Της Μαρίνας Οικονομίδου
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό έχουν καταφέρει να προκαλέσουν την πλήρη αποστροφή και απαξίωση των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Συλλήψεις πολιτικών ανδρών, διαπλοκές αξιωματούχων και ζητήματα τάξεως έχουν θέσει την αξιοπιστία των θεσμών στο ναδίρ Η πιθανότητα για ένα καλύτερο μέλλον και την ανάκαμψη ηθική μας χρεοκοπία φαντάζει μακρινή. Η ελπίδα έχει όντως χαθεί;
Οι ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ θεωρούνται από πολλούς ως εκλογές τιμωρίας στη συγχυσμένη πολιτική που ακολουθεί πλέον ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Ο 36χρονος ωστόσο Seth Moulton, αποτέλεσε φωτεινή εξαίρεση και ελπιδοφόρο μήνυμα όχι μόνο για τους Δημοκράτες τους οποίους και αντιπροσώπευε αλλά και για το μέλλον του πολιτικού συστήματος.
Στην εναρκτήρια ομιλία της αποφοίτησής του από το Πανεπιστήμιο το 2001, ο νεαρός Seth Moulton, είχε ανακοινώσει την απόφασή του να καταταγεί ως πεζοναύτης στον πόλεμο του Ιράκ και να υπηρετήσει την πατρίδα του σε ένα πόλεμο στον οποίο ο ίδιος δεν συναινούσε. «Είναι χρέος μου ως πολίτης να υπηρετήσω την πατρίδα μου» σημείωσε εξηγώντας πως αν δεν λάμβανε ο ίδιος μέρος στον πόλεμο, κάποιος άλλος συμπατριώτης του θα αναγκαζόταν να πάρει τη θέση του.
13 χρόνια μετά, απόφοιτος του Χάρβαρντ και βετεράνος στον πόλεμο του Ιράκ, έχει καταφέρει να κερδίσει μία θέση στην Βουλή των Αντιπροσώπων της πολιτείας της Μασαχουσέτης. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι όταν η Boston Globe, προσπάθησε να ερευνήσει το παρελθόν του και την εμπλοκή του στον πόλεμο, διαπίστωσε πως είχε κερδίσει δύο παράσημα ανδρείας τα οποία ουδέποτε και ανέφερε. «Έκανα το καθήκον μου» απάντησε όταν ρωτήθηκε γι αυτά συμπληρώνοντας πως δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να καυχηθεί.
Η υπόθεση Moulton, είναι μία μικρή απόδειξη πως η ελπίδα δεν έχει χαθεί για την ανάκαμψη της ηθικής και πολιτικής μας κατάπτωσης. Αποτελεί παράλληλα χαστούκι στο παγκόσμιο πολιτικό κατεστημένο. Αυτό γιατί υπάρχουν ακόμα νέοι, άφθαρτοι, με όραμα, μόρφωση που είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν την πατρίδα τους με αλτρουισμό. Είτε στην εμπόλεμη ζώνη, είτε στα έδρανα της βουλής. Είτε και στα δύο. Από την πατρίδα, δεν αναμένουν να κερδίσουν κάτι, αλλά μόνο να δώσουν. Δεν απαιτούν αξιώματα, χρήματα, θέσεις στο δημόσιο για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Δεν εξαργυρώνουν τους αγώνες τους με τη δόξα, ούτε τους επικαλούνται για άφεση αμαρτιών στα ολισθήματά τους. Και αυτό γιατί έχουν ήδη δοκιμαστεί και έχουν δώσει στην πατρίδα τους τόσα πολλά.
Κάτι τέτοια λαμπρά παραδείγματα έχει ανάγκη να δει και ο κυπριακός λαός. Για να νιώσει μια αίσθηση ανάτασης. Νέους ανθρώπους όχι απαραιτήτως ηλικιακά, που δεν υπηρετούν το κομματικό κατεστημένο, με όραμα και θέληση να υπηρετήσουν την πατρίδα τους στις δύσκολες μάχες. Χορτάσαμε από τα ανδραγαθήματα όλων αυτών που διακηρύττουν πως πήραν πολύ λιγότερα από όσα έδωσαν στην πατρίδα. Αναζητάμε την ελπίδα, ένα ηθικό στήριγμα για να πεισθούμε, ότι ο τόπος αλλάζει σελίδα. Τίποτα λιγότερο. Τίποτα περισσότερο.
