Της Ελένης Ξένου
Νέα εκστρατεία ξεκίνησαν οι γενικοί διευθυντές των υπουργείων για να πείσουν, λέει, τα κοινοβουλευτικά κόμματα να εγκρίνουν τη χρήση υπηρεσιακών οχημάτων (εκτός ωραρίου εργασίας) και μετά την 1η Ιανουαρίου του 2016. Και για να σας το κάνω πιο λιανά οι γενικοί διευθυντές των υπουργείων θεωρούν πως είναι άδικο να επιβαρύνονται για τα καύσιμα και τη συντήρηση των οχημάτων τους εκτός του ωραρίου εργασίας τους, διότι, όπως υποστήριξε, μάλιστα, και ένας από αυτούς, υπάρχουν φορές που πρέπει να παρευρεθούν σε κοινωνικές εκδηλώσεις, μετά που θα σχολάσουν (βλέπε μνημόσυνα, κηδείες, βαφτίσια γάμους κτλ. κτλ.).
Να υπενθυμίσω ότι το εν λόγω προνόμιο που απολάμβαναν οι γενικοί διευθυντές (δηλαδή να τους πληρώνουμε τη χρήση του πολυτελούς οχήματός τους και εκτός ωραρίου εργασίας) κόπηκε με σχετική νομοθεσία από τη Βουλή, η οποία θα ισχύσει από το νέο χρόνο. Εξού και τώρα προσπαθούν να πείσουν τα κόμματα όπως καλύπτεται μέρος -αν μη τι άλλο- των εξόδων τους, για να αρθεί αυτή η… τόσο κατάφωρη αδικία εις βάρος τους. Το τελευταίο είναι δική μου προσθήκη και η ειρωνεία είναι προφανής, διότι μόνο έτσι μπορεί κάποιος νοήμονας πολίτης να αντιμετωπίσει αυτό το «εξωγήινο» αίτημα των γενικών διευθυντών. Γιατί εξωγήινο; Διότι αναμφισβήτητα πρέπει κάποιος να ζει σε άλλο πλανήτη για να θεωρεί ότι ένα τέτοιο αίτημα μπορεί να έχει οποιαδήποτε βάση στη σημερινή πραγματικότητα, δεδομένου ότι η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε οικονομική κρίση και εξακολουθούν να υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι και χιλιάδες οικογένειες που δεν έχουν χρήματα ούτε βενζίνη να βάλουν στο αυτοκίνητό τους. Προφανώς, όμως, από τον πλανήτη στον οποίο ζουν οι γενικοί διευθυντές των υπουργείων δεν είναι ορατά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει o απλός κοσμάκης, ούτε και οι καθημερινές δυσχέρειες στις οποίες υποβάλλονται πολλές οικογένειες προκειμένου να εξασφαλίσουν τα βασικά και όχι, απλώς, βολτούλες στις εκδηλώσεις.
Πόση κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη ρέει στο αίμα αυτών των κυρίων που θεωρούν αδικία να μην επιβαρυνθούν οι ίδιοι με τα έξοδα των αυτοκινήτων που έτσι κι αλλιώς ο φορολογούμενος πολίτης έχει ήδη πληρώσει; Αν είχαν έστω και την ελάχιστη συνείδηση της πραγματικότητας δεν θα τολμούσαν καν να αρθρώσουν τέτοιο αίτημα, ούτε να χαρακτηρίσουν την αποκοπή του προνομίου τους ως αδικία. Αν είχαν, δηλαδή, λίγη «τσίπα» απάνω τους θα προτιμούσαν να βρούνε άλλη λύση, να πάρουν π.χ. ένα ποδήλατο (και δεν είναι καθόλου ντροπή να κυκλοφορείς με ποδήλατο), μη σας πω ότι μια ακόμα καλύτερη ιδέα θα ήταν να πηγαίνουν με το λεωφορείο ή ακόμα και με πατίνια και όχι να κόβουν βόλτες στα κόμματα για να αιτηθούν περισσότερα χρήματα από τον ήδη ταλαιπωρημένο φορολογούμενο πολίτη. Πόσο σοβαροί είναι αυτοί οι κύριοι πραγματικά διερωτώμαι. Και πόση εμπιστοσύνη πρέπει ο πολίτης να έχει στους αξιωματούχους της κυβέρνησης, όταν οι ίδιοι αυτοί αξιωματούχοι ιεραρχούν τις δικές τους ανάγκες και τη δική τους τσέπη πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το γενικότερο κοινωνικό καλό; Το αίτημά τους, λένε, είναι να τους δοθεί ένα επίδομα της τάξης των 200-300 ευρώ για να καλύπτουν τα καύσιμα του οχήματός τους. Μας κάνουν, δηλαδή, και χάρη που αρκούνται σε ένα απλό επίδομα. Ένα επίδομα το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να διατεθεί για να καλύψει τις πρώτες ανάγκες πολλών οικογενειών και όχι τις βενζίνες ή τις λαμαρίνες του κάθε γενικού. Δεν ξέρω, πραγματικά, τι πρέπει να συμβεί σ’αυτό τον τόπο (πέραν όλων αυτών που έχουν ήδη συμβεί) για να αλλάξει νοοτροπία το κρατικό σύστημα και να αρχίσουν οι κάθε λογής αξιωματούχοι μας να σκέφτονται, επιτέλους, τη χώρα και τους πολίτες της και όχι το δικό τους βόλεμα και τη δική τους τσέπη. Είναι, τουλάχιστον, λυπηρό να διαπιστώνουμε πως η κρίση όχι μόνο δεν μας άλλαξε μυαλά, αλλά φανέρωσε στο έπακρο πόση κοινωνική ασυνειδησία ρέει στις φλέβες των κύριων γενικών και λοιπών αξιωματούχων.
