Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα το έργο του Σάμιουελ Μπόμπρικ «Άμλετ Β΄», σε σκηνοθεσία Λέανδρου Ταλιώτη, μία συνεργασία του Θεάτρου Δέντρο με τον Πολιτιστικό Οργανισμό ΥΠΟΓΑΙΑ. Πρόκειται για ένα έργο παρωδία του σαιξπηρικού «Άμλετ Β΄», με τον Βρετανό συγγραφέα να αποδομεί τους κλασικούς ήρωες του έργου και να τους δίνει μία πιο ανθρώπινη διάσταση, θέλοντας να κατακεραυνώσει κατά κάποιο τρόπο και μεταξύ άλλων και την υποκρισία της κοινωνίας μας σήμερα.
Το έργο είναι κωμωδία, και όπως σημειώνεται στο σχετικό δελτίο Τύπου του κυπριακού ανεβάσματος «υπόσχεται μια αξέχαστη κωμωδία που θα μείνει για καιρό στη μνήμη των θεατών».
Ο Λέανδρος Ταλιώτης πιστός, απ’ ό,τι φαίνεται στη θέση ότι η θεατρική πράξη είναι ιδιωτική υπόθεση του σκηνοθέτη, και σε αυτή την παράσταση κατάφερε να ορίσει μια τεράστια απόσταση μεταξύ σκηνικής δράσης και πλατείας. Μόλις πρόσφατα ως σκηνοθέτης είχε ανεβάσει τον «Ριχάρδο Β΄» του Σαίξπηρ και τον «Φάουστ» του Γκαίτε, και σε αυτές τις παραστάσεις, εκτός από τη σκηνοθεσία, είχε κάνει τη μετάφραση και το Video Art.
Παρακολουθώντας, λοιπόν, την παράσταση «Άμλετ Β΄» προσπαθούσα να καταλάβω αν είμαι στο σωστό έργο, μιας και η ατμόσφαιρα, τα σκηνικά, και εν γένει το στήσιμο ήταν στην ίδια διάθεση με τα προηγούμενα δύο. Σαφώς και αντιλαμβάνομαι πως ο Λέανδρος Ταλιώτης έχει το δικό του ύφος, τη δική του φόρμα και πάνω σε αυτή πειραματίζεται, σε πολύ πιο μεγάλη κλίμακα άλλωστε το είχε κάνει με το «1984» του Όργουελ στον ΘΟΚ, παρόλες τις δεσμεύσεις που είχε από την Ευαγγελάτου. Όμως πειραματισμός κατά την άποψή μου σημαίνει ότι καταλήγω ή έστω δείχνω μια εξέλιξη στο πώς αντιλαμβάνομαι το θέατρο και τη θεατρική πράξη και τι νέο κάθε φορά έχω να κομίσω. Σημειωτέον πως έχουμε στην Κύπρο σκηνοθέτες οι οποίοι έχουν συγκεκριμένη και αναγνωρίσιμη ταυτότητα, οι οποίοι υπηρετούν μία θέση, με τη διαφορά ότι οι παραστάσεις τους –όχι όλων βέβαια– διαφέρουν η μία από την άλλη, χωρίς να προδίδεται ή να αλλοιώνεται το προσωπικό αποτύπωμα ή θέση.
Στην εν λόγω παράσταση «Άμλετ Β΄» ο θίασος, που τον αποτελούσαν οι: Βασίλης Χαραλάμπους, Βαλεντίνος Κόκκινος, Κατερίνα Λούρα, Βασιλική Κυπραίου, Αθηνά Σάββα, Ανδρέας Καρούμπας, Μιχάλης Καζάκας (συν ο Λέανδρος Ταλιώτης), οι περισσότεροι εξ αυτών εγνωσμένων ικανοτήτων και ευπροσάρμοστοι υποκριτικά έμοιαζαν να παίζουν έχοντας ως μοναδικό τους όπλο την ίδια την υποκριτική σκευή τους, η οποία αναλόγως της ποιότητάς της έδινε ή δεν έδινε αποτέλεσμα επί σκηνής. Οι ηθοποιοί μάλλον δεν είχαν τον απαραίτητο μπούσουλα για το πού και το πώς να υπάρχουν στη σκηνή, διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί το πήγαινε-έλα τους και το ανεβοκατέβασμα σε πλατφόρμες ή το κάθεσθαι και η εν γένει τοποθέτησή τους στον χώρο της σκηνής.
Βορά στα παραπάνω φυσικά πήγε και το ίδιο το κείμενο του Μπόμπρικ, ένα πολύ έξυπνο και δυνατό κείμενο, του οποίου οι αρετές εξανεμίστηκαν στον βωμό του εύκολου χιούμορ. Όσο για το βίντεο και πώς αυτό ενσωματώθηκε στο ζωντανό θέαμα, προσωπικά αδυνατώ να αντιληφθώ πώς επετεύχθη (την ίδια απορία βέβαια είχα και τις προηγούμενες φορές). Την ίδια απορία με τη χρησιμότητα των μουσικών επί σκηνής (τραγούδι), η Μαριλένα Χριστοφή και η Elisabeta Maria Racolta, οι οποίες σε αυτό που κλήθηκαν να κάνουν ήταν πολύ καλές, το τι προσέθεταν στην παράσταση προσπαθώ να αντιληφθώ.
Εν κατακλείδι, ο «Άμλετ Β΄» σε σκηνοθεσία Λέανδρου Ταλιώτη δεν έφερε το αποτέλεσμα που θα ανέμενε κάποιος να φέρει έχοντας στη φαρέτρα του δύο πολύ κοντινές χρονικά παραστάσεις/πειράματα και δυστυχώς δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μείνει στη μνήμη των θεατών.
