυστυχισμένους. Και το είπα.
Ποια είναι σήμερα η σχέση σας με τον Nicola, τον γιο σας;
Καμία. Είναι δική του επιλογή. Δυστυχώς...
Αλήθεια, αν σας ρωτούσα να μου πείτε ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που άκουσαν τ’ αυτιά σας, τι θα μου απαντούσατε;
Το «Σ’ αγαπώ».
Πώς βλέπετε τη ζωή σας από εδώ και πέρα; Κάνετε όνειρα;
Η ζωή μου είναι ήδη πίσω. Εκείνο που βλέπω μπροστά έχει μικρή διάρκεια. Από καιρό έχω ξεχάσει τα όνειρα, προσπαθώντας να ξεπεράσω τους εφιάλτες...
Αν σας ζητούσα, τότε, να μου περιγράψετε τη ζωή σας σαν ένα τοπίο, πώς θα ήταν αυτό;
Σαν ένα απέραντο λιβάδι. Με δάση, με αγριολούλουδα, με ένα ποτάμι, μερικά μικρά λοφάκια, πέτρινα παγκάκια, με φυτρωμένα μούσκλα, μια καστανιά εκατό χρόνων, μικρά σπιτάκια σαν σε κινούμενα σχέδια, ένα λιβάδι γεμάτο με ζώα ελεύθερα και ευτυχισμένα, χωρίς κλουβιά. Αλλά μακριά, στο βάθος, συρματοπλέγματα, φραγμοί, περιφράξεις και όρια με τον αληθινό κόσμο, που δεν πρέπει να διαβείς γιατί κινδυνεύεις με την εσχάτη των ποινών. Βλέπω τη ζωή μου σαν μια μικρή όαση ειρήνης, μα που δεν ξεφεύγει από τον αδέκαστο νόμο του φόβου.
Τι πιστεύετε ότι έχει περισσότερη σημασία σε μια ιστορία, κ. Bardot, η αρχή ή το τέλος;
Μια ιστορία δεν έχει μόνο αρχή και τέλος, έχει και μέση. Δεν μπορεί να υπάρχει σύντμηση μεταξύ της γέννησης και του θανάτου. Zούμε, λοιπόν, τις εμπειρίες μας, τις νίκες και τις ήττες μας, τις χαρές και τις συμφορές μας με τα ατού που μας δίνει η ζωή.
Αν αυτή η ιστορία, όμως, είναι η ζωή ενός ανθρώπου;
Ολόκληρη η ζωή ενός ατόμου είναι πάντοτε μια εμπειρία μοναδική, απρόοπτη, γεμάτη με ευτυχία, δυστυχία, με τύχη και με κακοτυχία και ο επίλογος απλά αναπόφευκτος!
Αλήθεια, πώς θα θέλατε να σας θυμάται ο κόσμος, κ. Bardot;
Mε στοργή και τρυφερότητα!
