Της Μαρίνας Οικονομίδου
Το καλοκαίρι που το κυπριακό πρόβλημα έκλεινε τα 40χρονά του, συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου στη Γάζα. Ένα νέο μαύρο καλοκαίρι αποτελούσε γεγονός. Μισός αιώνας μίσους και αίματος μετουσιώνεται σε ένα άνισο πόλεμο.
Και ενώ ο πόλεμος μαίνεται, ο ξένος τύπος βομβαρδίζει συνεχώς με ανταποκρίσεις και αναλύσεις της κατάστασης που επικρατεί. Έχει ήδη καταφέρει να προκαλέσει την κοινωνική κατακραυγή διεθνώς. Πλατείες ευρωπαϊκών πόλεων και άλλων χωρών κατακλύζονται με αγανακτισμένους πολίτες οι οποίοι διαμαρτύρονται και καταδικάζουν τον ανελέητο αυτό πόλεμο.
Έναν πόλεμο στον οποίο οι νεκροί αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Έναν πόλεμο που κλιμακώνεται δίπλα μας. Αν κάποιος θα μπορούσε να αφουγκραστεί τις κραυγές των αμάχων, να νιώσει στο πετσί του τον πόνο της απώλειας και της προσφυγιάς, αυτοί θα έπρεπε να είμαστε κυρίως εμείς. Άλλωστε χρόνιο και πολύπλοκο το μεσανατολικό ζήτημα, χρόνιο και πολύπλοκο και το κυπριακό.
Παρόλα αυτά εμείς σιωπήσαμε. Αρκεστήκαμε στο να μάθουμε στα ψιλά το τι συνέβηκε. Τα δελτία ειδήσεων, φρόντισαν μέσα σε 2-3 λεπτά να καλύψουν έναν ολόκληρο πόλεμο. Και σίγουρα όχι στις πρώτες ειδήσεις. Τα κυπριακά κανάλια αρκέστηκαν σε ανταποκρίσεις ξένων πρακτορείων και σε δυο τρία πλάνα. Ίσως και κάποια σύντομη ανάλυση πολιτικού αναλυτή για το πώς μπορεί ο πόλεμος στη Γάζα να επηρεάσει εμάς. Αποκλειστικά εμάς. Και αυτό φαίνεται να αρκεί γιατί τα κανάλια ξέρουν πως ένας πόλεμος αλλού, ακόμα και στην Μέση Ανατολή δεν πουλά στον τόπο μας. Δεν πουλά γιατί δε μπορεί να μας επηρεάσει τουλάχιστον άμεσα.
Καμία αντίδραση, καμία πορεία καταδίκης για το φονικό. Καμία αλληλεγγύη στα γυναικόπαιδα που χάνονται, στις οικογένειες που ξεκληρίζονται στους εκατοντάδες Παλαιστίνιους που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους είτε με τα πόδια είτε στοιβαγμένοι σε οχήματα.
Το περιστατικό του Πολέμου στη Γάζα αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως οι πολιτικές και κοινωνικές μας ανησυχίες περιορίζονται αποκλειστικά στα δικά μας γεωγραφικά όρια. Βρισκόμαστε κλεισμένοι στον δικό μας μικρόκοσμό. Αρνούμαστε να δεχτούμε πως ο πόνος ενός Παλαιστίνιου, ενός Αφγανού, ενός Κούρδου, μπορεί να φτάσει τον δικό μας πόνο. Μόνο εμείς θρηνήσαμε θύματα. Μόνο εκδιωχθήκαμε από τα σπίτια μας.
Συνεπώς, νομιμοποιούμαστε να γκρινιάζουμε πόσο κατάφορα μας αδικούν. Να απαιτούμε από την διεθνή κοινότητα να καταδικάζει τη στάση της Τουρκίας, να πιέζει για δίκαιη λύση του κυπριακού, να διεκδικεί για μας τον τερματισμό της εισβολής και της κατοχής. Χαρακτηρίζουμε αδαείς και ανιστόρητους όσους δεν ξέρουν επαρκώς την ιστορία της Κύπρου. Πυροβολούμε και καταγγέλλουμε πολιτικούς αξιωματούχους που βαίνουν στα κατεχόμενα, ξένους τουρίστες που παραθερίζουν στην κατεχόμενη Αμμόχωστο ή Κερύνεια. Στέλνουμε επιστολές καταδίκης σε ξένους οργανισμούς που τολμούν να κάνουν λόγο για Κύπρο του Βορρά και του Νότου.
Απαιτούμε από άλλους να παλέψουν για μας. Ωστόσο πότε νιώσαμε τη φωτιά που καίγεται δίπλα μας; Πότε παλέψαμε για τη ζωή του άλλου; Πότε βγήκαμε στους δρόμους να καταδικάσουμε αιματοχυσίες, που γίνονται έξω από τα δικά μας γεωγραφικά όρια;
Ποτέ. Καλό είναι να ξέρουμε τα «sos» ενός πολέμου. Καλό θα είναι να ξέρουμε εάν και πώς θα μας επηρεάσει. Αλλά ως εκεί. Ως εκεί μας συμφέρει. Όχι και να βγούμε και στους δρόμους. Άλλωστε κανένας πόλεμος, καμιά απώλεια και κανένας πόνος δεν θα φτάσει ποτέ τον δικό μας.
