Του Χρίστου Ζαβού
Είναι μια μεγάλη μερίδα κοινωνιολόγων που ισχυρίζεται ότι το σημαντικότερο και πιο δυναμικό κίνημα στον κόσμο είναι ακριβώς αυτό που αποτελούν οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον πλανήτη. Διαπίστωση όχι και τόσο ανακριβής, αν κανείς υπολογίσει ότι οι άνθρωποι που «υπηρετούν» τον «βασιλιά των σπορ» δεν είναι απλά δισεκατομμύρια, διατηρούν κιόλας μια υπέρμετρη προσήλωση προς το άθλημα που αγαπούν.
Στην Κύπρο, της άγνοιας και της παθητικότητας, το ποδόσφαιρο όντως απασχολεί την πλειοψηφία του κόσμου, που περισσότερο νοιάζεται για τα νέα της ομάδας του παρά για το αν η βουλή ψηφίζει νόμους που καθορίζουν το μέλλον όχι μόνο το δικό του αλλά και των παιδιών του. Για πρώτη φορά στην ιστορία ο νόμος Ιωνά, κατάφερε να συσπειρώσει τις «φυλές» των οπαδών, η κόντρα μεταξύ των οποίων κρατούσε δεκαετίες. Πλέον αν και ανοργάνωτοι, τουλάχιστον ως προς τις αντιδράσεις τους για το νόμο, οι «οργανωμένοι» οπαδοί του νησιού έχουν σταθεί απέναντι στον νόμο Ιωνά, ξεκινώντας έτσι μια μεγαλειώδη κόντρα, τα πρώτα επεισόδια της οποίας έχουν ήδη εκτυλιχθεί.
Από την πρώτη κιόλας αγωνιστική, τα γήπεδα χωρίς την παρουσία των οργανωμένων μοιάζουν να είναι με συγκέντρωση μαθητών του παρθεναγωγείου πριν από δεκαετίες. Ταυτόχρονα, η προσέλευση ήταν σημαντικά μειωμένη μ’ αποτέλεσμα και τα ίδια τα σωματεία να ενοχλούνται κάπως για τις εισπράξεις. Ας ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι την πρώτη αγωνιστική, δεν είχαμε αυτό που λέμε αγώνα εμπορικό, ανάμεσα σε ομάδες που κουβαλούν κόσμο. Στα σημαντικότερα παιχνίδια που έγιναν σε Τσίρειο και Αμμόχωστος, η ατμόσφαιρα και η προσέλευση ήταν από κάθε άποψη μη αναμενόμενη.
Από την άλλη μεριά, ο Ιωνάς και το κράτος με το καλημέρα έδειξαν ότι δεν έχουν καμία διάθεση να μην εκμεταλλευτούν τις διατάξεις που προβλέπει ο νέος νόμος. Οπαδός του Απόλλωνα, που «παρανόμησε» μπαίνοντας στο γήπεδο, έστω και με άδεια του σωματείου του για να οργανώσει την κερκίδα, διώχθηκε ως εγκληματίας, έχοντας πια ν’ αντιμετωπίσει σωρεία τιμωριών ανάμεσα στις οποίες είναι και η στέρηση της εισόδου στα γήπεδα έως ότου δικαστεί.
Η κόντρα αναμένεται να έχει ακόμη αρκετά επεισόδια, με τον υπουργό κατά την άποψή μας να έχει το πάνω χέρι. Πρώτον γιατί είναι οι οπαδοί που στερούνται κάτι από την ίδια τους τη ζωή, ενώ ο υπουργός ποσώς ενδιαφέρεται αν η ομάδα τους έχει ή όχι την υποστήριξή τους. Επιπλέον, οι οργανωμένοι και όχι μόνο, που διαφωνούν με τον νόμο δείχνουν μια ανοργανωσιά την οποία θα πληρώσουν με το πέρας του χρόνου. Εάν δηλαδή η αντίσταση κατά του νόμου δεν είναι συμμετοχική και κυρίως οργανωμένη τότε ο χρόνος θα κυλά υπέρ του υπουργού. Και επειδή στην Κύπρο σπάνια έχουμε ενότητα και κυρίως οργάνωση, ο υπουργός μοιάζει είναι το απόλυτο φαβορί…
