Του Απόστολου Κουρουπάκη
Δεν έχουμε παιδεία για να αντιληφθούμε βασικά πράγματα της καθημερινότητάς μας, και γκρινιάζουμε για το καλό των παιδιών μας. Θα χάσουν το σχολείο τους για μία και δύο εβδομάδες και τι θα γίνει με το μέλλον τους! Δέχομαι ότι διαταράσσεται η κοινωνική ηρεμία και ο οικογενειακός προγραμματισμός με το να μην ανοίξουν τα σχολεία, αλλά αυτό είναι το ζητούμενο; Να ανοίξουν τα σχολεία και να πάρουν τα παιδιά τα βιβλία; Αν δηλαδή μπουν στις τάξεις και γεμίσουν τις σάκες τους με βιβλία στείρας γνώσης είναι όλα καλά; Δεν θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει από όλους μια γόνιμη συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι στη εκπαίδευση γενικότερα; Εγώ προτείνω να αποσυρθούν όλες οι προτάσεις του Υπουργικού και οι αντιπροτάσεις και ο Πρόεδρος να καλέσει τους πρυτάνεις, τον διευθυντή του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, τους υψηλόβαθμους του Υπουργείου Παιδείας (που είναι και Πολιτισμού), εκπροσώπους των γραφείων ή γραμματειών Παιδείας των κομμάτων, τον πρόεδρο της Επιτροπής Παιδείας, βασικούς υπουργούς και όποιον άλλο τέλος πάντων κρίνει ότι πρέπει να καλέσει και όλοι μαζί να κηρύξουν εθνικό διάλογο για την παιδεία ή αν το επίθετο εθνικός ενοχλεί σκέτο «Διάλογος για την Παιδεία». Να συστηθεί μία διαρκής επιτροπή, ανεξάρτητη όμως, από ανθρώπους που καταλαβαίνουν όμως, όχι από τους συνήθεις υπόπτους, όχι από τα όρνεα που καιροφυλακτούν γύρω από μολυσμένα σώματα για να τα κατασπαράξουν, αλλά ούτε και από σφουγγοκωλάριους που κατακλύζουν ολοένα και περισσότερο τον λόφο του Προεδρικού τώρα τελευταία, νομιζόμενοι ότι εισέρχονται στο Sacrum Palatium.
Αυτή, λοιπόν, η διαρκής επιτροπή θα πρέπει να δεσμευθεί ότι σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, που θα οριστεί βάσει μελέτης και όχι αναλόγως των εκλογικών ημερομηνιών, θα οφείλει να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις, που θα αλλάξουν εκ βάθρων την εκπαίδευση, που θα την καταστούν εσαεί δημόσια και επ’ ωφελεία της κοινωνίας. Αυτή η επιτροπή θα προσπαθήσει, μεταξύ πολλών άλλων, να αναλύσει γιατί οι μαθητές των σχολείων μας δεν έχουν τις αναμενόμενες σχολικές επιδόσεις. Ποιος φταίει, όχι για να τιμωρηθεί, αλλά για να αναμορφωθεί, και αν δεν μπορεί να ακολουθήσει, να πάει σπίτι του. Η επιτροπή θα επιφορτιστεί να χαρτογραφήσει τις σχολικές ανάγκες του 21ου αιώνα. Τι εποπτικά μέσα χρειάζονται, πόσο απαραίτητη και σε ποιο βαθμό θα πρέπει να γίνεται χρήση της ψηφιακής γνώσης. Θα πρέπει να εξορθολογιστεί, ω! τη λέξη, το σχολικό ωράριο, να γίνει ευέλικτο για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, ποιες είναι οι σύγχρονες διδακτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται διεθνώς, στη Φινλανδία για παράδειγμα, τρομάρα μας. Θα πρέπει να μελετήσει, επίσης, την αρχιτεκτονική των κτηρίων και να διαμορφώσει τον σχολικό χώρο του 2030. Ποια μαθήματα χρειάζονται και ποια όχι! Αυτά και άλλα πολλά!
Διότι, δεν έχουμε παιδεία και όταν το καταλάβουμε, ίσως να καταφέρουμε να βρούμε μία κοινή συνισταμένη και επί αυτής να προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις. Όσες επιτυχημένες πορείες και να γίνουν, όσες επικλήσεις στο συναίσθημα και να υπάρξουν, όλου του κόσμου τα παιδιά να επικαλεστούμε, η οκά έχει τετρακόσια, δεν έχουμε παιδεία ως κοινωνία. Μήπως θα έπρεπε, λοιπόν, να σκεφτούμε πώς αποκτάται αυτή η ρημάδα η παιδεία, ή όχι, καλύτερα να ξεκινήσουμε από τα βασικά, να αναλογιστούμε τι είναι παιδεία. Παιδεία δεν είναι η βολή μας. Παρκάρω όπου μπορώ και όπου θέλω. Παιδεία δεν είναι η ασφαλτόστρωση κάθε γωνιάς της πόλης και των χωριών. Παιδεία δεν είναι η καταπάτηση του αιγιαλού και η ανέγερση ξενοδοχείων και πύργων σε κάθε σημείο που βλέπει θάλασσα, και όχι γιατί σε λίγο κανείς δεν θα βλέπει θάλασσα, αλλά γιατί είναι παρτακισμός. Περιβαλλοντική συνείδηση μηδέν, άρα παιδεία μηδέν. Έχουμε παιδεία όταν ο πολιτισμός στο καθ’ ύλην υπουργείο είναι απλώς για γεμωσιά; Θεωρώ, εν ολίγοις, ότι για πολλά από τα χιλιάδες κακά που δημιούργησαν οι παλαιότεροι και εμείς οι νεότεροι συντηρούμε και δεν έχουμε παιδεία φταίει η καλλιέργεια της ιδέας ότι όλα γίνονται για να έχουν τα παιδιά μια καλύτερη ζωή. Πάντα στην εξίσωση μπαίνει το καλό τους, ασχέτως αν στο τέλος ξινό τους βγαίνει. Ας αναλάβει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την ύψιστη ευθύνη ενός τέτοιου εγχειρήματος και ας αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ιδού!
