Το κόστος της λύσης

Είναι δεδομένο και προφανές πως πριν από την επίτευξη οποιασδήποτε συμφωνίας, οι αρμόδιοι οφείλουν να ασχοληθούν με τα οικονομικά της λύσης. Θα πρέπει δηλαδή να δώσουν απαντήσεις στον μέσο πολίτη για την επόμενη μέρα και συγκεκριμένα πού θα βρεθούν τα χρήματα για την ανοικοδόμηση και για τις αποζημιώσεις που προκύπτουν από το περιουσιακό.

Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα τα Ηνωμένα Έθνη βρίσκονται σε αναζήτηση διεθνών δωρητών οι οποίοι θα αναλάβουν το κόστος της λύσης, ενώ ο ειδικός σύμβουλος του γ.γ των Ηνωμένων Εθνών για το κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Έιντεν βρίσκεται σε συνεχείς συναντήσεις και επαφές στη Νέα Υόρκη για το θέμα. 

Η οικονομική πτυχή της λύσης αναμφίβολα οφείλει να προβληματίσει και να απασχολήσει τον πολίτη ο οποίος θα κληθεί σύντομα να ψηφίσει ή να καταψηφίσει ένα προτεινόμενο σχέδιο. Άλλο να προβληματίσει όμως και άλλο το κόστος να λάβει διαστάσεις που ξεπερνούν τις διαχρονικές προτεραιότητες που είχαμε για την όποια επίτευξη λύσης.

Ήδη ομάδες ένθεν και ένθεν καταφεύγουν στη δημιουργία σεναρίων και ενδεχομένων για τα οικονομικά της λύσης. Από τη μία ο ευσεβοποθισμός οικονομικού θαύματος αμέσως μετά την εξεύρεση λύσης και από την άλλη ο προκλητικός εκφοβισμός που καλλιεργείται τεχνηέντως ότι ο Κύπριος πολίτης θα κληθεί να επωμιστεί όλο το κόστος της λύσης. Σε αυτό το πλαίσιο, οργιάζουν τα δημοσιεύματα μελετών που παρουσιάζουν με τρόπο επιφανειακό το λεγόμενο κόστος της λύσης, άλλα που επιμένουν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα πληρώσει με δανεικά την όποια λύση και τοποθετήσεις πολιτικών κύκλων που αξιοποιούν πλήρως το χαρτί του κόστους για να προκαλέσουν φόβο και να εντείνουν τις ανησυχίες της κοινής γνώμης για την επόμενη μέρα της λύσης.

Το κυπριακό δεν θα λυθεί εξαιτίας ενός ενδεχόμενου οικονομικού θαύματος που υπόσχονται επιχειρηματικοί και πολιτικοί κύκλοι. Ούτε θα μείνει άλυτο εξαιτίας του ενδεχόμενου κόστους που θα κληθεί να πληρώσει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Προτεραιότητα όλων μας ήταν και είναι η επίτευξη βιώσιμης δίκαιης και λειτουργικής λύσης. Άλλωστε ο Κύπριος πολίτης έχει αποδείξει -διασώζοντας το τραπεζικό σύστημα από την κατάρρευση- πως κύρια προτεραιότητά του ήταν πάντοτε το εθνικό συμφέρον. Όσοι αφελώς πιστεύουν ότι μπορούν να εκμεταλλευθούν την οικονομική πτυχή κινδυνολογώντας για οικονομική κατάρρευση ή παρουσιάζοντας ως στέρεους ευσεβείς πόθους για οικονομικό θαύμα, προκαλούν και τη νοημοσύνη και τη λογική μας. Και σίγουρα δεν μας πείθουν.